Fernando Collor de Mello

Fernando Alfonso Collor de Mello
Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia 1949 ; Rio de Janeiro
	32. prezydent Brazylii
Okres	od 15 marca 1990; do 29 grudnia 1992
Wiceprezydent	Itamar Franco
Poprzednik	Jose Sarney
Następca	Itamar Franco
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Fernando Alfonso Collor de Mello (ur. 12 sierpnia 1949 w Rio de Janeiro) – brazylijski polityk i prezydent kraju w latach 1990-1992.

Życiorys

Urodził się w politycznie znaczącej rodzinie. Jego ojciec, Arnon de Mello, był gubernatorem oraz senatorem ze stanu Alagoas. W 1976 Fernando został prezesem klubu piłkarskiego Centro Sportivo Alagoano. Następnie, wykorzystując zdobyty rozgłos, zajął się działalnością polityczną.

W 1979 został wybrany burmistrzem stolicy Alagoas Maceió z ramienia ARENY, partii rządzącej junty wojskowej. W 1982 został deputowanym z ramienia Partii Socjaldemokratycznej, a w 1986 – gubernatorem Alagoas (wtedy był już członkiem Brazylijskiego Ruchu Demokratycznego).

Jako gubernator małego stanu zyskał ogólnokrajowy rozgłos walką ze zbyt wysokimi pensjami dla urzędników, co pomogło mu w późniejszej walce o prezydenturę.

W wyborach 1989 Collor, nazywany przedtem „człowiekiem znikąd” pokonał w drugiej turze późniejszego prezydenta Luiza Inácio Lulę da Silvę (w kampanii powiedział o Luli, że „rewolucjonista nie może być prezydentem”. Collor, związany wówczas z Narodową Partią Rekonstrukcji, był pierwszym prezydentem wybranym w wyborach powszechnych od 1960.

Po objęciu urzędu rząd Collora zmagał się z hiperinflacją, którą udało mu się wprawdzie zredukować, ale wielu uważało, iż koszty tego były dla ludzi zbyt wielkie (i że spowodowało to duże problemy w przyszłości). Szczególne kontrowersje wywołało zamrożenie pieniędzy z wielu kont prywatnych. Za prezydentury Collora nastąpił też koniec moratorium na spłatę zagranicznych długów i początek renegocjacji, prywatyzacja wielu państwowych przedsiębiorstw oraz udział Brazylii w stworzeniu wspólnego rynku w Ameryce Południowej.

Ogólnie polityka gospodarcza Collora uchodziła za neoliberalną.

Po niespełna półtora roku prezydentury został oskarżony przez swego brata Pedra o korupcję. Spowodowało to masowe demonstracje przeciwko prezydentowi oraz wszczęcie przez Kongres procedury usunięcia z urzędu. Aby uniknąć wyroku skazującego, ustąpił z urzędu 29 grudnia 1992 (wiceprezydent Itamar Franco pełnił jego obowiązki od 2 października, aby następnie formalnie przejąć urząd). Collor nigdy nie przyznał się do winy i w 1994 Sąd Najwyższy z przyczyn technicznych formalnie oczyścił go z zarzutów na gruncie braku wystarczających dowodów, co nie równało się przywróceniu praw politycznych, zawieszonych na osiem lat.

W 2000 próbował kandydować na burmistrza São Paulo, został skreślony z listy kandydatów, albowiem okres zawieszenia praw jeszcze nie upłynął.

Po wygaśnięciu zakazu kandydował ponownie na gubernatora rodzinnego stanu w 2002 (tym razem z ramienia Brazylijskiej Partii Odnowy Pracy), ale przegrał z ubiegającym się o drugą kadencję Ronaldo Lessą. Była to jego pierwsza porażka wyborcza.

Jednakże w 2006 udało mu się zdobyć mandat senatora federalnego (pokonując Lessę). Obecnie jest członkiem Brazylijskiej Partii Pracy.

Odznaczenia

Brazylijskie

Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (1990) – ex officio
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Sił Zbrojnych (1990) – ex officio
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Marynarskiej (1990) – ex officio
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Wojskowej (1990) – ex officio
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Lotniczej (1990) – ex officio
Krzyż Wielki Orderu Rio Branco (1990) – ex officio
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Sądownictwa Wojskowego (1990) – ex officio
Krzyż Złoty Medalu Zasługi Mauá (1990) – ex officio
Medal Zasługi Tamandaré
Wielki Medal Konspiracji Minas Gerais
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Pracy (1990) – ex officio
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Sądownictwa Pracy (1990) – ex officio
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Komunikacyjnej (1990) – ex officio
Wielki Oficer Orderu Kongresu Narodowego
Komandor Orderu Inpirangi
Order Zasługi Tocantins
Medal Przyjaciela Marynarki

Zagraniczne

Łańcuch Orderu Wyzwoliciela San Martina (Argentyna))
Łańcuch Orderu Zasługi (Chile)
Łańcuch Orderu Orła Azteckiego (Meksyk)
Łańcuch Orderu Kondora Andów (Boliwia)
Łańcuch Orderu Wieży i Miecza (Portugalia)
Łańcuch Orderu Zasługi (Ekwador)
Łańcuch Orderu Zasługi (Zakon Maltański)
Łańcuch Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania)
Łańcuch Orderu Korony Królestwa (Malezja)
Łańcuch Orderu Zasługi (Paragwaj)
Łańcuch Orderu Boyacá (Kolumbia)
Łańcuch Orderu Przyjaźni i Pokoju (Mozambik)
Łańcuch Orderu Oswobodziciela (Wenezuela)
Łańcuch Orderu Zasługi Republiki (Włochy)
Łańcuch Orderu Generała José Estrady (Nikaragua)

Fernando Collor de Mello

Życiorys

Odznaczenia

Bibliografia