Makak japoński
Makak japoński[12][13] (Macaca fuscata) – gatunek ssaka naczelnego z podrodziny koczkodanów (Cercopithecinae) w obrębie rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae). Spośród wszystkich dziko żyjących naczelnych jego areał sięga najdalej na północ i obejmuje japońskie wyspy Kiusiu, Sikoku i Honsiu[14]. Zwierzę znane jest ze swych zdolności uczenia się. Występuje w japońskiej mitologii, literaturze i sztuce.
Macaca fuscata | |||
(Blyth, 1875) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Nadrodzina | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
makak japoński | ||
Synonimy | |||
| |||
Podgatunki | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[11] | |||
Zasięg występowania | |||
Taksonomia
edytujGatunek zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1875 roku brytyjski zoolog Edward Blyth nadając mu nazwę Macacus fuscatus[8]. Miejsce typowe to Japonia[8][15][16]. Wcześniejsze prawidłowe nazwy – Macacus speciosus Isidore’a Geoffroy’a Saint-Hilaire’ego z 1826 roku oraz Williama Ogilby’ego z 1838 roku – zostały uznane przez Międzynarodową Komisją Nomenklatury Zoologicznej za nieważne dla zasad pierwszeństwa, aby uniknąć zamieszania nomenklatorycznego[3]. Okazy typowe to seria syntypów ze zbiorów Rijksmuseum van Natuurlijke Historie w Lejdzie: czaszka i luźne kości samicy (sygnatura RMNH.MAM.39404)[17]; czaszka i luźne kości samicy (sygnatura RMNH.MAM.39405)[18]; czaszka i luźne kości młodocianego osobnika o nieokreślonej płci[19]; zamontowana skóra dorosłej samicy (sygnatura RMNH.MAM.45486)[20]; zamontowana skóra (sygnatura RMNH.MAM.54921.b)[21], czaszka i luźne kości (sygnatura RMNH.MAM.54921.a)[22] bardzo starego samca; zamontowana skóra samca (sygnatura RMNH.MAM.54922)[23]; zamontowana skóra samicy (sygnatura RMNH.MAM.54923)[24]; zamontowana skóra samicy (sygnatura RMNH.MAM.54924)[25]; zamontowana skóra (sygnatura RMNH.MAM.54925.b)[26] i szkielet wraz z luźnymi kośćmi (sygnatura RMNH.MAM.54925.a)[27] młodocianej samicy; zamontowana skóra młodocianej samicy (sygnatura RMNH.MAM.54926)[28]; szkielet wraz z luźnymi kośćmi samca (sygnatura RMNH.MAM.54927)[29]; zamontowany szkielet osobnika nieznanej płci(sygnatura RMNH.MAM.54928)[30]; oraz czaszka i luźne kości samca (sygnatura RMNH.MAM.54929)[31]. Okazy (sygnatury RMNH.MAM.39404, 39405, 39406, 45486, 54921.a, 54921.b, 54922, 54923, 54924, 54925.a, 54925.b, 54926 i 54928) zebrał pomiędzy styczniem 1823 roku a grudniem 1829 roku Philipp Franz von Siebold natomiast okazy (sygnatury RMNH.MAM.54927 i 54929) zebrał pomiędzy styczniem 1830 roku a grudniem 1834 roku Heinrich Bürger[32]. Podgatunek yakui formalnie nazwał w 1941 roku japoński ornitolog i teriolog Nagamichi Kuroda nadając mu nazwę Macaca fuscata yakui[10]. Miejsce typowe to Yaku-shima, Prefektura Kagoshima, Japonia[33][34]. Holotyp według oryginalnego opisu to skóra młodego samca (nr. 497) z prywatnej kolekcji Nagamichiego Kurody w Tokio[33], który zebrał 2 lipca 1905 roku kolekcjoner Alan Owston[33]. Okaz uległ zniszczeniu w wyniku pożaru podczas II wojny światowej w maju 1945 roku[33].
