Michael Chang

Michael Chang (chiń. upr. 张德培; chiń. trad. 張德培; pinyin Zhāng Dépéi; ur. 22 lutego 1972 w Hoboken) − amerykański tenisista pochodzenia chińskiego, zwycięzca French Open 1989 w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa, olimpijczyk.

Michael Chang

Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1972 Hoboken
Wzrost	175 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	1988
Zakończenie kariery	2003
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	34
Najwyżej w rankingu	2 (9 września 1996)
Australian Open	F (1996)
Roland Garros	W (1989)
Wimbledon	QF (1994)
US Open	F (1996)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	199 (19 kwietnia 1993)
Strona internetowa

Jest synem Joe i Betty z domu Tung, emigrantów tajwańskich, po matce wnukiem dyplomaty Michaela Tunga (m.in. ambasadora Tajwanu w Indiach). Uczęszczał do szkoły w Kalifornii, ale przerwał edukację w stosunkowo młodym wieku, by poświęcić się karierze zawodowego tenisisty.

W 2001 roku uczestniczył w kampanii na rzecz przyznania organizacji igrzysk olimpijskich 2008 Pekinowi jako ambasador dobrej woli. Jest zaangażowany w działalność charytatywną i religijną (chrześcijańską). W 2002 opublikował autobiografię Holding Serve: Persevering On and Off the Court.

Kariera tenisowa

Odniósł wiele sukcesów w amerykańskich rozgrywkach juniorskich (regularnie pokonywał w tym czasie starszego o rok Pete'a Samprasa), zdobywając m.in. tytuł mistrza kraju do lat 18. W 1987 roku debiutował w gronie seniorów, stając się w wieku 16 lat najmłodszym zwycięzcą meczu w turnieju głównym US Open, kiedy pokonał Paula McNamee'a w 4 setach. Również w 1987 jako najmłodszy zawodnik w historii osiągnął półfinał turnieju ATP World Tour w Scottsdale oraz wygrał turniej ATP Challenger Tour w Las Vegas.

W 1988 roku oficjalnie przyjął status zawodowca. Wygrał wtedy swój pierwszy turniej ATP World Tour, pokonując w finale w San Francisco Johana Krieka; miał wówczas 16 lat i 7 miesięcy. Dzięki temu wynikowi, a także m.in. osiągnięciu 4 rundy na US Open (pokonał Jonasa Svenssona, przegrał z Andre Agassim), sezon 1988 zakończył w czołowej trzydziestce na świecie.

W 1989 osiągnął największy sukces w swojej karierze. Jako pierwszy od ponad 30 lat Amerykanin, wygrał wielkoszlemowy turniej na kortach im. Rolanda Garrosa, pokonując po drodze m.in. Samprasa (6:1, 6:1, 6:1), Ivana Lendla (po 5−setowym pojedynku, w którym faworyzowany czeski lider rankingu nie wykorzystał prowadzenia 2:0 w setach, a Chang zmagał się z kurczami mięśni), Ronalda Agénora, Andrieja Czesnokowa, w finale Stefana Edberga (ponownie w 5 setach). Chang przeszedł do historii tenisa nie tylko jako najmłodszy zwycięzca French Open (17 lat i 3 miesiące), ale także dzięki wielu nietypowym zachowaniom (piłki grane niezwykle wysoko, co pozwalało mu na odpoczynek, serwis z dołu, próby odbioru drugiego podania przeciwnika zaraz za karem serwisowym, co prowokowało do ryzykownych serwisów, a w efekcie często do podwójnych błędów serwisowych).

Sukces Changa w Paryżu dał mu awans na pozycję nr 6. w rankingu światowym, a dalsze starty (m.in. 4 runda Wimbledonu i US Open, wygrana w Wembley, finał w San Francisco) pozwoliły mu awansować o jeszcze jedno miejsce w sierpniu 1989, dzięki czemu stał się również najmłodszym tenisistą w historii notowanym w najlepszej "piątce" na świecie. Pod koniec sezonu debiutował w turnieju Tennis Masters Cup.

