Holborn
Holborn (wym. ˈhəʊbən[1]) – dzielnica w środkowym Londynie, położona w południowo-wschodniej części gminy Camden oraz na pograniczu City of London i City of Westminster. Przybliżone granice dzielnicy stanowi ciąg ulic Kingsway i Southampton Row na zachodzie, Theobald’s Road na północy, Farringdon Road na wschodzie oraz Fleet Street bądź rzeka Tamiza na południu[2][3][4]. Głównym szlakiem komunikacyjnym przebiegającym przez dzielnicę jest ulica High Holborn[5].
| Dzielnica Londynu | |
 Ulica High Holborn, skrzyżowanie z Gray’s Inn Road, widok w kierunku wschodnim (1984) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Kraj | |
| Region | |
| Miasto | |
| Gmina | |
Położenie na mapie Wielkiego Londynu  | |
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii  | |
Położenie na mapie Anglii  | |
| 51°31′13,44″N 0°06′48,96″W/51,520400 -0,113600 | |
Holborn stanowi ważny ośrodek sądownictwa. Od czasów średniowiecza mieszczą się tutaj Inns of Court, dawniej szkoły prawnicze, poza edukacją zapewniające studentom zakwaterowanie i wyżywienie, a współcześnie zrzeszenia zawodowe prawników. Przynależność do jednego z nich (Inner Temple, Middle Temple, Lincoln’s Inn bądź Gray’s Inn) jest wymogiem dla wykonywania zawodu adwokata (barrister) w Wielkiej Brytanii. Znajduje się tutaj również Royal Courts of Justice, siedziba sądów wyższej instancji – High Court of Justice oraz Court of Appeal[2][3].
Na terenie dzielnicy znajdują się m.in. XII-wieczny kościół Temple Church (jeden z najstarszych w Londynie), muzeum Johna Soane’a (Sir John Soane’s Museum), muzeum anatomiczne Johna Huntera (Hunterian Museum) oraz Lincoln’s Inn Fields (największy plac w stolicy)[2].
W okolicy znajdują się stacje metra Holborn, Chancery Lane, Temple i Blackfriars[3].
Najstarsza wzmianka o Holborn pochodzi z 969 roku. Nazwa dzielnicy pochodzi z języka staroangielskiego i oznacza dolinę wydrążoną przez strumień (rzeka Fleet, współcześnie zabudowana i płynąca pod powierzchnią ziemi, uchodzi tutaj do Tamizy)[5][4].
Przypisy
edytuj- ↑ More Horrible London Place Names. Pronunciation Studio. [dostęp 2018-06-27]. (ang.).
- ↑ a b c Rob Humphreys, Judith Bamber: The Rough Guide to London. Rough Guides, 2003, s. 171-177. ISBN 978-1-84353-093-0. (ang.).
- ↑ a b c London for Dummies. John Wiley & Sons, 2006, s. 92. ISBN 978-0-471-94375-4. (ang.).
- ↑ a b These Are A Few Of Our Favourite Things…Holborn. Londonist. [dostęp 2018-06-27]. (ang.).
- ↑ a b Bloomsbury and Holborn. W: Michelin Green Guide London. Michelin Travel & Lifestyle, 2012. ISBN 978-2-06-718238-7. (ang.).