Ecaterina Teodoroiu
Ecaterina Teodoroiu właśc. Cătălina Toderoiu (ur. 16 stycznia 1894 w Vădeni, zm. 22 sierpnia 1917 w Panciu[1]) – rumuńska nauczycielka i sanitariuszka, oficer armii rumuńskiej.
| |
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1917 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| |
| Odznaczenia | |
| [[Plik:|40px|border|link=Order Cnoty Wojskowej|]] | |
Życiorys
edytujUrodziła się we wsi Vădeni (dzis. część Târgu Jiu), jako trzecie dziecko Nicolae i Eleny. Po ukończeniu szkoły w Târgu Jiu rozpoczęła naukę w Szkole dla Dziewcząt w Bukareszcie. Od 1914 działała w ruchu skautowym. W 1916 zdobyła uprawnienia niezbędne do wykonywania zawodu nauczycielki.
27 października 1916, kiedy toczyła się I bitwa nad rzeką Jiu, Ecaterina wraz z harcerzami wzięła udział w obronie Târgu Jiu. Po zakończeniu bitwy o miasto wstąpiła na ochotnika do armii rumuńskiej. Początkowo służyła jako sanitariuszka. Będąc pod wrażeniem postawy rannych żołnierzy Ecaterina zdecydowała się przejść do służby liniowej. W nocy z 3 na 4 listopada brała udział w walkach w pobliżu Florești, gdzie została ranna w nogę i wzięta do niewoli niemieckiej. Udało się jej pozbawić broni konwojującego ją podoficera i uciec z niewoli.
14 listopada 1916 w bitwie pod Porceni zginął brat Ecateriny Nicolae. Aby pomścić brata, Ecaterina zdecydowała się walczyć w tej samej jednostce liniowej, w której poprzednio służył Nicolae. Ranna w czasie walk listopadowych 1916 w obie nogi i ramię trafiła do szpitala[1]. Za dzielność na froncie została odznaczona Medalem za Odwagę I kl. (Medalia Virtutea Militară). Odznaczenie wręczył jej osobiście Ferdynand I. W marcu 1917 otrzymała awans do stopnia podporucznika (sublocotenent). Powierzono jej wtedy dowództwo plutonu[1].
3 września 1917 zginęła w bitwie pod Mărășești. Gdy prowadziła atak swojego plutonu na pozycje niemieckiego 40 pułku rezerwowego, trafiły ją w pierś dwie kule z karabinu maszynowego[1]. Jej ostatnie słowa miały brzmieć: Înainte! Răzbunați mă! (Naprzód! Pomścijcie mnie!)[1].
Pamięć o Ecaterinie Teodoroiu
edytuj
Teodoroiu została pochowana we wsi Poieni, niedaleko od miejsca, gdzie zginęła[1]. W 1921 dokonano ekshumacji jej szczątków i przeniesiono je do Târgu Jiu. Na jej grobie stoi pomnik wysokości 2,10 m, odsłonięty w 1936, dłuta Milițy Petrașcu. Oprócz tego wzniesiono 8 pomników upamiętniających tę jedną z najbardziej cenionych kobiet w XX-wiecznej historii Rumunii. W 1925 stanął w Slatinie pomnik wykonany z brązu, dłuta Dumitru Mățăoanu. W 1928 odsłonięto pomnik w Brăila, dłuta Vasile Ionescu-Varo. W 1994 w Mărășești odsłonięto popiersie Teodoroiu, dłuta Florina Musty. W 1938 dom rodziny Teodoroiu w Vădeni został przekształcony w miejsce pamięci o bohaterce[1]. W 1978 powstał film fabularny Ecaterina Teodoroiu, w reż. Dinu Cocei. Tytułową rolę zagrała Stela Furcovici[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g 22 august 1917, Ecaterina Teodoroiu a căzut eroic la datorie: „Înainte băieți, sunteți cu mine!”. ziarulunirea.ro. [dostęp 2021-05-22]. (rum.).
- ↑ Informacje o filmie.
Bibliografia
edytuj- Maria Bucur, Between the Mother of the Wounded and the Virgin of Jiu: Romanian Women and the Gender of Heroism during the Great War, „Journal of Women’s History” 2000/2, s. 30–56.
- Biogram Ecateriny Teodoroiu