Nowe przygody Kubusia Puchatka
Nowe przygody Kubusia Puchatka (ang. The New Adventures of Winnie the Pooh, 1988–1991) – amerykański serial animowany zrealizowana na podstawie postaci z książek dla dzieci Kubuś Puchatek i Chatka Puchatka A.A. Milne'a. Opowiada o dalszych losach Kubusia Puchatka i jego przyjaciół. Serial liczy 51 odcinków.
 żółte logo serialu | |
| Gatunek | |
|---|---|
| Kraj produkcji | |
| Oryginalny język | |
| Twórcy | |
| Główne role |
Jim Cummings |
| Muzyka tytułowa |
Pooh Bear (Steve Wood) |
| Liczba odcinków |
50 (nie licząc specjalnych) |
| Liczba serii |
4 |
| Nagrody |
Nagroda Daytime Emmy: Wybitny animowany program dla dzieci |
| Lista odcinków serialu animowanego Nowe przygody Kubusia Puchatka | |
| Produkcja | |
| Produkcja |
Karl Geurs |
| Muzyka |
Steve Nelson |
| Montaż |
Rick Hinson |
| Wytwórnia | |
| Czas trwania odcinka |
22 minut |
| Pierwsza emisja | |
| Kraj oryginalnej emisji | |
| Data premiery |
17 stycznia 1988 (USA) |
| Stacja telewizyjna |
Disney Channel (odc. 1-13) |
| Pierwsza emisja |
17 stycznia 1988 |
| Lata emisji |
1988–1991 |
| Status |
zakończony |
| Format obrazu |
4:3 (wersja telewizyjna) |
| Chronologia | |
| Poprzednik |
Welcome to Pooh Corner (1983–1986) |
| Kontynuacja | |
| Powiązane |
Wieczorynka |
| Strona internetowa | |
Obsada głosowa
edytuj- Jim Cummings –
- Kubuś Puchatek,
- Tygrys (sezony 3-4),
- różne role
- Tim Hoskins – Krzyś
- John Fiedler – Prosiaczek
- Paul Winchell – Tygrys (sezony 1-3)
- Ken Sansom –
- Królik,
- różne role
- Michael Gough – Gofer
- Peter Cullen –
- Kłapouchy,
- różne role
- Hal Smith –
- Sowa,
- różne role
- Nicholas Melody – Maleństwo
- Patricia Parris –
- Kangurzyca,
- mama Krzysia
- różne role
Materiał źródłowy:[1]
Produkcja
edytujPrzygotowanie
edytujW związku z ogromną popularnością animowanych filmów o Kubusiu Puchatku Walt Disney Productions[2][3], animowany serial o Kubusiu Puchatku został po raz pierwszy zaproponowany przez wiceprezesa Walt Disney Television Animation, Gary’ego Krisela, podczas jednego ze spotkań, podczas którego analizowano aktywa firmy i perspektywy na przyszłość. Rich Frank później wspominał go, mówiąc: „Myślę, że Puchatek jest świetną postacią do kreskówki w sobotni poranek”. Wierzył, że licencja, którą posiadała wówczas sieć sklepów Sears, sprawdzi się jako świetne narzędzie promocyjne. Skontaktowano się więc z Markiem Zaslovem, który niedawno zakończył pracę nad pilotażowym odcinkiem Kaczych opowieści w celu napisania dokumentu opisującego serial. Został on napisany w weekend podczas Memorial Day w 1987 roku, kiedy Zaslove miał tylko trzy dni na złożenie propozycji. Ostatecznie propozycja została dobrze przyjęta przez The Walt Disney Company[potrzebny przypis].
Zamiast sprzedawania Kubusia Puchatka dla różnych stacji, program został skierowany bezpośrednio do ABC. Kanał ten desperacko szukał jakiejś kreskówki Disneya do swojego sobotniego porannego bloku, który spadł na ostatnie miejsca w rankingach. Wierzyli, że Puchatek może pomóc zwiększyć oglądalność kanału[4].
Program został oficjalnie ogłoszony w prasie 15 listopada 1987 roku[5]. Serial był pierwotnie postrzegany jako ryzykowny, a ludzie nie byli przekonani, czy Puchatek przetrwa na nowym medium[6]. W tamtym czasie poranne sobotnie kreskówki były kojarzone z nudnymi, powtarzającymi się fabułami, płaskimi postaciami i tanią animacją[7]. W rezultacie fani animacji przyjęli plany Disneya co do adaptacji ulubionego bohatera z dzieciństwa na mały ekran z mieszanką sceptycyzmu i przerażenia, obawiając się, że serial nie przebije oryginalnych filmów kinowych[8].
