Lyocell
Lyocell, tencel[1] - forma sztucznego jedwabiu, wykonana z włókien otrzymywanych z masy celulozowej przy użyciu przędzenia na mokro[2]. Został opracowany w 1972 r. przez zespół pracowników nieistniejącego już amerykańskiego zakładu włókien Enka w Karolinie Północnej.
Lyocell ma wiele właściwości wspólnych z innymi włóknami celulozowymi, takimi jak bawełna, len, ramia i inne rodzaje sztucznego jedwabiu. Włókna lyocell są miękkie, chłonne, bardzo mocne na mokro i na sucho oraz odporne na gniecenie. Materiał Lyocell można prać zarówno w pralce automatycznej jak i chemicznie. Może być farbowany na wiele kolorów. Dobrze się układa i może symulować różne tekstury, takie jak zamsz, skóra i jedwab.
Lyocell jest droższy w produkcji niż bawełna i wiskoza. Jest stosowany w wielu tkaninach codziennego użytku: włókna cięte w materiałach takich jak dżins, chino, bielizna i ręcznikach, natomiast dłuższe i gładsze włókna ciągłe stosowane są w produktach takich jak odzież damska i koszule męskie[3]. Lyocell można mieszać z wieloma innymi włóknami, takimi jak jedwab, bawełna, sztuczny jedwab, poliester, len, nylon i wełna. Lyocell jest również stosowany w przenośnikach taśmowych i opatrunkach medycznych[4].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Lyocell (znany także jako Tencel) [online], www.ekonsument.pl [dostęp 2019-08-06].
- ↑ Hans Krässig i inni, Cellulose, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, 2004, DOI: 10.1002/14356007.a05_375.pub2 (ang.).
- ↑ Marypaul Yates, Fabrics: a guide for interior designers and architects, wyd. 1, New York: Norton, 2002, ISBN 978-0-393-73062-3 (ang.).
- ↑ Sara Kadolph, Anna Langford, Textiles, wyd. 9, Prentice Hall, 2002 (ang.).