M. fuscata należy do grupy gatunkowej fascicularis[35]. Wydaje się, że M. fuscata przybył do Japonii poprzez przodka prawdopodobnie podobnego lub identycznego jak M. mulatta z Półwyspu Koreańskiego do Kiusiu-zachodnie Honsiu w środkowym plejstocenie[36]. Podczas jednego lub dwóch okresów lodowcowych około 0,63–0,43 mln lat temu nastąpiło obniżenia poziomu morza, co najwyraźniej zaowocowało powstaniem teraz już zatopionych mostów lądowych[36]. Najstarsze skamieniałości makaków znalezione w Japonii to ząb trzonowy i kość ramienna, które są podobne do tych występujących u M. fuscata[36]. Ich wiek jest trudny do ustalenia, ale dzięki powiązaniu ich ze skamieniałościami trąbowców, są one wstępnie datowane na wiek jednego lub drugiego z tych mostów lądowych; skamieniałości makaków z Półwyspu Koreańskiego są mniej więcej w tym samym wieku[36].
Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają dwa podgatunki[35][37].
Etymologia
edytuj- Macaca: port. macaca, rodzaj żeński od macaco „małpa”; Palmer sugeruje że nazwa ta pochodzi od słowa Macaquo oznaczającego w Kongo makaka i zaadoptowaną przez Buffona w 1766 roku[38].
- fuscata: łac. fuscatus „ciemny”, od fuscare „przyciemnić, zaciemnić”, od fuscus „mrok, ciemny, czarny”[39].
- yakui: Yaku-shima, Japonia[10].
Zasięg występowania
edytujMakak japoński występuje w zależności od podgatunku[35][12]:
- M. fuscata fuscata – makak japoński – Wyspy Japońskie na południe od cieśniny Tsugaru, na wyspach Honsiu, Sikoku i Kiusiu oraz w pobliżu wysepek Kōjima, Kashima, Awajishima, Shodoshima i Kinkazan.
- M. fuscata yakui – makak pacyficzny – Wyspy Japońskie (wyspa Yaku-shima, około 60 km na południe od Kiusiu).
Morfologia
edytujCechą charakterystyczną makaka japońskiego jest goła, czerwona twarz, którą okala dłuższa sierść, przypominająca grzywę[14]. Długość ciała (bez ogona) samic 46,4–60,1 cm, samców 47,2–65 cm, długość ogona samic 8,1 cm, samców 8,7 cm; masa ciała samic 4–13,8 kg, samców 5,6–18,4 kg[36][13][37].
Makaki japońskie są w dużej mierze czworonożne. Samice spędzają na drzewach więcej czasu niż samce. Małpy te są doskonałymi pływakami – zaobserwowano, że są w stanie przepłynąć ponad pół kilometra. Lubią kąpiele w gorących źródłach, licznych w Japonii.
Dymorfizm płciowy jest nieznacznie widoczny w wielkości zwierząt – samce charakteryzują się nieco większą masą i długością ciała niż samice. Dodatkowo wydaje się, że istnieje korelacja pomiędzy masą ciała i klimatem – małpy z bardziej północnych, chłodniejszych obszarów ważą więcej niż te z cieplejszych rejonów Japonii[40].
Futro może mieć różny odcień brązowego – od żółtawego aż po prawie szary. Jest doskonałym przystosowaniem do życia w chłodnym klimacie, ponieważ jego grubość rośnie, jak spada temperatura otoczenia, co pozwala małpom przetrwać mrozy do nawet –20 °C[40].
Ekologia
edytujŚrodowisko
edytujSiedliskiem makaków jest las tropikalny, liściasty i iglasty.
Ze względu na to, że Wyspy Japońskie rozciągają się południkowo łukiem o długości ok. 3 tys. km, a więc duża jest rozpiętość szerokości geograficznej i większą część kraju zajmują góry, habitat makaka japońskiego jest bardzo różnorodny pomiędzy skrajnymi punktami jego występowania. W południowym krańcu występowania populacji habitat zawiera subtropikalne lasy wiecznie zielone, natomiast w krańcu północnym, szczególnie w regionach górzystych, zawiera lasy subarktyczne, pokryte przez wiele miesięcy śniegiem. Stąd też nazywane są również małpami śnieżnymi (ang. snow monkeys). Makaki w Parku Małp Jigokudani znane są z odwiedzania zimą gorących źródeł, w których się ogrzewają. Środowiska te różnią się przede wszystkim temperaturą, co wiąże się z różnym okresem wegetacji roślin. Najwyższy punkt, w którym zaobserwowano populację makaków japońskich, leżał na wysokości 3180 m[40].
