Opóźniacze palenia
Opóźniacze palenia (retardanty palenia, środki opóźniające palność, uniepalniacze, antypireny, inhibitory spalania, FR – z ang. flame retardant) – substancje chemiczne stosowane jako dodatki do tworzyw sztucznych i innych materiałów w celu ograniczenia ich palności lub zmniejszenia szybkości ich spalania[1].
Uniepalniacze tworzyw sztucznych można dodawać na etapie polimeryzacji lub sieciowania polimeru (zostają one wówczas wbudowane w jego strukturę) lub podczas jego przetwarzania. Jako opóźniacze palenia stosuje się m.in. związki organiczne zawierające chlor, brom (np. pentabromofenol, C6Br5OH), fosfor (np. fosfoniany) lub azot (np. melamina), a także związki nieorganiczne, np. szkło, krzemionkę, tlenek żelaza(III), wodorotlenek glinu, wodorotlenek magnezu, tlenek tytanu(IV) i wiele innych[2]. Opóźniacze palenia stosowane są także do produktów pochodzenia naturalnego, np. bawełny i celulozy[3]. Jednym z pierwszych środków opóźniających palność był ałun potasowy, stosowany już w starożytności do impregnacji przeciwogniowej drewna[4]. Do przeciwogniowej impregnacji tkanin i drewna stosowane jest też szkło wodne[5].
Ok. 90% środków opóźniających palność wykorzystywanych jest w przemyśle tworzyw sztucznych (dużą wagę przywiązuje się np. do obniżania palności pianek poliuretanowych[6]). Szacuje się, że ok. 30% ich produkcji to tworzywa zawierające inhibitory spalania[1]. W roku 2005 na rynku europejskim dostępnych było 175 tego typu środków. Opóźniacze palenia zawierające brom i chlor zgodnie z dyrektywami Unii Europejskiej są wycofywane z użycia ze względu na ochronę środowiska[7].
Mechanizmy działania opóźniaczy palenia są różne, np.[2]:
- pochłanianie dużych ilości ciepła podczas rozkładu
- wydzielanie związków utrudniających dostęp tlenu, np. pary wodnej
- tworzenie sztywnej warstwy spieczonej chroniącej głębsze warstwy materiału
- pęcznienie powierzchniowe i wytworzenie warstwy izolującej termicznie
- wydzielanie rodników zakłócających proces palenia.
Aktualnie wiele z opóźniaczy palenia podejrzewanych jest jako związki endokrynnie czynne (EDCs, z ang. endocrine disruptor chemicals/compounds)[8][9]. Przykładami są np. Tetrabromobisfenol-A (TBBPA)[8] lub tris(2,3-dibromopropylo)izocyjanuran (TBC)[10].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Rhoda Afriyie Mensah i inni, A review of sustainable and environment-friendly flame retardants used in plastics, „Polymer Testing”, 108, 2022, s. 107511, DOI: 10.1016/j.polymertesting.2022.107511 [dostęp 2024-08-17] (ang.).
- ↑ a b Jingjing Shen i inni, The Flame-Retardant Mechanisms and Preparation of Polymer Composites and Their Potential Application in Construction Engineering, „Polymers”, 14 (1), 2021, s. 82, DOI: 10.3390/polym14010082, ISSN 2073-4360, PMID: 35012105, PMCID: PMC8747271 [dostęp 2024-08-17] (ang.).
- ↑ Faiza Safdar i inni, Eco-friendly, efficient and durable flame retardant coating for cotton fabrics using phytic acid/silane hybrid sol, „Materials Chemistry and Physics”, 311, 2024, s. 128568, DOI: 10.1016/j.matchemphys.2023.128568 [dostęp 2024-08-17] (ang.).
- ↑ Laura Lowden , Terence Hull , Flammability behaviour of wood and a review of the methods for its reduction, „Fire Science Reviews”, 2 (1), 2013, s. 4, DOI: 10.1186/2193-0414-2-4, ISSN 2193-0414 [dostęp 2024-08-17] (ang.).
- ↑ Sohyun Park , Yeonjung Han , Dong Won Son , Flame Retardancy of Plywood Treated with Various Water Glass Concentration and Additives, „Journal of the Korean Wood Science and Technology”, 49 (1), 2021, s. 44–56, DOI: 10.5658/WOOD.2021.49.1.44, ISSN 1017-0715 [dostęp 2024-08-17] (ang.).
- ↑ Shaolin Lu i inni, Preparation of Flame-Retardant Polyurethane and Its Applications in the Leather Industry, „Polymers”, 13 (11), 2021, s. 1730, DOI: 10.3390/polym13111730, ISSN 2073-4360, PMID: 34070588, PMCID: PMC8198486 [dostęp 2024-08-17] (ang.).
- ↑ Pierre Hennebert , Montserrat Filella , WEEE plastic sorting for bromine essential to enforce EU regulation, „Waste Management”, 71, 2018, s. 390–399, DOI: 10.1016/j.wasman.2017.09.031 [dostęp 2024-08-17] (ang.).
- ↑ a b Evanthia Diamanti-Kandarakis i inni, Endocrine-Disrupting Chemicals: An Endocrine Society Scientific Statement, „Endocrine Reviews”, 30 (4), 2009, s. 293–342, DOI: 10.1210/er.2009-0002, ISSN 0163-769X, PMID: 19502515, PMCID: PMC2726844 [dostęp 2024-08-17] (ang.).
- ↑ Konrad Szychowski , Anna Wójtowicz , Składniki tworzyw sztucznych zaburzające funkcje układu nerwowego, „Postępy Higieny i Medycyny Doświadczalnej”, 67, 2013, s. 499–506, DOI: 10.5604/17322693.1051001, ISSN 1732-2693 [dostęp 2024-08-17] .
- ↑ Anna Tabęcka-Łonczyńska i inni, Reprotoxic Effect of Tris(2,3-Dibromopropyl) Isocyanurate (TBC) on Spermatogenic Cells In Vitro, „Molecules”, 28 (5), 2023, s. 2337, DOI: 10.3390/molecules28052337, ISSN 1420-3049, PMID: 36903582, PMCID: PMC10005038 [dostęp 2024-08-17] (ang.).