Realizacja
edytujStacja ABC od razu chętnie zleciła 25 półgodzinnych odcinków Nowych przygód Kubusia Puchatka, zamiast standardowych 13-17[9]. Serial opracował Karl Geurs – samozwańczy fan Kubusia Puchatka, co zajęło mu to wiele miesięcy[10]. W tym czasie Walt Disney Television Animation miało raptem 80 pracowników i dwa projekty w produkcji[11]. Wydział nie posiadał wtedy nawet własnych obiektów[12], więc pracownicy byli zmuszeni pracować w budynku Academy of Television Arts & Sciences[potrzebny przypis]. Zaś The Walt Disney Company stawiało te same wysokie wymagania jak przy swoich dużych filmach[13]. Mieli nadzieję, że wyznaczą nowy standard doskonałości w sobotnim porannym bloku telewizyjnym, z „opowiadaniem bogatym w język i wartości, a także wspaniałymi, dobrze granymi postaciami”, które spodobają się widzom w każdym wieku[14].
Proces pisania rozpoczął się od przekazania założeń fabularnych Zaslove’owi, który pełnił przez pierwszy sezon funkcję redaktora fabuły. Wybrano te najlepsze, które zostały wysłane do kierownictwa ABC w celu zatwierdzenia, a następnie opracowano zarysy historii i scenariusze. Proces taki trwał około czterech tygodni na odcinek. Członkowie ekipy byli fanami prac Milne'a, nieustannie porównywali swoje prace z oryginalnymi książkami o Puchatku, aby pozostać wiernym zamysłowi Milne'a. Szczególną uwagę zwrócono na zachowanie osobowości postaci tak, jak zostały one pierwotnie napisane[15][16]. W kreskówce starano się zachować właściwą równowagę między akcją i przygodą, a fantastyką. Redakcja miała nadzieję, że uda się też przekazać ducha krótkometrażówek Walta Disneya z lat 40., czerpiąc inspirację z Jacka Hannaha, Warda Kimballa oraz Jacka i Dicka Kinneya[15].
Seria miała jednego dyrektora ds. wewnętrznych[17]. Dbano o to, aby nie było żadnych niewłaściwych zachowań, które mogłyby naśladować dzieci. Spierano się o to, czy Gofer powinien używać materiałów wybuchowych[18]. Firma konsultingowa z siedzibą w Glendale w Kalifornii doradzała zespołowi, co postacie miały robić oraz jak powinny mówić i wyglądać, aby lepiej dostosować się do docelowej grupy demograficznej. Relacje z personelem produkcyjnym zostały ocenione jako pozytywne[19].
Podobnie jak większość innych kreskówek, produkcja animacji została zlecona innym krajom. Dokonano tego głównie ze względu na koszty i ograniczoną dostępność artystów w Stanach Zjednoczonych. Tekst, muzyka, reżyseria, projekty postaci i kolor zostały opracowane przez ok. 30 pracowników Disneya w Hollywood. Potem wszystko to zostało wysłane za granicę na animację. Przy tuszowaniu i drukowaniu miało pracować 300 pracowników[4].
Do serialu użyto zaskakująco dużej liczby klatek animacji, z 20 tys. w każdym odcinku, w przeciwieństwie do 8–12 tys. w przypadku typowych kreskówek. Program miał więcej rysunków na minutę niż jakakolwiek inna kreskówka telewizyjna w tamtym czasie[14]. Większość odcinków z pierwszego sezonu było wykonywane przez japońskie studio TMS Entertainment w Tokio, a później w angielskim Walt Disney Animation UK Ltd. w Londynie, koreańskim Hanho Heung-Up w Seulu[20] oraz tajwańskim Wang Film Productions w Tajpej[21]. 16 odcinków zostało również wyprodukowanych przez australijski oddział Walt Disney Television Animation w Sydney (odcinki wykonane przez to studio wyróżniały się charakterystyczną grubszą kreską i płynniejszą animacją)[22]. Animację dostarczyły również studia Fil-Cartoons (spółka zależna od Hanna-Barbera) i Toon City w Manili[potrzebny przypis].