Rozmnażanie
edytujOkres rozrodczy u makaków trwa od października do marca. W pierwszym okresie życia dziecka samica zabiera je wszędzie ze sobą. Młode zaczynają raczkować po około 20 dniach. Po okresie miesiąca zaczynają wspinać się na plecy matki, która w ten sposób nosi je ze sobą[41].
Zachowanie
edytujMakaki japońskie wykształciły behawioralny mechanizm zabezpieczający je przed obniżeniem temperatury ciała w czasie chłodnych zim – w ciągu dnia spędzają dużo czasu na wygrzewaniu się na południowych stokach, a w nocy śpią na gałęziach drzew liściastych, na których śnieg zbiera się w niewielkim stopniu[41]. Co więcej, często zbierają się w grupy w celu utrzymania ciepła, a samice częściej do tego celu wybierają swoje potomstwo niż inne dorosłe samice[42].
Średnia wielkość grupy makaków japońskich to około 40 osobników, ale występuje duże zróżnicowanie – od 10 do nawet 160 osobników. W grupach obserwowane są złożone zachowania społeczne, z wyraźnie zaznaczoną hierarchią, zarówno wśród samców, jak i samic[41]. Makaki cechuje także specyficzny rodzaj wokalizacji (ang. „coo call”), za pomocą którego lokalizują członków grupy oraz utrzymują kontakt wewnątrzgrupowy[43].
Pożywienie
edytujMakaki japońskie są wszystkożerne, ich dieta składa się z owadów, krabów, jaj ptaków, a także ponad 200 gatunków roślin. Dieta różni się w zależności od habitatu, a także zmienia się sezonowo[40].
Badania naukowe
edytujMakaki japońskie są coraz częściej wykorzystywane jako zwierzęta laboratoryjne. Badania etologiczne tego gatunku są prowadzone od ponad 50 lat, co przyczyniło się do lepszego zrozumienia ich behawioru i ekologii. Ze względu na wysoki poziom inteligencji, złożone zachowania społeczne oraz łagodną naturę są popularne w badaniach neuronaukowych, między innymi do badania aktywności neuronalnej przy wykonywaniu złożonych poznawczo zadań[44].
Status zagrożenia
edytujW Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. least concern ‘najmniejszej troski’)[11].
Zobacz też
edytujUwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Fooden i Aimi 2005 ↓, s. 77.
- ↑ F. Cuvier: Macaque á face rouge. W: É. Geoffroy Saint-Hilaire & F. Cuvier: Histoire naturelle des mammifères: avec des figures originales, coloriées, dessinées d’aprèsdes animaux vivans. T. 5. Paris: Chez A. Belin, 1824, s. ryc. xlvii. (fr.).
- ↑ a b ICZN. Opinion 920. Inuus fuscatus Blyth, 1875 (Mammalia): validated under the Plenary Powers. „The Bulletin of zoological nomenclature”. 27 (2), s. 77–78, 1970. (ang.).
- ↑ I. Geoffroy Saint-Hilaire: Macaque. Macacus. Mam. W: J. Bory de Saint-Vincent: Dictionnaire classique d’histoire naturelle. T. 9. Paris: Rey et Gravier, Libraries-Editeurs, Auai des Augustins, n° 55; Baudouin Frèrer, Libraries-Editeurs, Imprimeurs de la société D'Histoire Naturelle, Rue de Vaugirard, n° 36, 1826, s. 589. (fr.).
- ↑ C.J. Temminck: Coup-d’oeil sur la faune des iles de la Sonde et de l’empire du Japon: discours préliminaire, destiné à servir d’introduction à la Faune du Japon. Leiden: Musée des Pays-Bas, 1835, s. xxii. (fr.).
- ↑ W. Ogilby: The Menageries. The Natural History of Monkeys, Opossums, and Lemurs. Cz. 1. London: Charles Knight, 1838, s. 364, 396, seria: The Library of Entertaining Knowledge. (ang.).
- ↑ J.E. Gray: Catalogue of Monkeys, Lemurs, and Fruit-eating Bats in the collection of the British Museum. London: The Trustees, 1870, s. 32. (ang.).
