Dignitas
Dignitas – szwajcarska organizacja, której celem jest pomoc w samobójstwie ludziom, którzy są nieuleczalnie chorzy. Do wspomaganego samobójstwa dochodzi poprzez wypicie roztworu pentobarbitalu sodu (pochodnej kwasu barbiturowego).
Szwajcarskie prawo pozwala na wspomagane samobójstwo, kiedy pacjent jest nieuleczalnie chory[1].
Organizacja została założona 18 maja 1998 roku przez adwokata Ludwiga Minelli[1]. Jej siedziba początkowo znajdowała się w miejscowości Forch (kanton Zurych). W listopadzie 2007 roku została przeniesiona do Schwerzenbach, gdzie organizacja zaadaptowała budynek, w którym wcześniej istniała fabryka kabli[2]. Pod koniec 2008 roku Minelli kupił dom w gminie Wetzikon na przedmieściach Zurychu, gdzie od grudnia 2008 roku mieści się nowa centrala organizacji[3].
Procedura
edytujW samobójstwie wspomaganym uczestniczy trzech świadków, z których przynajmniej jeden musi być osobą nieodnoszącą korzyści spadkowych. Często jest to pielęgniarka Gabriele Frick bądź Erika Luley. Wcześniej lekarz musi zdiagnozować terminalną chorobę, a chory, który chce popełnić samobójstwo, musi podpisać oświadczenie, że dzieje się to za jego zgodą. Formalności trwają krótko[4].
Skala działalności
edytujJak powiedział Ludwig Minelli w wywiadzie udzielonym w marcu 2008 roku, organizacja pomogła popełnić samobójstwo 840 osobom, z których 60% stanowili obywatele Niemiec[5]. W 2011 roku działacze organizacji potwierdzili pomoc w samobójstwie 144 osób[6]. Większość ludzi przyjeżdżających do Dignitas nie planuje swojej śmierci, lecz traktuje to jako ubezpieczenie w przypadku, gdy ich choroba stanie się dla nich trudna do zniesienia[5].
Koszty i rachunkowość
edytujWedług prezesa organizacji, Dignitas pobiera od swoich klientów 4000 euro za przygotowania i asystę w samobójstwie oraz 7000 euro w przypadku poniesienia kosztów medycznych oraz przejęcia wszystkich powinności związanych z organizacją pogrzebu, włączając w to publiczne opłaty stanowione prawem[5]. Mimo że Dignitas jest organizacją typu non-profit, notorycznie odmawia upublicznienia swoich danych finansowych[7].
Turystyka samobójcza
edytujZ uwagi na to, że większość państw świata ma dużo surowsze przepisy prawne, do szwajcarskich apartamentów prowadzonych przez Dignitas przyjeżdżają ludzie z innych krajów.
Przykładem jest pochodzący z Wielkiej Brytanii 80-letni milioner Peter Duff i jego o dziesięć lat młodsza żona Penelopa, którzy 27 lutego 2009 roku zakończyli życie w klinice prowadzonej przez organizację. Wyjechali do Szwajcarii, ponieważ w Wielkiej Brytanii eutanazja jest zakazana[8][9].
W październiku 2008 roku opinię publiczną poruszyła sprawa 23-letniego zawodnika rugby. Daniel James zdecydował się umrzeć, bo został sparaliżowany wskutek urazu kręgosłupa. Ulegając jego prośbom, rodzice zawieźli syna do Szwajcarii, gdzie zażył śmiertelną mieszankę barbituranów[10][11].
W lipcu 2009 roku wspólnej eutanazji w szwajcarskiej klinice poddali się 85-letni Sir Edward Thomas Downes oraz jego żona Joan. Downes był jednym z najbardziej znanych brytyjskich dyrygentów. Dyrygował m.in. orkiestrą opery Covent Garden oraz Operą Australijską w Sydney. Przez 40 lat kierował też orkiestrą symfoniczną BBC. Królowa Elżbieta II uhonorowała go tytułem szlacheckim. Okolicznościami śmierci małżonków zajęła się brytyjska policja[12][13].
