Mikrofil
Mikrofil – organ spotykany współcześnie u przedstawicieli gromady widłaków, który wyewoluował odmiennie od liści pozostałych roślin naczyniowych (makrofili), jednak pełni analogiczne funkcje i wykazuje podobieństwa morfologiczne. Mikrofile wyróżniają się obecnością jedynie centralnej, nierozgałęzionej wiązki przewodzącej.
Istnieją trzy hipotezy tłumaczące powstanie mikrofili. Zgodnie z hipotezą telomową powstały one w wyniku redukcji i spłaszczania pojedynczych odgałęzień telomu. Według hipotezy enacji mikrofile powstały jako boczne wyrostki kory pierwotnej na bezlistnej łodydze, do których następnie wniknęły odgałęzienia tkanki przewodzącej[1]. W końcu trzecia hipoteza zakłada ich powstanie w wyniku przekształcenia sterylnych zarodni. Analizy molekularne wspierają hipotezę enacji, choć nie wykluczają też ewentualnej roli zarodni w powstaniu tych liści[2].
Liście (mikrofile) widłaków są zwykle drobne, symetryczne, siedzące, bez ogonka z szeroką nasadą wyrastającą z łodygi. Liście są zaostrzone, od krótkich, łuskowatych po długie, szydłowate i mięsiste (u poryblinów). Wyrastają skrętolegle, tylko u niektórych przedstawicieli rodzaju widłak (Lycopodium) i widliczka (Selaginella) naprzeciwlegle lub okółkowo. Na górnej (przyosiowej) stronie liści znajdują się często drobne języczki (ligula)[3]. Środkiem ich biegnie nierozgałęziona centralna wiązka przewodząca (żyłka liściowa), złożona z cewek, które w dolnej części żyłki otoczone są niewielką ilością łyka[1]. W odróżnieniu od liści innych naczyniowych (makrofili) w walcu osiowym nie ma luk (szczelin) ponad miejscem odgałęzienia się wiązki przewodzącej prowadzącej do mikrofila[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Botanika Morfologia. Wyd. t. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 193-194. ISBN 83-01-13946-3.
- ↑ Tom A. Ranker, Christoph H. Haufler: Biology and Evolution of Ferns and Lycophytes. Cambridge, New York: Cambridge University Press, 2008, s. 82-86.
- ↑ a b Z. Podbielkowski, I. Rejment-Grochowska, A. Skirgiełło: Rośliny zarodnikowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1986. ISBN 83-01-04394-6.