Pandorawirus
Pandorawirusy (łac. Pandoravirus) – rodzaj wirusów dsDNA z rodziny Pandoraviridae[1]. Ich żywicielami są Acanthamoeby[2]. Zostały zidentyfikowane jako wirusy w 2013 r.[2], lecz później zaliczono do nich także „endocytobionty”[3] odkryte w 2008 r. w amebach u pacjenta chorego na zapalenie rogówki[1]. Gatunkami odkrytymi w 2013 r. były: P. salinus znaleziony w amebach wydobytych z osadu u wybrzeży Chile i P. dulcis wyizolowany z ameb w mule w stawie w Australii[4].
Ich DNA jest dwuniciowy i zawierać może do 2,5 mln par zasad[1]. Są to jedne z największych wirusów, o rozmiarach 1 × 0,5 mikrometrów, większe nie tylko od wielu bakterii, ale także od niektórych pasożytniczych komórek eukariotycznych[2], mniejsze jednak od odkrytego nieco później wirusa Pithovirus sibericum[5]. W chwili odkrycia tylko 7% ich genów było podobne do dotychczas znanych genów z innych organizmów, stąd odkrywcy, spodziewający się zaskakujących ustaleń, nazwali je od puszki Pandory[6].
Wielkość i odmienność genomu tych wirusów jest poszlaką, że wirusy te wyewoluowały z komórek tworzących czwartą, nieznaną domenę organizmów obok archeonów, bakterii i eukariontów[6].
| Lp. | Gatunek | Miejsce odkrycia |
Data odkrycia |
Liczba genów | Wielkość genomu Mbp |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | P. dulcis | Australia | 2013 | 1070–1487 | 1,9 |
| 2 | P. inopinatum | Niemcy | 2008 | 1307–2397 | 2,2 |
| 3 | P. macleodensis | Australia | 2018 | 926–1552 | 1,8 |
| 4 | P. neocaledonia | Nowa Kaledonia | 2018 | 1081–1834 | 1,8 |
| 5 | P. quercus | Francja | 2018 | 1185–1863 | 2,1 |
| 5 | P. salinus | Chile | 2013 | 1430–2541 | 2,4 |
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Matthieu Legendre i inni, Diversity and evolution of the emerging Pandoraviridae family, „Nature Communications”, 9 (1), 2018, s. 2285, DOI: 10.1038/s41467-018-04698-4, ISSN 2041-1723, PMID: 29891839, PMCID: PMC5995976 [dostęp 2020-03-16] (ang.).
- ↑ a b c Nadège Philippe i inni, Pandoraviruses: Amoeba Viruses with Genomes Up to 2.5 Mb Reaching That of Parasitic Eukaryotes, „Science”, 341 (6143), 2013, s. 281-286, DOI: 10.1126/science.1239181, PMID: 23869018 (ang.).
- ↑ P. Scheid i inni, An extraordinary endocytobiont in Acanthamoeba sp. isolated from a patient with keratitis, „Parasitology Research”, 102 (5), 2008, s. 945–950, DOI: 10.1007/s00436-007-0858-3, PMID: 18210154 (ang.).
- ↑ Jumbo viruses hint at 'fourth domain' of life [online], Fox News, 21 października 2015 [dostęp 2020-03-16] (ang.).
- ↑ Matthieu Legendre i inni, Thirty-thousand-year-old distant relative of giant icosahedral DNA viruses with a pandoravirus morphology, „Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America”, 111 (11), 2014, s. 4274–4279, DOI: 10.1073/pnas.1320670111, PMID: 24591590, PMCID: PMC3964051.
- ↑ a b Ed Yong, Giant viruses open Pandora’s box, „Nature News & comment”, 2013, DOI: 10.1038/nature.2013.13410 (ang.).