Mechanika ośrodków ciągłych

Mechanika ośrodków ciągłych – dział mechaniki opisujący odkształcenia, ruch i powstawanie sił wewnętrznych (naprężeń) w ośrodkach ciągłych pod wpływem działania sił zewnętrznych (obciążeń).

W mechanice ośrodków ciągłych stosuje się makroskopowy opis zjawisk fizycznych, czyli pomija się mikroskopową budowę materii. Do opisu ciał stosuje się pojęcie ośrodka ciągłego. Definiuje się pola parametrów fizycznych w każdym punkcie badanego obszaru przestrzeni wypełnionego materią. Pola parametrów mogą być skalarne (np. ciśnienie, temperatura), wektorowe (np. prędkość, przyspieszenie) lub tensorowe (np. tensor naprężeń, odkształceń). Do opisu zjawisk używane są pojęcia i twierdzenia z teorii pola. Podstawowe prawa fizyczne takie jak np. prawo zachowania masy, energii, pędu i momentu pędu definiuje się za pomocą równań różniczkowych cząstkowych lub całkowych. Postać takich równań mają również warunki: równowagi (ruchu), brzegowe i nierozdzielności w badanym ośrodku.

Podstawowe obszary mechaniki ośrodków ciągłych

Mechanika ośrodków ciągłych Badania nad fizyką ośrodków ciągłych	Mechanika ciał stałych odkształcalnych Badania nad fizyką ciał stałych podlegających deformacjom	Odkształcenia sprężyste Badania nad fizyką materiałów, które powracają do swojego kształtu spoczynkowego po ustąpieniu sił zewnętrznych
		Odkształcenia plastyczne Badania nad fizyką materiałów, które po ustąpieniu sił zewnętrznych nie powracają do kształtu początkowego	Reologia Badania nad fizyką ciał plastycznych i płynących
	Mechanika płynów Badania nad fizyką płynów (gazów i cieczy)	Mechanika płynów nienewtonowskich
		Mechanika płynów newtonowskich

N.I. Biezuchow: Teoria sprężystości i plastyczności. Warszawa: PWN, 1957.
Walter Weizel: Fizyka teoretyczna, Fizyka zjawisk. Warszawa: PWN, 1958.
Ilustrowana encyklopedia dla wszystkich, Fizyka. Warszawa: WNT, 1991. ISBN 83-204-1192-0.