Milos Raonic

kanadyjski tenisista

Milos Raonic (serb. Милош Раонић, Miloš Raonić, ur. 27 grudnia 1990 w Titogradzie) – kanadyjski tenisista czarnogórskiego pochodzenia, zwycięzca 8 turniejów rangi ATP World Tour w grze pojedynczej, reprezentant kraju w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Londynu (2012).

Milos Raonic
Ilustracja
Państwo

 Kanada

Data i miejsce urodzenia

27 grudnia 1990
Titograd, SR Czarnogóry, Jugosławia

Wzrost

196 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

2008

Zakończenie kariery

aktywny

Trener

Mario Tudor

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

8

Najwyżej w rankingu

3 (21 listopada 2016)

Australian Open

SF (2016)

Roland Garros

QF (2014)

Wimbledon

F (2016)

US Open

4R (2012–2014, 2018)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

103 (10 czerwca 2013)

Strona internetowa

Kariera tenisowa

edytuj

Od roku 2008 Raonic jest tenisistą zawodowym. W Australian Open w roku 2011 awansował do turnieju głównego przechodząc najpierw eliminacje. W fazie zasadniczej wyeliminował najpierw Niemca Björna Phau, w dalszej fazie pokonał rozstawionego z nr 22. Michaëla Llodrę, a w III rundzie rozstawionego z nr 10. Michaiła Jużnego. W IV rundzie przegrał z rozstawionym z nr 7. Davidem Ferrerem. W lutym 2011 roku Raonic wygrywał pierwszą w karierze imprezę rangi ATP World Tour, w San José. W drodze po tytuł wyeliminował m.in. Xaviera Malisse’a, Jamesa Blake’a, a w finale wynikiem 7:6(6), 7:6(5) Hiszpana Fernando Verdasco. Tuż po tym sukcesie Kanadyjczyk osiągnął kolejny finał rozgrywek ATP World Tour, na kortach w Memphis. Finałowe spotkanie przegrał jednak z Andym Roddickiem. W czerwcu Raonic dotarł do finału gry podwójnej w Halle, gdzie grając w parze z Robinem Haasem ulegli w decydującym spotkaniu duetowi Rohan Bopanna-Aisam-ul-Haq Qureshi 6:7(8), 6:3, 9-11.

W styczniu 2012 roku Raonic wygrał drugi zawodowy turniej, w Ćennaju. W decydującym spotkaniu pokonał 6:7(4), 7:6(4), 7:6(4) Janko Tipsarevicia. W lutym obronił tytuł w San José, po zwycięstwie w finale nad Denisem Istominem. Podobnie jak i przed rokiem, zmagania w Memphis zakończył na udziale w finale, w którym uległ Jürgenowi Melzerowi. W październiku osiągnął finał turnieju w Tokio, gdzie uległ Keiemu Nishikoriemu. Latem Raonic zagrał na igrzyskach olimpijskich w Londynie dochodząc do 2 rundy turnieju singlowego.

W połowie lutego 2013 roku tenisista kanadyjski po raz trzeci zatriumfował w San José, gdzie w finale pokonał Tommy’ego Haasa. W sierpniu po raz pierwszy w karierze awansował do finału zawodów kategorii ATP World Tour Masters 1000, a dokonał tego w Montrealu, w finale ulegając Rafaelowi Nadalowi. Pod koniec września Raonic wygrał turniej rozgrywany w Bangkoku. Finałowe spotkanie zagrał z Tomášem Berdychem, a zakończyło się ono zwycięstwem Kanadyjczyka 7:6(4), 6:3. Po tym sukcesie Raonic zagrał w Tokio, gdzie po raz drugi z rzędu dotarł do finału. Tym razem mecz o mistrzowski tytuł przegrał z Juanem Martínem del Potro.

