Kolumna Marka Aureliusza
Kolumna Marka Aureliusza – pomnik w Rzymie wzniesiony dla upamiętniania zwycięstw cesarza, obecnie znajdujący się na Piazza Colonna.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Miejsce | |
| Typ obiektu | |
Położenie na mapie Rzymu  | |
Położenie na mapie Włoch  | |
Położenie na mapie Lacjum  | |
 41°54′03,0″N 12°28′47,5″E/41,900833 12,479861
| |
Kolumnę wystawiono na wschodnim skraju ówczesnego Polu Marsowego, nieopodal świątyni Neptuna, dla upamiętnienia zwycięstw zmarłego cesarza odniesionych nad plemionami barbarzyńskimi (Markomanów, Kwadów, Sarmatów, Jazygów) w latach 176-193. Budowę ukończoną w 196 r. n.e., prawdopodobnie rozpoczęto w roku 180, a wzorem dla jej twórców była kolumna Trajana[1].
Wysokość całej konstrukcji wykonanej z kararyjskiego marmuru wynosi 29,77 m. W zamyśle twórców służyła ona za podstawę pomnika zasłużonego i ubóstwionego władcy. 27 października 1589 na szczycie kolumny umieszczono (na polecenie papieża Sykstusa V) obecną do dziś statuę św. Pawła Apostoła[2] autorstwa Giacomo della Porta.
Dekorację trzonu kolumny wykonano jako spiralnie wijącą się, ozdobną wstęgę z reliefem przedstawiającym epizody walk z dwóch wojen prowadzonych przez cesarza z plemionami barbarzyńskimi. Choć sposób zdobienia utrzymany w podobnym stylu ciągłej narracji przypomina dekorację kolumny Trajana, brak jej jednak monumentalności i ekspresji tamtego pomnika, na którym wyobrażono mniejszą liczbę, lecz większych rozmiarami postaci, bardziej też nacechowanych spokojem[3].
Dekoratora tej kolumny cechuje większa emocjonalność i ekspresyjność wyobrażeń przy zachowaniu mniejszej staranności dokumentacyjnej. Odmienny jest bowiem sposób rzeźbienia: dzięki częstemu i umiejętnemu użyciu świdra płaskorzeźby są głębsze i wyrazistsze, dające efekt światłocienia z ostrzejszymi kontrastami, co uwydatnia element ruchu. Wskutek tego twórca osiągnął również lepsze rezultaty w psychologicznym odwzorowaniu postaci. Ponadto ich spiętrzenie wywołuje wrażenie wieloplanowości (np. w scenie ukazującej prowadzenie jeńców); dla lepszej czytelności w wyobrażeniach pominięto pejzaż[3].
Jako drugi zabytek dokumentujący ten typ konstrukcji właściwej jedynie architekturze rzymskiej, należy też do niewielu przykładów ocalałych budowli, które uświetniły Rzym w okresie panowania Antoninów[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Jerzy Ciechanowicz: Rzym. Ludzie i budowle. Warszawa: PIW, 1989, s. 239, 240.
- ↑ Potwierdza to datowana inskrypcja papieska na bazie pomnika: „SIXTVS V PONT MAX / COLVMNAM HANC / COCLIDEM IMP / ANTONINO DICATAM / MISERE LACERAM / RVINOSAMQ PRIMAE / FORMAE RESTITVIT / A. MDLXXXIX PONT IV”. Por. A. Sadurska: Archeologia starożytnego Rzymu. T. II: Okres cesarstwa. Warszawa: PWN, 1980; także John T. Paoletti, Gary M. Radke: Art in Renaissance Italy. London: Laurence King Publs., 2005 books.google.pl.
- ↑ a b Gleb I. Sokołow: Iskusstwo driewniego Rima. Moskwa: Izd. „Iskusstwo”, 1971, s. 191-195.
- ↑ Anna Sadurska: W cieniu Panteonu. O sztuce starożytnego Rzymu. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1965, s. 115.