Obstruent

Obstruent (in. spółgłoska właściwa) – niebędąca sonorantem, wymawiana ze zwarciem lub silnym zbliżeniem narządów mowy, bądź też z taką kombinacją powyższych artykulacji, że wytworzenie szczeliny bezpośrednio po zwarciu zapobiega plozji^[1]. Przykładami obstruentów w języku polskim mogą być:

zwarto-wybuchowe /t /: tata /ˈtata/
szczelinowa z retrofleksją /ʂ /^[a]: szyba /ˈʂɨba/
zwarto-szczelinowe z retrofleksją /ʈ͡ʂ/: czysta /ˈt͡ʂɨsta/

Z natury obstruent jest niezgłoskotwórczy (nie stanowi ośrodka sylaby), natomiast w niektórych językach może samodzielnie tworzyć morę, np. w języku japońskim pierwsze t w 3-morowym wyrazie „katta”.

Uwagi

↑ Wielu polskich językoznawców opisuję tę głoskę jako spółgłoskę szczelinową zadziąsłową /ʃ /, jednak Hamman 2004 ↓ zaznacza, że głoska ta jest głoską retrofleksyjną

Przypisy

↑ Ostaszewska i Tambor 2012 ↓, s. 35.

Bibliografia

Danuta Ostaszewska, Jolanta Tambor: Fonetyka i fonologia współczesnego języka polskiego. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-14896-6.
Silke Hamman. Retroflex fricatives in Slavic languages. „Journal of the International Phonetic Association”. 34 (1), s. 53–67, 2004. DOI: 10.1017/S0025100304001604. (ang.).

[2] Wielu polskich językoznawców opisuję tę głoskę jako spółgłoskę szczelinową zadziąsłową /ʃ /, jednak Hamman 2004 ↓ zaznacza, że głoska ta jest głoską retrofleksyjną

[CITEREFOstaszewskaTambor201235-1] Ostaszewska i Tambor 2012 ↓, s. 35.

[1]

[a]