Pierwszy finał do jakiego Raonic doszedł w 2014 roku miał miejsce na początku sierpnia w Waszyngtonie. Kanadyjczyk wygrał całe zawody nie tracąc seta, a w decydującym meczu był lepszy od Vaska Pospisila. Następny finał z udziałem Raonicia miał miejsce na początku października w Tokio, gdzie został pokonany w decydującym meczu przez Keiego Nishikoriego. Na początku listopada Raonic został uczestnikiem finału w Paryżu, po wyeliminowaniu m.in. w ćwierćfinale Rogera Federera i w półfinale Tomáša Berdycha. Spotkanie o tytuł przegrał z Novakiem Đokoviciem.

W styczniu 2015 roku Raonic doszedł do finału w Brisbane, w którym uległ Rogerowi Federerowi. Osiem miesięcy później Kanadyjczyk wygrał turniej w Petersburgu, w którym pokonał João Sousę.

Na początku 2016 roku Raonic został mistrzem zawodów w Brisbane, pokonując 6:4, 6:4 Rogera Federera. Dwa miesiące później po raz pierwszy w karierze dotarł do turnieju kategorii ATP World Tour Masters 1000, w Indian Wells ponosząc porażkę z Novakiem Đokoviciem. W połowie czerwca Kanadyjczyk zagrał w finale turnieju w Londynie, ale musiał w nim uznać wyższość Andy’ego Murraya. Po raz kolejny został pokonany przez Murraya w finale Wimbledonu, gdzie uległ mu 4:6, 6:7(3), 6:7(2).

Sezon 2017 Raonic zakończył bez turniejowego zwycięstwa. Był w finałach rozgrywek w Delray Beach w lutym i Stambule w maju. Finał w Delray Beach oddał walkowerem Jackowi Sockowi przez uraz uda[1]. Przez problemy z lewym nadgarstkiem Kanadyjczyk zrezygnował ze startu w US Open[2]. W pozostałych imprezach Wielkiego Szlema osiągnął ćwierćfinały podczas Australian Open i Wimbledonu, a na French Open odpadł w czwartej rundzie. Sezon zakończył na początku października z powodu kontuzji łydki[3].

W marcu 2010 roku Raonic zadebiutował w reprezentacji Kanady w Pucharze Davisa. W 2011 roku przyczynił się do awansu Kanady do grupy światowej, najwyższej klasy rozgrywek. Do końca 2012 roku rozegrał w zawodach dziewięć pojedynków singlowych, z których sześć wygrał, natomiast w deblu ma na koncie dwa zwycięstwa oraz jedną porażkę.

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 3. miejscu w listopadzie 2016 roku.

Finały w turniejach ATP Tour

edytuj
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (8–15)

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 13 lutego 2011 San José Twarda (hala)   Fernando Verdasco 7:6(6), 7:6(5)
Finalista 1. 20 lutego 2011 Memphis Twarda (hala)   Andy Roddick 6:7(7), 7:6(11), 5:7
Zwycięzca 2. 8 stycznia 2012 Ćennaj Twarda   Janko Tipsarević 6:7(4), 7:6(4), 7:6(4)
Zwycięzca 3. 19 lutego 2012 San José Twarda (hala)   Denis Istomin 7:6(3), 6:2
Finalista 2. 26 lutego 2012 Memphis Twarda (hala)   Jürgen Melzer 5:7, 6:7(4)
Finalista 3. 7 października 2012 Tokio Twarda   Kei Nishikori 6:7(5), 6:3, 0:6
Zwycięzca 4. 17 lutego 2013 San José Twarda (hala)   Tommy Haas 6:4, 6:3
Finalista 4. 11 sierpnia 2013 Montreal Twarda   Rafael Nadal 2:6, 2:6
Zwycięzca 5. 29 września 2013 Bangkok Twarda (hala)   Tomáš Berdych 7:6(4), 6:3
Finalista 5. 6 października 2013 Tokio Twarda   Juan Martín del Potro 6:7(5), 5:7
Zwycięzca 6. 3 sierpnia 2014 Waszyngton Twarda   Vasek Pospisil 6:1, 6:4
Finalista 6. 5 października 2014 Tokio Twarda   Kei Nishikori 6:7(5), 6:4, 4:6
Finalista 7. 2 listopada 2014 Paryż Twarda (hala)   Novak Đoković 2:6, 3:6
Finalista 8. 11 stycznia 2015 Brisbane Twarda   Roger Federer 4:6, 7:6(2), 4:6
Zwycięzca 7. 27 września 2015 Petersburg Twarda (hala)   João Sousa 6:3, 3:6, 6:3
Zwycięzca 8. 10 stycznia 2016 Brisbane Twarda   Roger Federer 6:4, 6:4
Finalista 9. 20 marca 2016 Indian Wells Twarda   Novak Đoković 2:6, 0:6
Finalista 10. 19 czerwca 2016 Londyn Trawiasta   Andy Murray 7:6(5), 4:6, 3:6
Finalista 11. 10 lipca 2016 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Andy Murray 4:6, 6:7(3), 6:7(2)
Finalista 12. 26 lutego 2017 Delray Beach Twarda   Jack Sock walkower
Finalista 13. 7 maja 2017 Stambuł Ceglana   Marin Čilić 6:7(3), 3:6
Finalista 14. 17 czerwca 2018 Stuttgart Trawiasta   Roger Federer 4:6, 6:7(3)
Finalista 15. 29 sierpnia 2020 Nowy Jork Twarda   Novak Đoković 6:1, 3:6, 4:6

