Manne Siegbahn
Karl Manne Georg Siegbahn (ur. 3 grudnia 1886 w Örebro, zm. 26 września 1978 w Sztokholmie[1]) – szwedzki fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1924[2][3].
| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Specjalność: fizyka | |
| Uczelnia | |
| Nagrody | |
Życiorys
edytujOd 1920 roku był profesorem Uniwersytetu w Lund, następnie Uniwersytetu w Uppsali. Od 1937 roku zajmował stanowisko dyrektora Instytutu Fizyki Doświadczalnej Szwedzkiej Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie. Był m.in. członkiem Royal Society, Royal Society of Edinburgh, Francuskiej Akademii Nauk, Akademii Nauk ZSRR (od 1958) i innych towarzystw naukowych. Otrzymał Hughes Medal (1934), Rumford Medal (1940) i inne[2][3]
W pracy naukowej zajmował się przede wszystkim spektroskopią promieniowania rentgenowskiego, za co został wyróżniony w 1924 roku Nagrodą Nobla. Odkrył m.in. serię M promieniowania X (promieniowanie „miękkie”, długofalowe, mniej przenikliwe) oraz opracował metodę pomiaru długości fali promieniowania X[2][3].
Jego synem był Kai M. Siegbahn, laureat Nagrody Nobla w 1981 roku.
Przypisy
edytuj- ↑ Siegbahn Karl Manne Georg, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-03-30].
- ↑ a b c Manne Siegbahn - Facts. [w:] The Nobel Prize in Physics 1923 [on-line]. Nobel Media AB. [dostęp 2014-04-07]. (ang.)., Biographical, Nobel Lecture, December 11, 1925, The X-ray Spectra and the Structure of the Atoms
- ↑ a b c Manne Siegbahn. [w:] Notable Names Database (NNDB) [on-line]. [dostęp 2014-04-07]. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Wulf von Bonin, Erich Bagge, Robert Herrlinger: Laureaci nagrody Nobla. Chemia, fizyka, medycyna. Warszawa: 1969.