Feminizm indywidualistyczny
Feminizm indywidualistyczny (nazywany także feminizmem libertariańskim) – jeden z nurtów feminizmu oraz libertarianizmu[1][2], który kładzie zdecydowany nacisk na indywidualizm. Stoi w opozycji do socjalistycznego feminizmu oraz radykalnego feminizmu.
Charakterystyka
edytujPrzedstawiciele tego nurtu postulują przeprowadzenie takich zmian w prawie, które wyeliminowałyby przywileje zależne od klasy i płci, oraz by zapewnić każdej indywidualnej osobie równe prawa, w tym równe prawa do decydowania o sobie i do prywatnej własności. Feministki indywidualistyczne zachęcają kobiety do wzięcia całkowitej odpowiedzialności za swoje życie. To wiąże się także ze sprzeciwem wobec jakiekolwiek państwowej ingerencji w to, co dorośli ludzie robią ze swoimi ciałami, czy w stosunki międzyludzkie (np. wszelkimi zakazami związanymi z prostytucją, antykoncepcją, aborcją czy sprawami małżeńskimi)[3]. Uważają, że narzucane przez państwo przepisy mające rzekomo wprowadzać równość płci, tak naprawdę powodują nasilanie się zjawiska seksizmu. Według indywidualistycznych feministek jedną z właściwych metod walki z kulturą patriarchalną jest rozwój świadomości (szczególnie u kobiet).
W 1973 roku Theodora Nathan, wiceprzewodnicząca Partii Libertariańskiej, założyła Association of Libertarian Feminists. Organizacja ta stawia sobie za cel propagowanie idee kobiecej niezależności, sprzeciw wobec państwowego interwencjonizmu i walkę z seksizmem na rzecz indywidualizmu[4].
Ruch feminizmu indywidualistycznego uważa siebie za spadkobiercę feminizmu pierwszej fali i takich myślicieli jak Mary Wollstonecraft, Harriet Taylor Mill, John Stuart Mill, Elizabeth Cady Stanton bądź Sarah Grimke. Także XIX-wieczny anarchizm feministyczny miał duży wpływ na współczesną ideologię ruchu, na przykład Voltairine de Cleyre[5]. Przedstawiciele współczesnego ruchu zwracają uwagę na to, że pierwsze feministki musiały zmierzyć się z kulturą patriarchalną oraz państwem, które jej broniło. W konsekwencji, nie powinny traktować państwa jako sojusznika w walce z dyskryminacją.
Przedstawiciele
edytuj- Joan Kennedy Taylor – była przewodnicząca Association of Libertarian Feminists oraz jedna z założycieli Feminists for Free Expression[6]
- Sharon Presley – aktualna przewodnicząca Association of Libertarian Feminists[7]
- Wendy McElroy
- Theodora Nathan[8]
- Camille Paglia[9]
- Christina Hoff Sommers[10][11]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Jacek Bartyzel: Geneza i próba systematyki głównych nurtów libertarianizmu. Organizacja Monarchistów Polskich. [dostęp 2014-05-18]. (pol.).
- ↑ Rachel Burger: It’s Time for Libertarians to Embrace Libertarian Feminism. Thoughts on Liberty, 2013-10-02. [dostęp 2014-05-18]. (ang.).
- ↑ Baehr 2013 ↓.
- ↑ About ALF. Association of Libertarian Feminists. [dostęp 2014-05-18]. (ang.).
- ↑ Sharon Presley: Exquisite Rebel: Voltairine de Cleyre. Association of Libertarian Feminists. [dostęp 2014-05-18]. (ang.).
- ↑ Reclaiming the Mainstream: Individualist Feminism Rediscovered by Joan Kennedy Taylor. Cato Institute. Cato Store. Individual Liberty, Free Markets, and Peace. [dostęp 2014-05-18]. (ang.).
- ↑ Tim Cavanaugh, Paul Detrick: Sharon Presley on Libertarian Feminism. Reason.com, 2012-05-26. [dostęp 2014-05-18]. (ang.).
- ↑ About ALF. Association of Libertarian Feminists. [dostęp 2014-05-18]. (ang.).
- ↑ Wendy McElroy: Ifeminism versus Gender feminism. [dostęp 2014-05-18]. (ang.).
- ↑ Christina Hoff Sommers: Defending Freedom Feminism. Reason.com, 2014-01-18. [dostęp 2014-05-18]. (ang.).
- ↑ Sharon Presley: Can Christina Hoff Sommers Save Feminism?. Reason.com, 2014-01-12. [dostęp 2014-05-18]. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Amy R. Baehr, Libertarian Feminism, Edward N. Zalta (red.), [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy, Winter 2017 Edition, Metaphysics Research Lab, Stanford University, 30 września 2013, ISSN 1095-5054 [dostęp 2018-01-17] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-21] (ang.).
- Oficjalna strona Association of Libertarian Feminists