Humberto de Alencar Castelo Branco
Humberto de Alencar Castelo Branco (ur. 20 września 1897 w Fortalezie, zm. 18 lipca 1967 tamże) – brazylijski marszałek i polityk, prezydent Brazylii sprawujący dyktatorskie rządy w latach 1964–1967.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| 29. prezydent Brazylii | |
| Okres |
od 15 kwietnia 1964 |
| Przynależność polityczna |
bezpartyjny |
| Wiceprezydent | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
| Odznaczenia | |
          
| |
Zarys biografii
edytujW 1918 wstąpił do armii. W czasie II wojny światowej służył w brazylijskim korpusie ekspedycyjnym w Europie w randze pułkownika.
Mianowany szefem sztabu generalnego przez prezydenta João Goularta w 1963 został jednym z przywódców puczu, który odsunął go od władzy w 1964. Wybrany prezydentem przez Kongres objął urząd 15 kwietnia tego roku i sprawował władzę do 15 marca 1967. Castelo Branco był tym samym drugim i ostatnim marszałkiem w historii, który doszedł do władzy w Brazylii w wyniku zamachu stanu (pierwszym był założyciel republiki Deodoro da Fonseca). Podczas rządów Castelo Branco ubezwłasnowolniono zdominowany przez lewicę Kongres (choć go formalnie utrzymano) oraz zlikwidowano wszystkie istniejące partię i w ich miejsce powołano dwie: kontrolowaną przez wojsko ARENĘ oraz Brazylijski Ruch Demokratyczny, skupiający legalną opozycję, pozbawioną wpływów i spełniającą rolę listka figowego reżimu.
Choć system rządów wojskowych miał być przejściowy[1] szybko zmienił się w dyktaturę stosującą metody zbliżone do totalitaryzmu[2]. Prezydentura Castelo Branco to także okres wewnętrznych represji, silnego uzależnienia polityczno-gospodarczego Brazylii od Stanów Zjednoczonych i wywodzących się stamtąd korporacji, co stanowiło odwrót od polityki samodzielności prowadzonej przez Juscelino Kubitschka, Jânio Quadrosa i Goularta. Z drugiej strony jego rząd zwiększył stopień interwencji państwa w gospodarkę. Represje rządu doprowadziły do wybuchu walk partyzanckich - w 1967 roku w regionie Goiás rozpoczęła się regularna rebelia zorganizowana przez maoistowską KPB. Trwała ona do 1972 roku[3]. W większych miastach z kolei działalność rozpoczęły miejskie guerille w tym m.in. Armia Wyzwolenia Narodowego[4].
Następcą Castelo Branco został jego osobisty kandydat, minister wojny, marszałek Artur da Costa e Silva. Niedługo po opuszczeniu pałacu prezydenckiego Castelo Branco zginął w wypadku lotniczym nieopodal Fortalezy.
Odznaczenia
edytuj- Brazylijskie
- Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (1964) – ex officio
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Marynarskiej (1964) – ex officio
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Wojskowej (1964) – ex officio
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Lotniczej (1964) – ex officio
- Krzyż Wielki Orderu Rio Branco (1964) – ex officio
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Sądownictwa Wojskowego (1964) – ex officio[5]
- Krzyż Złoty Medalu Zasługi Mauá (1965) – ex officio
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Pracy (1965) – ex officio
- Zagraniczne
- Wielki Oficer Orderu Avis (1945, Portugalia)[6]
- Łańcuch Orderu Infanta Henryka (1965, Portugalia)[6]
- Łańcuch Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1965)[7]
Przypisy
edytuj- ↑ Gaspari, A Ditadura Envergonhada, s. 141–142.
- ↑ Gaspari, A Ditadura Envergonhada, s. 35.
- ↑ Marcelo Ridenti , O fantasma da revolução brasileira, São Paulo: UNESP, 1993, s.232
- ↑ Rose, R. S. (2005). The unpast: elite violence and social control in Brazil, 1954-2000. Ohio University Press. s. 170–178. ISBN 978-0-89680-243-8.
- ↑ Almanaque da Ordem. Secretaria do Conselho da Ordem do Mérito Judiciário Militar, 2020, s. 74
- ↑ a b Estrangeiros com Ordens Portuguesas. www.ordens.presidencia.pt
- ↑ Onorificenze: dettaglio decorato.. www.quirinale.it
Bibliografia
edytuj- Biografia. educacao.uol.com.br. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-27)]. (port.)