Marcin IV
Marcin IV (łac. Martinus IV, właśc. Simon de Brie lub de Brion; ur. między 1210, a 1220 w Brie-Comte-Robert, zm. 28 marca 1285 w Perugii[1]) – papież w okresie od 22 lutego 1281 do 28 marca 1285[2].
| Simon de Brie | ||
| Papież Biskup Rzymu | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce pochówku | ?↗ | |
| Papież | ||
| Okres sprawowania |
1281–1285 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Kreacja kardynalska |
17 grudnia 1261 | |
| Kościół tytularny | ||
| Pontyfikat |
22 lutego 1281 | |
| Data konsekracji |
23 marca 1281 |
|---|---|
| Konsekrator |
Błąd w imieniu
edytujW związku z faktem, że w średniowieczu wiele katalogów przekręcało imię papieży Maryna I (na "Marcin II") i Maryna II (na "Marcin III"), kolejni papieże, którzy przyjęli imię Marcin zachowywali błędną numerację: Marcin IV powinien w rzeczywistości nazywać się Marcinem II, a Marcin V Marcinem III[2].
Życiorys
edytujMarcin IV był Francuzem, urodził się na zamku w Montpensier w okolicach Andrezel, w rodzinie szlacheckiej[1]. Był archidiakonem i kanclerzem Rouen, skarbnikiem kościoła św. Marcina w Tours[1]. W 1261 roku został kreowany kardynałem przez Urbana IV i przez wiele lat pełnił rolę legata papieskiego we Francji[2].
Po kilkumiesięcznym konklawe, Szymon został wybrany na papieża pod silnym naciskiem Karola Andegaweńskiego[1]. Ponieważ Rzymianie odmówili Marcinowi IV wstępu do miasta, koronował się i stacjonował w Orvieto[2]. Marcin w pełni popierał działania Karola I i oddał mu rzeczywistą władzę w Państwie Kościelnym, mianując jego stronników na wysokie urzędy[1]. Jego relacje z Rudolfem I były poprawne, ale papież odmówił koronowania go na cesarza[1]. Całkowicie zaprzepaścił wysiłki swoich poprzedników w sprawie zjednoczenia z Kościołem wschodnim – w 1281 roku obłożył ekskomuniką bizantyńskiego cesarza Michała Paleologa, uznając go za schizmatyka[2]. Doprowadziło to do unieważnienia postanowień unii lyońskiej w 1283 i próby zorganizowania krucjaty przeciw bizantyńczykom[1].
30 marca 1282 wybuchło jednak powstanie na Sycylii, przeciwko władzy francuskiej, znane jako nieszpory sycylijskie[1]. Buntownicy zażądali, by Sycylia stała się lennem Stolicy Piotrowej, czemu papież zdecydowanie się sprzeciwił, a także ekskomunikował 21 marca 1283 Piotra III Wielkiego, gdy ten zgodził się przyjąć koronę Królestwa Sycylii[1].
Papież przyznał mnichom prawo do głoszenia kazań, i słuchania spowiedzi w parafiach[3]. Zmarł 28 marca 1285 w Perugii, półtora miesiąca po śmierci Karola I[1].
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Paweł Janowski, Marcin IV, Simone de Brion, ur. między 1210 a 1220, zm. 1285, papież od 22 lutego 1281, [w:] Encyklopedia Katolicka, Lublin 2006, t. XI, kol. 1238-1239.
- Pope Martin IV. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-12-31]. (ang.).
- BRION, Simon de. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2012-12-31]. (ang.).