Lotar I
Lotar (Chlothar) I (ur. w 795, zm. 29 września 855 w Prüm) – najstarszy syn Ludwika I Pobożnego. W latach 840–855 król Franków (od sierpnia 843 tylko w Państwie środkowofrankijskim). W latach 817–855 cesarz rzymski z dynastii Karolingów.
 Lotar I | |
| cesarz rzymski | |
| Okres |
od 20 czerwca 840 |
|---|---|
| Koronacja |
817 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Król Franków | |
| Okres |
od 20 czerwca 840 |
| Poprzednik | |
| Następca |
podział państwa pomiędzy Lotara I, Ludwika II, Karola II |
| Król Franków Środkowych | |
| Okres |
od sierpień 843 |
| Poprzednik |
brak (Królestwo Franków) |
| Następca |
podział państwa pomiędzy Lotara II (Lotaryngia), Ludwika II (Włochy), Karola (Prowansja) |
| Król Burgundii | |
| Okres |
od sierpień 840 |
| Poprzednik | |
| Następca |
podział na Górną i Dolną Burgundię |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia |
795 |
| Data śmierci |
29 września 855 |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci |
Ludwik II |
Życiorys
edytujW 817 podniesiony przez ojca do rangi współcesarza i króla Włoch. 5 kwietnia[1] 823 został koronowany w Rzymie na cesarza przez papieża Paschalisa I. W listopadzie 824[1] wydał ustawę Constitutio Romana, która zobowiązywała papieża do ślubowania wierności cesarzowi.
W 833 na spotkaniu w Rothfeld pod Colmarem pojmał ojca i zmusił go do publicznej pokuty w kościele św. Medarda w Soissons. W 834 uwolnił Ludwika Pobożnego. W 840, po jego śmierci, został władcą całego państwa Franków. W 841 przegrał bitwę pod Fontenoy toczoną przeciw swoim braciom, Karolowi i Ludwikowi. 14 lutego 842 w Strasburgu młodsi bracia – Ludwik i Karol – ślubowali sobie wzajemną wierność, zawierając przymierze przeciwko Lotarowi.
Wojnę domową między braćmi zakończył podpisany w 843 w Verdun traktat, na mocy którego podzielili między siebie państwo frankońskie.
- Najstarszy z braci, Lotar I, otrzymał wraz z tytułem cesarskim środkową część państwa franków, Państwo środkowofrankijskie, na które składała się Italia oraz szeroki pas ziem ciągnący się wzdłuż Renu od Alp aż po Morze Północne. Był to obszar niejednolity pod względem geograficznym i etnicznym.
- Dzielnica położona na wschód od posiadłości Lotara, zamieszkana głównie przez ludność pochodzenia germańskiego, przypadła Ludwikowi, zwanemu później Niemieckim.
- Część zachodnią, zasiedloną przez ludność mówiącą przeważnie językami romańskimi, otrzymał najmłodszy z braci, Karol zwany Łysym.
Podział ten położył podwaliny pod powstanie w przyszłości Francji, Niemiec i Włoch.
W 855 roku schorowany[2] Lotar zdecydował o podziale państwa pomiędzy swoich trzech synów:
- Ludwika II – otrzymał tytuł cesarski i tereny należące dzisiaj do Włoch. Patrz: Królowie Włoch.
- Lotara II – otrzymał Austrazję (dzisiejsza Lotaryngia. Patrz: Władcy Lotaryngii, Królowie Dolnej Burgundii
- Karola z Prowansji – otrzymał Burgundię, Lyon, zachodnią Szwajcarię i Prowansję. Patrz: Władcy Prowansji, Królowie Górnej Burgundii.
Po abdykacji wstąpił do klasztoru w Prüm, gdzie zmarł po 6 dniach[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki. W: Praca zbiorowa: Historia powszechna. T. 7. Mediaset Group SA, 2007, s. 526. ISBN 978-84-9819-814-0.
- ↑ a b Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Na Wyspach Brytyjskich. Karolingowie. T. 16. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 259. ISBN 83-7425-568-4.
Bibliografia
edytuj- Riché Pierre, Karolingowie. Ród który stworzył Europę, Warszawa 1997, ISBN 83-86857-13-7.
Linki zewnętrzne
edytuj- Literatura w Opac der Regesta Imperii