W 1990 roku nie obronił tytułu wielkoszlemowego we Francji (odpadł w ćwierćfinale), ale wygrał zawody w Toronto. Do 1999 roku nieprzerwanie wygrywał przynajmniej 1 turniej rocznie, chociaż w imprezach wielkoszlemowych nie udało mu się już triumfować. Był natomiast w finałach French Open 1995 (pokonał m.in. Michaela Sticha i obrońcę tytułu Sergiego Bruguerę, przegrał z Thomasem Musterem), Australian Open 1996 (pokonał w półfinale broniącego tytułu Andre Agassiego, w finale uległ Borisowi Beckerowi) i US Open 1996 (w półfinale ponownie lepszy od Agassiego, przegrał decydujący mecz z Pete'em Samprasem). Miejsce w rankingu, które Chang zajmował we wrześniu 1996 po turnieju US Open − nr 2. na świecie − pozostało najwyższym w jego karierze.

W 1992 roku wygrał 3 turnieje (w tym imprezy w Key Biscayne i Indian Wells), w 1993 5 turniejów, w 1994 odniósł 6 triumfów. W Indian Wells wygrywał również w 1996 i 1997. Regularnie uczestniczył w turnieju Tennis Masters Cup, w 1995 osiągając finał (przegrał z Borisem Beckerem). Był również w finale Pucharu Wielkiego Szlema w 1991 (przegrał z Davidem Wheatonem) i 1992 (przegrał ze Michaelem Stichem). Ostatnie zwycięstwo turniejowe odniósł w sezonie 2000; wygrywając turniej w Los Angeles (w finale z Janem-Michaelem Gambillem) stał się drugim obok Agassiego aktywnym zawodnikiem z wygranymi turniejowymi w trzech kolejnych dekadach. Był to jednak już schyłek kariery Changa. Rok wcześniej nie wygrał imprezy ATP World Tour i zakończył rok poza najlepszą "czterdziestką" rankingu światowego, a w 2001 wypadł z "pięćdziesiątki". W tym samym roku po raz pierwszy w 15 startach został wyeliminowany z US Open w 1 rundzie. Również pierwszy raz w ciągu długiej kariery został zmuszony do poddania meczu z powodu kontuzji (podczas turnieju w Hongkongu).

Po kolejnym sezonie 2002, kiedy w rankingu obsunął się poza pierwszą "setkę" i występował nawet na poziomie ATP Challenger Tour, zdecydował się zakończyć karierę sportową. Pożegnał się ze światowymi kortami w sierpniu 2003 roku na US Open, odpadając w 1 rundzie z Fernandem Gonzálezem. W czasie tego samego turnieju zakończenie kariery ogłosił jego wieloletni rywal, Pete Sampras. Chang wystąpił łącznie w 57 turniejach wielkoszlemowych, wygrał 34 turnieje ATP World Tour, w dalszych 24 osiągnął finały. Jego zarobki na korcie przekroczyły 19 milionów dolarów amerykańskich.

W deblu Chang występował sporadycznie, głównie w parze ze starszym bratem i swoim wieloletnim trenerem Carlem Changiem. W kwietniu 1993 został sklasyfikowany na pozycji nr 199. w rankingu światowym deblistów.

Reprezentował barwy narodowe w Pucharze Davisa. Debiutował w lutym 1989 w meczu z Paragwajem, po raz ostatni wystąpił w listopadzie 1997, w przegranym finale ze Szwecją. Bilans jego występów (grał wyłącznie jako singlista) zamknął się 8 wygranymi i 4 porażkami. Miał swój udział w zdobyciu Pucharu Davisa przez USA w 1990, kiedy pokonał w finale Australijczyka Darrena Cahilla. Przyczynił się także do awansu do finału w 1997, ale w decydującym meczu nie sprostał ani Jonasowi Björkmanowi, ani Magnusowi Larssonowi. W 1993 był liderem reprezentacji amerykańskiej, która sięgnęła po Drużynowy Puchar Świata. Startował również na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie (1992) i igrzyskach olimpijskich w Sydney (2000), odpadając najpierw w 2 rundzie, a w Australii w 1 rundzie.

Michael Chang cieszył się szczególną popularnością − ze względu na swoje pochodzenie − wśród kibiców w Azji; był jednym z najskuteczniejszych graczy w turniejach na tym kontynencie. Jego gra opierała się na doskonałym przygotowaniu fizycznym, wybieganiu, umiejętności przebicia niemal każdej piłki. Był mistrzem loba i returnu. Zaliczał się do najniższych zawodników w gronie tenisistów zawodowych. Bekhend grał oburącz.

W lipcu 2008 roku został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Począwszy od 2014 roku Amerykanin został włączony do sztabu trenerskiego Japończyka Kei'ego Nishikoriego.