- ↑ a b c E. Blyth. Catalogue of mammals and birds of Burma. „The Journal of the Asiatic Society of Bengal”. 44 (2. Extra number), s. 6, 1875. (ang.).
- ↑ P. Schweyer: Der Schädel des Inuus Speciosus Japanensis, sein Variationskreis und Zahnbau. München: Anthropologisch-zoologische Untersuchung, 1909, s. 1–192. (niem.).
- ↑ a b c N. Kuroda: A monograph of the Japanese mammals exclusive of Sirenia and Cetacea. Tokyo & Osaka: The Sanseido Company, 1942, s. 273. (jap.).
- ↑ a b K. Watanabe & K. Tokita , Macaca fuscata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2021-2 [dostęp 2021-08-26] (ang.).
- ↑ a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 47. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 183, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ a b Jiří Gaisler , Jan Zejda , Ssaki świata, 1997 .
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Macaca fuscata. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-08-26].
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Macaca fuscata (Blyth, 1875). [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-09-18]. (ang.).
- ↑ RMNH.MAM.39404. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.39405. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.39406. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.45486. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.54921.b. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.54921.a. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.54922. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.54923. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.54924. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.54925.b. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.54925.a. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.54926. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.54927. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.54928. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ RMNH.MAM.54929. Naturalis Bioportal. [dostęp 2023-09-18]. (niderl. • ang.).
- ↑ Fooden i Aimi 2005 ↓, s. 79–82.
- ↑ a b c d Fooden i Aimi 2005 ↓, s. 82.
- ↑ 金子 之史 & 前田喜四雄 / Y. Kaneko & K. Maeda. 日本人の研究者による哺乳類の学名と模式標本のリス卜 / A list of scientific names and the types of mammals published by Japanese researchers. „哺乳類科学 / Mammalian Science”. 42 (1), s. 10, 2002. (jap. • ang.).
- ↑ a b c C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 224. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ a b c d e D. Zinner, G.H. Fickenscher, Ch. Roos, M.V. Anandam, E.L. Bennett, T.R.B. Davenport, N.J. Davies, K.M. Detwiler, A. Engelhardt, A.A. Eudey, E.L. Gadsby, C.P. Groves, A. Healy, K.P. Karanth, S. Molur, T. Nadler, M.C. Richardson, E.P. Riley, A.B. Rylands, L.K. Sheeran, N. Ting, J. Wallis, S.S. Waters & D.J. Whittaker: Family Cercopithecidae (Old World Monkeys). W: R.A. Mittermeier, A.B. Rylands & D.E. Wilson (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 3: Primates. Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 647. ISBN 978-84-96553-89-7. (ang.).
- ↑ a b Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 145. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 391, 1904. (ang.).
- ↑ fuscata, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2023-09-18] (ang.).
- ↑ a b c d Primate Factsheets: Japanese macaque (Macaca fuscata) Taxonomy, Morphology, & Ecology [online], pin.primate.wisc.edu [dostęp 2017-06-01] (ang.).
- ↑ a b c WebCite query result [online], www.webcitation.org [dostęp 2017-06-01] (ang.).
- ↑ Masataka Ueno , Masayuki Nakamichi , Japanese macaque (Macaca fuscata) mothers huddle with their young offspring instead of adult females for thermoregulation, „Behavioural Processes”, 129, 2016, s. 41–43, DOI: 10.1016/j.beproc.2016.05.008 [dostęp 2017-06-01] .
- ↑ Takafumi Furuyama , Kohta I. Kobayasi , Hiroshi Riquimaroux , Role of vocal tract characteristics in individual discrimination by Japanese macaques (Macaca fuscata), „Scientific Reports”, 6 (1), 2016, DOI: 10.1038/srep32042, ISSN 2045-2322, PMID: 27550840, PMCID: PMC4994087 [dostęp 2017-06-01] (ang.).
- ↑ Tadashi Isa i inni, Japanese macaques as laboratory animals, „Experimental Animals”, 58 (5), 2009, s. 451–457, ISSN 1881-7122, PMID: 19897928 [dostęp 2017-06-01] .
Bibliografia
edytuj- J. Fooden & M. Aimi. Systematic review of Japanese macaques, Macaca fuscata (Gray, 1870). „Fieldiana”. Zoology. New series. 104, s. 1–200, 2005. (ang.).