Otto Graf Lambsdorff
Otto Graf Lambsdorff (ur. 20 grudnia 1926 w Akwizgranie, zm. 5 grudnia 2009 w Bonn[1][2]) – niemiecki polityk i prawnik, działacz Wolnej Partii Demokratycznej (FDP) i jej lider w latach 1988–1993, poseł do Bundestagu, minister gospodarki (1977–1984, z krótką przerwą w 1982).
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 grudnia 1926 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 grudnia 2009 |
| Minister gospodarki RFN | |
| Okres |
od 7 października 1977 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister gospodarki RFN | |
| Okres |
od 4 października 1982 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Przewodniczący FDP | |
| Okres |
od 1988 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys
edytujKształcił się w szkołach w Berlinie i Brandenburgu an der Havel[1]. W okresie II wojny światowej żołnierz Wehrmachtu[1]. Został poważnie ranny, co skutkowało amputacją części jednej z nóg[3]. Wzięty do niewoli, zwolniony w 1946[1]. Po maturze w Unnie studiował prawo oraz nauki polityczne na uniwersytetach w Bonn i Kolonii. Zdał państwowe egzaminy prawnicze I i II stopnia, uzyskał także doktorat z zakresu prawa. Podjął praktykę w zawodzie adwokata[1].
W 1951 wstąpił do Wolnej Partii Demokratycznej, stopniowo awansował w partyjnej strukturze. W 1972 po raz pierwszy wybrany na posła do Bundestagu, mandat deputowanego odnawiał w kolejnych wyborach, zasiadając w niższej izbie niemieckiego parlamentu do 1998[1]. Od października 1977 do września 1982 był ministrem gospodarki w drugim i trzecim rządzie Helmuta Schmidta. W październiku 1982 powrócił na to stanowisko w nowym rządzie kierowanym przez Helmuta Kohla. Funkcję tę pełnił również w drugim gabinecie tego kanclerza do czerwca 1984[1].
Ustąpił ze stanowiska ministra w związku ze skandalem politycznym nazwanym Flick-Affäre, gdy pojawiły się wobec niego zarzuty łapówkarstwa. Ostatecznie w 1987 został uniewinniony od zarzutów korupcyjnych, wymierzono mu natomiast grzywnę za przestępstwa podatkowe związane z finansowaniem FDP[1][3][4][5].
W latach 1988–1993 był przewodniczącym Wolnej Partii Demokratycznej, po czym został honorowym przewodniczącym tego ugrupowania[1]. Wchodził w skład rady nadzorczej Lufthansy[6], w latach 1995–2006 przewodniczył Fundacji im. Friedricha Naumanna[1]. W latach 1999–2001 był pełnomocnikiem kanclerza Gerharda Schrödera do spraw powołania fundacji zajmującej się odszkodowaniami dla robotników przymusowych w III Rzeszy[1].
W działalność polityczną zaangażował się również jego krewny Alexander Graf Lambsdorff[7].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k Lambsdorff, Otto Graf. helmut-kohl-kas.de. [dostęp 2020-09-24]. (niem.).
- ↑ Otto Graf Lambsdorff gestorben. welt.de, 6 grudnia 2009. [dostęp 2020-09-24]. (niem.).
- ↑ a b Reinhold Michels: Lambsdorff – der rheinische Preuße. rp-online.de, 6 grudnia 2009. [dostęp 2020-09-24]. (niem.).
- ↑ Bonn Drops Bribe Case Against an Ex-Official. nytimes.com, 28 stycznia 1987. [dostęp 2020-09-24]. (ang.).
- ↑ Kronika XX wieku. Marian B. Michalik (oprac.). Warszawa: Wydawnictwo „Kronika”, 1991, s. 1263.
- ↑ Lambsdorff rückt in LH-Aufsichtsrat. spiegel.de, 10 maja 1993. [dostęp 2020-09-24]. (niem.).
- ↑ Gert Stuby: Alexander Graf Lambsdorff: Der Neffe vom Onkel Otto. taz.de, 25 maja 2011. [dostęp 2023-08-27]. (niem.).