Gra podwójna (0–1)

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 12 czerwca 2011 Halle Trawiasta   Robin Haase   Rohan Bopanna
  Aisam-ul-Haq Qureshi
6:7(8), 6:3, 9–11

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

edytuj
Turniej 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 2024 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open 4R 3R 4R 3R QF SF QF 1R QF QF 4R 1R 0 / 12 34–12
French Open 1R 3R 3R QF 4R 4R 0 / 6 14–6
Wimbledon 2R 2R 2R SF 3R F QF QF 4R NH 2R 0 / 10 28–10
US Open 1R 4R 4R 4R 3R 2R 4R 2R 1R 0 / 9 16–9
Bilans spotkań 0–0 0–1 4–3 8–4 9–4 14–4 8–3 15–4 11–3 7–3 7–2 5–2 3–1 0–0 1–2 0–1 N/A 92–37
ATP Finals
ATP Finals RR SF 0 / 2 2–4
ATP Tour Masters 1000
Indian Wells 3R 3R 4R QF SF F SF SF NH 0 / 8 23–8
Miami 2R 3R 3R QF 4R QF 3R QF 3R NH 4R 0 / 10 16–7
Monte Carlo 3R 1R 2R QF QF QF 3R NH 0 / 7 12–6
Madryt 1R 2R 2R 3R QF QF 3R 3R NH 0 / 8 11–8
Rzym 1R 1R 1R SF 2R QF 2R 0 / 7 7–7
Montreal/Toronto 1R 1R QF F QF 2R QF 2R 2R 2R NH 3R 0 / 11 14–11
Cincinnati QF 3R SF 1R SF QF F 0 / 7 19–7
Szanghaj 2R 2R 3R 2R 3R 3R 1R NH 0 / 7 7–7
Paryż 1R 3R 3R F SF 2R 2R SF 0 / 8 15–6
Bilans spotkań 0–1 0–1 5–7 9–8 14–8 21–9 12–7 24–8 4–3 15–6 6–4 10–3 2–1 0–0 2–1 0–0 N/A 124–67
Ranking na koniec sezonu
373 156 31 13 11 8 14 3 24 18 31 14 70 317 N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

     NH, turniej nie odbył się

Przypisy

edytuj
  1. Wirtualna Polska Media, ATP Delray Beach: Jack Sock z trzecim trofeum. Milos Raonić zrezygnował – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 26 lutego 2017 [dostęp 2017-11-10] (pol.).
  2. Wirtualna Polska Media, Milos Raonić wycofał się z US Open – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 24 sierpnia 2017 [dostęp 2017-11-10] (pol.).
  3. Wirtualna Polska Media, Koniec sezonu dla Milosa Raonicia i Nicolasa Almagro – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 18 października 2017 [dostęp 2017-11-10] (pol.).

Bibliografia

edytuj
  NODES
Association 1
INTERN 4