Po zakończeniu animacji taśmy produkcyjne zostały wysłane z powrotem do Stanów Zjednoczonych, gdzie dodano muzykę i efekty dźwiękowe[4]. Muzyka była szczególnie chwalona przez krytyków[23]. Skomponował ją Thom Sharp. Do jej nagrania wykorzystano orkiestrę, wykorzystującą instrumenty takie jak trąbki, instrumenty dęte drewniane i pełną sekcję smyczkową[24]. Tworzeniem piosenek zajął się Steve Nelson, który napisał piosenkę tytułową serialu, która została wykonana w oryginalnej wersji przez Steve’a Wooda[25]. Istnieje również inna wersja piosenki z wokalem Jima Cummingsa, która pojawiła się w powtórkach serialu na amerykańskim Disney Channel w 1994 roku[26]. Nelson skomponował także kilka dodatkowych piosenek, które pojawiły się we wczesnych odcinkach[14].
Premiera
edytuj
W wyniku porozumienia z ABC serial miał swoją premierę na Disney Channel 17 stycznia 1988 roku[27]. Trzynaście odcinków było emitowanych o 8:30 w weekendy[28]. Emisja programu zakończyła się w lipcu tego samego roku. Następnie program przeniósł się do sobotniego poranka, gdzie był emitowany przez pełną godzinę od 8:30 do 9:30. W drugim sezonie program został skrócony do 30 minut, aby zrobić miejsce na nowe produkcje. Program został połączony z Gumisiami i wyemitowany jako część Gummi Bears-Winnie the Pooh Hour.
W Polsce serial pojawił się pierwszy raz na antenie TVP1 w bloku Walt Disney przedstawia od 22 marca 1992 roku i był emitowany do 10 stycznia 1993 roku oraz od 20 czerwca 1993 roku do 25 lipca 1993 roku[potrzebny przypis]. Był nadawany ponownie na tym samym kanale od marca 1997 roku do kwietnia 1998 roku[potrzebny przypis]. Emisja serialu została wznowiona 5 marca 2006 roku i trwała do 11 marca 2007 roku. Wszystkie emisje na TVP1 były emitowane w ramach niedzielnej Wieczorynki[potrzebny przypis]. Od 1 października 2012 roku serial emitowano na kanale Disney Junior[29]. Od 10 lutego 2016 roku serial pojawił się na antenie Puls 2. Na Pulsie 2 serial był powtarzany od 26 października 2016 roku do 2017 roku. Od 2 stycznia 2020 roku kreskówka ponownie była emitowana na Pulsie 2. Od 2 lipca do 24 lipca 2022 oraz od 17 września do 25 września 2022 roku serial emitowano w weekendy na Disney Channel[30].
Kilka odcinków zostało wydane z nowym dubbingiem dla kompilacji Czarodziejski świat Kubusia: Rośniemy z Kubusiem oraz Czas prezentów. 14 lutego 2020 roku w Pulsie 2 odcinki 27 i 30b zostały wyemitowane z nowym dubbingiem jako Kubuś i przyjaciele odwołują walentynki i Trzy małe świnki[31].
Odcinki
edytuj- Na przełomie lat 80. i 90. powstało 51 odcinków, w tym 1 świąteczny.
- Niektóre odcinki składają się z dwóch 11-minutowych epizodów, a niektóre są 22-minutowe. Odcinki 28 i 30 są natomiast podzielone na 15- i 5-minutowe segmenty.
Przypisy
edytuj- ↑ Nowe przygody Kubusia Puchatka w bazie IMDb (ang.)
- ↑ "Top Kid Videocassettes". 1987 The Year in Music and Video. „Billboard”. 99 (52), s. 70, 1987-12-26. Nowy Jork: Billboard Publications Inc.. ISSN 0006-2510. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- ↑ "Top Kid Videocassettes". Number One Awards.. „Billboard”. 98 (52), s. 24, 1987-12-27. Nowy Jork: Billboard Publications Inc.. ISSN 0006-2510. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- ↑ a b c Lee Winfrey. ABC hoping Pooh can pull more than honey out a jar. „Spartanburg Herald-Journal”. 58 (260), s. A9, 1988-09-16. Karolina Południowa: Knight-Ridder Newspapers. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- ↑ Mark Goodman. What's New At Disney. „Spartanburg Herald-Journal”. 57 (319), s. 49, 1987-11-15. Karolina Południowa: Knight-Ridder Newspapers. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- ↑ Digital Pooh and Tigger Too! [online], Animation World Network [dostęp 2023-05-14] (ang.).
- ↑ Perlmutter 2014 ↓, s. 171.
