Niszczyciele rakietowe typu Arleigh Burke

Niszczyciele typu Arleigh Burke
	; USS „Arleigh Burke” na Morzu Śródziemnym, 13 maja 2003 roku
Kraj budowy	Stany Zjednoczone
Użytkownicy	US Navy
Stocznia	• Bath Iron Works; • Ingalls Shipbuilding
Wejście do służby	1991
Planowane okręty	8
Zbudowane okręty	66
Okręty w służbie	66
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	• Flight I: 8300 t; • Flight II: 8400 t; • Flight IIA: 9200 t
Długość	• Flight I-II: 154 m; • Flight IIA: 155 m
Szerokość	20 m
Zanurzenie	9,3 m
Napęd	System COGAG; 4 turbiny gazowe General Electric LM2500-30 o łącznej mocy ~100 000 KM napędzające 2 śruby nastawne
Prędkość	31 węzłów
Załoga	23-32 oficerów, ~300 marynarzy
Uzbrojenie	• 90 lub 96 komorowa wyrzutnia Mk 41 VLS umożliwiająca odpalanie rakiet plot Standard i ESSM (Flight IIA), rakiet manewrujących Tomahawk, rakietotorped VL-ASROC; • 2 x IV wyrzutnie rakiet przeciwokrętowych Harpoon (Flight I-II); • 1 x 127 mm armata Mk 45; • 2 lub 1 x 20 mm zestaw artyleryjski Phalanx CIWS; • 2 x III wyrzutnie torped Mk 32
Wyposażenie lotnicze	• Flight I-II: lądowisko; • Flight IIA: lądowisko i hangar dla dwóch śmigłowców MH-60R LAMPS III
	Multimedia w Wikimedia Commons

Niszczyciele rakietowe typu Arleigh Burke – typ niszczycieli amerykańskiej marynarki wojennej, których podstawę wyposażenia stanowi zintegrowany system kierowania walką Aegis Combat System. Oryginalnie okręty te projektowane były do zwalczania radzieckich samolotów, pocisków manewrujących oraz okrętów podwodnych. W efekcie powstała konstrukcja której przeznaczeniem jest prowadzenie operacji obrony przestrzeni powietrznej, zwalczania okrętów podwodnych i nawodnych oraz operacji uderzeniowych. Po wycofaniu ostatnich niszczycieli rakietowych typu Spruance w 2005, wszystkie amerykańskie niszczyciele w czynnej służbie należą do tego typu.

Konstrukcja i wyposażenie

Przy konstrukcji kadłuba i nadbudówek tego okrętu wykorzystano doświadczenia wynikające z kolizji krążownika USS „Belknap” (CG-26) z lotniskowcem USS „John F. Kennedy” (CV-67) w 1975 roku oraz z zatopienia brytyjskiego niszczyciela HMS „Sheffield” w wyniku uszkodzeń powstałych na skutek trafienia pociskiem Exocet podczas wojny o Falklandy. Konstrukcja kadłuba o długości 153,8 metra została wzmocniona w celu zwiększenia odporności na działanie nadciśnienia fali uderzeniowej powstającej przy eksplozjach, odłamków oraz pożarów. Zwiększona została także odporność okrętu na działanie impulsów elektromagnetycznych (EMP). Żywotne części okrętu pokryte są kevlarowym opancerzeniem o masie 130 ton.

Układy elektroniczne

Zestaw sensorów jednostki stanowią radar nawigacyjny SPS-64(V)9, radar przeszukiwania powierzchni SPS-67(V)3/4 oraz cztery wielofunkcyjne radary z aktywnym elektronicznym skanowaniem fazowym SPY-1D o kącie pokrycia 360°. Ponadto okręty wyposażone są w sonar dziobowy SQS-53C(V)1 oraz sonar holowany SQR-19B TACTAS do wykrywania i śledzenia okrętów podwodnych. Elektroniczne systemy samoobrony stanowią system pułapek przeciwtorpedowych SLQ-25A Nixie oraz system walki elektronicznej SLQ-32(V)3 w jednostkach DDG 68-112, w jednostkach zaś DDG 51-67 SLQ-32(V)2.

Uzbrojenie

Uzbrojenie, obok przeciwpodwodnych torped lekkich Mk. 46 i Mk. 50, stanowi 90, a w jednostkach Flight IIA 96, rakietowych pocisków przeciwlotniczych średniego zasięgu Standard Missile 2 Block IIIA lub IIIB, pocisków manewrujących woda-ziemia RGM-109 Tomahawk (TLAM-C/D) oraz Evolved Sea Sparrow (ESSM) w jednostkach Flight IIA, i rakietotorped ZOP VL-ASROC w wyrzutniach VLS umieszczonych w grupach 32 na przodzie i 64 komory z tyłu okrętu. Dzięki temu, że jednostki Flight IIA są większe od wcześniejszych wersji okrętów swojego typu, mają też 96 komór wyrzutni VLS zamiast 90. W przeciwieństwie do innych krążowników i wersji amerykańskich niszczycieli, jednostki Flight IIA nie zostały wyposażone w system pocisków przeciwokrętowych RGM-84 Harpoon w samoprzeładowujących się wyrzutniach. Otrzymały natomiast pociski RIM-162 Evolved Sea Sparrow. Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składa się z armaty 127 mm o długości 54 lub 62 kalibrów oraz dwóch artyleryjskich systemów obrony bezpośredniej (CIWS) Vulcan Phalanx Mk. 15 kalibru 20 mm. Okręty wyposażone są w lądowisko dla helikopterów wraz z niezbędnym wyposażeniem elektronicznym LAMPS 3. W odróżnieniu od jednostek Flight I i II, okręty Flight IIA otrzymały po dwa helikoptery SH-60R LAMPS III Seahawk. Planowane jest przedłużenie nadbudówek tych okrętów, w celu dodania jednostkom podwójnego hangaru dla śmigłowców.

Służba operacyjna

12 października 2000 niszczyciel USS „Cole” należący do tego typu został ciężko uszkodzony w ataku terrorystycznym. Zginęło 17 amerykańskich marynarzy, a 39 zostało rannych. W ataku zginęło również dwóch zamachowców-samobójców.

Bibliografia

Norman Polmar: The Naval Institute Guide to the Ships and Aircraft of the U.S. Fleet (19th ed). Annapolis: Naval Institute Press, s. 141-146. ISBN 978-159114-687-2.