Nosicielka wody
Nosicielka wody[1] lub Dziewczyna z dzbanem[2][3][4] (hiszp. La aguadora) – obraz hiszpańskiego malarza Francisca Goi. Należy do zbiorów Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie[5].
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania | |
| Medium |
olej na płótnie |
| Wymiary |
69 × 50,5 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość | |
| Lokalizacja | |
Okoliczności powstania
edytujPo młodzieńczym okresie, w którym Goya malował obrazy w duchu rokoka oraz projekty gobelinów dla królewskiego dworu, tematyka jego prac coraz częściej zaczęła dotykać codziennych wydarzeń. Bohaterami jego prac były postacie z ludu, a ich wymowa coraz bardziej wiązała się z walką o wolność i prawa[2]. Pod wpływem wojny wyzwoleńczej toczonej przeciwko Napoleonowi, w twórczości Goi pojawili się pierwsi proletariusze, przedstawieni w sposób daleki od sielskiej atmosfery. Przykładem tej tematyki są płótna: List, Szlifierz, Kuźnia oraz Dziewczyna z dzbanem[6].
Opis obrazu
edytujObraz przedstawia prostą dziewczynę, mieszkankę Saragossy[1]. Ma na sobie zniszczoną, brązową spódnicę, a jej ramiona okrywa biały szal. Wokół talii owinięta jest pasem żółtego płótna pomagającym w noszeniu ciężkich dzbanów z wodą. W lewej ręce trzyma koszyk z cynowymi kubkami. Dziewczyna nie sprawia wrażenia pięknej, lecz silnej, pewnie stoi na szeroko rozstawionych nogach spoglądając na widza nieco z góry. Emanuje od niej energia i młodość[3], ponadto wydaje się dumna ze swojej pracy[7].
Postać została namalowana w prosty, surowy sposób przy użyciu szybkich pociągnięć pędzla i grubo nałożonej farby[3]. Ostre słoneczne światło podkreśla żywe kolory, miejscami prześwituje czerwony podkład[1].
Proweniencja
edytujObraz został wymieniony w spisie dobytku Goi sporządzonym w 1812 roku po śmierci jego żony. Następnie znajdował się w kolekcji księcia Aloysa von Kaunitz-Rietberga z Wiednia, który prawdopodobnie kupił go od malarza, kiedy był ambasadorem w Madrycie w latach 1815–1817. W 1820 kolekcja księcia została zlicytowana, a wraz z nią Nosicielka wody i Szlifierz. Oba obrazy trafiły do kolekcji Esterházych, a w 1871 roku do Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie[8].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Francisco Goya. Poznań: Oxford Educational, 2006, seria: Wielka kolekcja sławnych malarzy. ISBN 83-7425-497-1.
- ↑ a b Kazimierz Zawanowski: Francisco Goya y Lucientes. Warszawa: Arkady (W kręgu sztuki), 1975, s. 42.
- ↑ a b c Robert Hughes: Goya. Artysta i jego czas. Warszawa: W.A.B., 2006, s. 272–273. ISBN 83-7414-248-0. OCLC 569990350.
- ↑ Alfonso E. Pérez Sánchez: Goya. Warszawa: Oficyna Imbir, 2009, s. 154. ISBN 978-83-60334-71-3.
- ↑ Klára Garaš: Malarstwo w Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1975, s. 130–131.
- ↑ Clara Janés: Goya. Madryt: SARPE, 1983, s. 93, seria: Los genios de la pintura española. ISBN 84-7700-100-6.
- ↑ Goya. María Jesús Díaz (red.). Madryt: Susaeta Ediciones, 2010, s. 191. ISBN 978-84-9928-021-9.
- ↑ Goya en tiempos de guerra. Manuela Mena (red.). Madrid: Museo del Prado, 2008, s. 256, 466. ISBN 978-84-95241-55-9.