- ↑ Charles Solomon: Television Reviews : ‘Winnie’ Wins, ‘Duckula’ Doesn’t Count in Debuts. Los Angeles Times, 1988-02-05. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- ↑ Hal Erickson: Television Cartoon Shows: The shows, M-Z. Jefferson (Karolina Północna): McFarland & Company, 2005, s. 586-587. ISBN 0-7864-2256-4. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- ↑ Susan King: Pooh Has Gone Straight to Video Too. Los Angeles Times, 1997-08-07. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- ↑ Ex-Disney exec finds you can go home again. „The Toledo Blade”, s. 9, 2002-06-28. Ohio: Laueror Markin Group, Inc.. [dostęp 2023-05-14].
- ↑ Perlmutter 2014 ↓, s. 197.
- ↑ Hack 1995 ↓, s. 156.
- ↑ a b c Pooh Bear brings new adventures to Saturday morning television Series. „Tampa Bay Times”, s. 170, 1988-09-04. St. Petersburg (Floryda): St. Petersburg Times. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- ↑ a b Charles Witbeck. Winnie the Pooh delights again. „Times-News”. 113 (258), s. 6B, 1988-09-14. Karolina Północna: Times-News. [dostęp 2023-05-14].
- ↑ Jay Bobbin. Winnie the Pooh celebrates holidays in network special. „Rome News-Tribune”. 148 (288), s. 3, 1991-12-06. Tribune Media Service: Georgia. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- ↑ Singer i Singer 2001 ↓, s. 611.
- ↑ Industry Insider Interview: Writer Mark Zaslove | The Creators of Kindertainment [online], web.archive.org, 4 marca 2016 [dostęp 2023-05-14] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04].
- ↑ Diane Haithman: HOW IMAGE MAKERS SHAPE KIDS’ TV : Q5 Firm Advises ABC on the Look and Style of Cartoon Shows; Some Writers Call It Intrusion. Los Angeles Times, 1987-09-03. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- ↑ Erickson 2005 ↓, s. 586-587.
- ↑ Ben Drogin: Doing Business: Cartoon Stars Take Around-the-World Cruise. Los Angeles Times, 1993-03-30. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- ↑ Japanese animator stepping up U.S. activity. „Broadcasting”. 118 (8), s. 56, 1990-02-19. Waszyngton: Broadcasting Publications Inc.. ISSN 0007-2028. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- ↑ Taitz 1994 ↓, s. 131.
- ↑ THE NEW ADVENTURES OF WINNIE THE POOH [online], Library of Congress, Washington, D.C. 20540 USA [dostęp 2023-05-14].
- ↑ Steve Wood Music - Bio [online], stevewoodmusic.com [dostęp 2023-05-14].
- ↑ Scarvaness Hunter: "The New Adventures of Winnie the Pooh" Intro (JIM CUMMINGS VERSION!!!). YouTube, 2016-06-30. [dostęp 2023-05-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-11-28)]. (ang.).
- ↑ Disney Channel opens door to Pooh and his furry pals. „Spokane Chronicle”. 93, s. 12, 1987-11-27. Waszyngton: Cowles Company. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- ↑ Gail Shister: Pooh, Beany, Cecil, Slimer And Friends Are On Their Way. Chicago Tribune, 1988-05-07. [dostęp 2023-05-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
- ↑ Disney Junior – program tv na 01.10.2012 – Program TV – Telemagazyn.pl [online], telemagazyn.pl [dostęp 2019-12-29] (pol.).
- ↑ Program Disney Channel 2 lipca 2022 [online], programtv.onet.pl [dostęp 2022-06-26].
- ↑ Kubuś i przyjaciele odwołują Walentynki (1989) – Telemagazyn.pl [online], telemagazyn.pl [dostęp 2022-01-17] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Hal Erickson: Television Cartoon Shows: The shows, M-Z. Wyd. 2. Jefferson (Karolina Północna): McFarland & Company, 2005. ISBN 0-7864-2256-4. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- Richard Hack: Richard Hack's Complete Home Video Companion for Parents. Beverly Hills: Dove Books, 1995. ISBN 978-0-7871-0292-0. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- David Perlmutter: America Toons In: A History of Television Animation. Jefferson (Karolina Północna): McFarland & Company, 2014. ISBN 978-0-7864-7650-3. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- Dorothy G. Singer, Jerome L. Singer: Handbook of Children and the Media. Wyd. rozsz. Thousand Oaks: Sage Publications, 2001. ISBN 978-0-7619-1954-4. [dostęp 2023-05-14]. (ang.).
- Sonya Taitz: Mothering Heights. Nowy Jork: Berkley, 1994. ISBN 978-0-425-14236-3. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Nowe przygody Kubusia Puchatka w bazie IMDb (ang.)
- Nowe przygody Kubusia Puchatka w bazie Filmweb