Kontrowersje
edytujW 2005 roku do Dignitas zgłosiła się 69-letnia Niemka, która okazała kartę zdrowia z rozpoznaniem marskości wątroby. Dokonano eutanazji. Po przeprowadzeniu sekcji zwłok okazało się, że kobieta była fizycznie zupełnie zdrowa. Cierpiała jedynie na depresję. Jej karta zdrowia, w której zapisano diagnozę o marskości wątroby, została sfałszowana. Lekarz, który pomagał w eutanazji, gdy dowiedział się o zdarzeniu, popełnił samobójstwo[14].
W 2007 roku działanie organizacji wywołało falę oburzenia, gdy zaczęła przeprowadzać wspomagane samobójstwa w hotelach i na parkingach. Pacjenci, głównie Niemcy, wypijali śmiertelne dawki pentobarbitalu w samochodach[3].
W listopadzie 2007 roku główna siedziba została przeniesiona do byłej fabryki kabli w strefie przemysłowej gminy Schwerzenbach, tuż obok największego domu publicznego w Szwajcarii, co wzbudziło mocny sprzeciw zarówno gminy, jak i miejscowej ludności[2].
W 2008 roku okazało się, że organizacja pozbywa się ciał klientów, wrzucając ich prochy wraz z urnami do jeziora, choć większość z nich słono zapłaciła za godną śmierć i pogrzeb[3].
10 grudnia 2008 roku wieczorem brytyjska telewizja Sky Real Lives TV wyemitowała film dokumentalny „Prawo do śmierci”, pokazujący, jak w szwajcarskiej klinice umiera nieuleczalnie chory Brytyjczyk Craig Ewert, który dwa lata wcześniej pojechał do Szwajcarii, aby popełnić tam samobójstwo. Film wzbudził liczne kontrowersje[11]. Jednym z najbardziej kontrowersyjnych elementów działalności szwajcarskiej organizacji jest pomoc w samobójstwie osób znajdujących się w depresji oraz psychicznie chorych. Minelli uważa, że nawet chorzy psychicznie mają prawo do samobójstwa[4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Aleksandra Rybińska. Popsute życie na śmietnik Rzeczpospolita.pl [dostęp 7 marca 2009]
- ↑ a b Klinika śmierci obok domu publicznego Rzeczpospolita.pl [dostęp 8 marca 2009]
- ↑ a b c Pacjenci szwajcarskiej kliniki śmierci kończą w jeziorze Rzeczpospolita.pl [dostęp 8 marca 2009]
- ↑ a b Dobra śmierć w Zurychu Wprost.pl [dostęp 2 maja 2010]
- ↑ a b c Wenn Sie das trinken, gibt es kein Zurück Tagesspiegel.de [dostęp 7 marca 2009]
- ↑ Assisted suicide numbers up in 2011. swissinfo.ch, 2022-02-20. [dostęp 2022-02-28]. (ang.).
- ↑ Branching Out to Serve a Growing but Dying Market Washington Post [dostęp 8 marca 2009]
- ↑ Małżeństwo Brytyjczyków poddało się eutanazji. Interia.pl. [dostęp 2009-03-07].
- ↑ W skrócie - Europa, Rzeczpospolita, 7-8 marca 2009
- ↑ Pomoc w samobójstwie jest przestępstwem Rzeczpospolita.pl [dostęp 8 marca 2009]
- ↑ a b Samobójstwo dla mas Rzeczpospolita.pl [dostęp 8 marca 2009]
- ↑ Światowej sławy dyrygent i jego żona poddali się eutanazji w szwajcarskiej klinice, Gazeta.pl [dostęp 21.08.2009]
- ↑ Conductor dies in aided suicide . News.bbc.co.uk [dostęp 21.08.2009]
- ↑ Zestaw do eutanazji. fakty.interia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-24)]. Interia.pl [dostęp 8 marca 2009]