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Gra pojedyncza (34–24)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	2 października 1988	San Francisco	Dywanowa (hala)	Johan Kriek	6:2, 6:3
Zwycięzca	2.	11 czerwca 1989	French Open, Paryż	Ceglana	Stefan Edberg	6:1, 3:6, 4:6, 6:4, 6:2
Finalista	1.	24 września 1989	Los Angeles	Twarda	Aaron Krickstein	6:2, 4:6, 2:6
Zwycięzca	3.	12 listopada 1989	Wembley	Dywanowa (hala)	Guy Forget	6:2, 6:1, 6:1
Zwycięzca	4.	2 lipca 1990	Toronto	Twarda	Jan Berger	4:6, 6:3, 7:6
Finalista	2.	8 sierpnia 1990	Los Angeles	Twarda	Stefan Edberg	6:7, 6:2, 6:7
Finalista	3.	11 listopada 1990	Wembley	Dywanowa (hala)	Jakob Hlasek	6:7, 3:6
Zwycięzca	5.	10 listopada 1991	Birmingham	Dywanowa (hala)	Guillaume Raoux	6:3, 6:2
Finalista	4.	22 grudnia 1991	Monachium	Dywanowa (hala)	David Wheaton	5:7, 2:6, 4:6
Zwycięzca	6.	9 lutego 1992	San Francisco	Twarda (hala)	Jim Courier	6:3, 6:3
Zwycięzca	7.	8 marca 1992	Indian Wells	Twarda	Andriej Czerkasow	6:3, 6:4, 7:5
Zwycięzca	8.	22 marca 1992	Miami	Twarda	Alberto Mancini	7:5, 7:5
Finalista	5.	19 kwietnia 1992	Hongkong	Twarda	Jim Courier	5:7, 3:6
Finalista	6.	13 grudnia 1992	Monachium	Dywanowa (hala)	Michael Stich	2:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca	9.	17 stycznia 1993	Dżakarta	Twarda	Carl-Uwe Steeb	2:6, 6:2, 6:1
Zwycięzca	10.	4 kwietnia 1993	Osaka	Twarda	Amos Mansdorf	6:4, 6:4
Finalista	7.	8 sierpnia 1993	Los Angeles	Twarda	Richard Krajicek	6:0, 6:7(3), 6:7(5)
Zwycięzca	11.	15 sierpnia 1993	Cincinnati	Twarda	Stefan Edberg	7:5, 0:6, 6:4
Finalista	8.	29 sierpnia 1993	Long Island	Twarda	Marc Rosset	4:6, 6:3, 1:6
Zwycięzca	12.	3 października 1993	Kuala Lumpur	Twarda (hala)	Jonas Svensson	6:0, 6:4
Zwycięzca	13.	24 października 1993	Pekin	Dywanowa (hala)	Greg Rusedski	7:6(5), 6:7(6), 6:4
Zwycięzca	14.	16 stycznia 1994	Dżakarta	Twarda	David Rikl	6:3, 6:3
Finalista	9.	6 lutego 1994	San Jose	Twarda (hala)	Renzo Furlan	6:3, 3:6, 5:7
Zwycięzca	15.	20 lutego 1994	Filadelfia	Dywanowa (hala)	Paul Haarhuis	6:3, 6:2
Finalista	10.	10 kwietnia 1994	Tokio	Twarda	Pete Sampras	4:6, 2:6
Zwycięzca	16.	17 kwietnia 1994	Hongkong	Twarda	Patrick Rafter	6:1, 6:3
Zwycięzca	17.	1 maja 1994	Atlanta	Ceglana	Todd Martin	6:7(4), 7:6(4), 6:0
Zwycięzca	18.	14 sierpnia 1994	Cincinnati	Twarda	Stefan Edberg	6:2, 7:5
Finalista	11.	16 października 1994	Tokio	Dywanowa (hala)	Goran Ivanišević	4:6, 4:6
Zwycięzca	19.	23 października 1994	Pekin	Dywanowa (hala)	Anders Järryd	7:5, 7:5
Finalista	12.	12 lutego 1995	San Jose	Twarda (hala)	Andre Agassi	2:6, 6:1, 3:6
Finalista	13.	26 lutego 1995	Filadelfia	Dywanowa (hala)	Thomas Enqvist	6:0, 4:6, 0:6
Zwycięzca	20.	23 kwietnia 1995	Hongkong	Twarda	Jonas Björkman	6:3, 6:1
Zwycięzca	21.	7 maja 1995	Atlanta	Ceglana	Andre Agassi	6:2, 6:7(6), 6:4
Finalista	14.	11 czerwca 1995	French Open, Paryż	Ceglana	Thomas Muster	5:7, 2:6, 4:6
Finalista	15.	13 sierpnia 1995	Cincinnati	Twarda	Andre Agassi	5:7, 2:6
Zwycięzca	22.	15 października 1995	Tokio	Dywanowa (hala)	Mark Philippoussis	6:3, 6:4
Zwycięzca	23.	22 października 1995	Pekin	Dywanowa (hala)	Renzo Furlan	7:5, 6:3
Finalista	16.	19 listopada 1995	ATP Tour World Championshis, Frankfurt	Dywanowa (hala)	Boris Becker	6:7(3), 0:6, 6:7(5)
Finalista	17.	28 stycznia 1996	Australian Open, Melbourne	Twarda	Boris Becker	2:6 4:6, 6:2, 2:6
Zwycięzca	24.	17 marca 1996	Indian Wells	Twarda	Paul Haarhuis	7:5, 6:1, 6:1
Finalista	18.	14 kwietnia 1996	Hongkong	Twarda	Pete Sampras	4:6, 6:3, 4:6
Zwycięzca	25.	21 lipca 1996	Waszyngton	Twarda	Wayne Ferreira	6:2, 6:4
Zwycięzca	26.	4 sierpnia 1996	Los Angeles	Twarda	Richard Krajicek	6:4, 6:3
Finalista	19.	11 sierpnia 1996	Cincinnati	Twarda	Andre Agassi	6:7(4), 4:6
Finalista	20.	8 września 1996	US Open, Nowy Jork	Twarda	Pete Sampras	1:6, 4:6, 6:7(3)
Finalista	21.	6 października 1996	Singapur	Dywanowa (hala)	Jonathan Stark	4:6, 4:6
Zwycięzca	27.	23 lutego 1997	Memphis	Twarda (hala)	Todd Woodbridge	6:3, 6:4
Zwycięzca	28.	16 marca 1997	Indian Wells	Twarda	Bohdan Ulihrach	4:6, 6:3, 6:4, 6:3
Zwycięzca	29.	13 kwietnia 1997	Hongkong	Twarda	Patrick Rafter	6:3, 6:3
Zwycięzca	30.	27 kwietnia 1997	Orlando	Ceglana	Grant Stafford	4:6, 6:2, 6:1
Zwycięzca	31.	20 lipca 1997	Waszyngton	Twarda	Petr Korda	5:7, 6:2, 6:1
Finalista	22.	22 lutego 1998	Memphis	Twarda (hala)	Mark Philippoussis	3:6, 2:6
Finalista	23.	26 kwietnia 1998	Orlando	Ceglana	Jim Courier	5:7, 6:3, 5:7
Zwycięzca	32.	30 sierpnia 1998	Boston	Twarda	Paul Haarhuis	6:3, 6:4
Zwycięzca	33.	11 października 1998	Szanghaj	Dywanowa (hala)	Goran Ivanišević	4:6, 6:1, 6:2
Finalista	24.	16 stycznia 2000	Auckland	Twarda	Magnus Norman	6:3, 3:6, 5:7
Zwycięzca	34.	30 lipca 2000	Los Angeles	Twarda	Jan-Michael Gambill	6:7(2), 6:3, krecz

Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)

Turniej	1987	1988	1989	1990	1991	1992	1993	1994	1995	1996	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Australian Open	–	–	–	–	–	3R	2R	–	SF	F	SF	2R	2R	1R	1R	1R	–	0 / 10	21–10
French Open	–	3R	W	QF	QF	3R	2R	3R	F	3R	4R	3R	1R	3R	2R	1R	1R	1 / 16	38–15
Wimbledon	–	2R	4R	4R	1R	1R	3R	QF	2R	1R	1R	2R	–	2R	2R	2R	–	0 / 14	18–14
US Open	2R	4R	4R	3R	4R	SF	QF	4R	QF	F	SF	2R	2R	2R	1R	2R	1R	0 / 17	43–17
Bilans spotkań	1–1	6–3	13–2	9–3	7–3	9–4	8–4	9–3	16–4	14–4	13–4	5–4	2–3	4–4	2–4	2–4	0–2	N/A	120–56

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     –, nie startował w turnieju głównym

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20]  (ang.).