Pielgrzym (religia)

Pielgrzym, pątnik – człowiek odbywający wędrówkę do miejsca kultu, uczestnik pielgrzymki.

Słowo pochodzi od łacińskiego peregrinus – cudzoziemiec. W przenośni: osoba wiele podróżująca po świecie. Etymologia słowa „pielgrzym” sięga starożytnej Grecji. Termin per-epi-demos oznaczał cudzoziemca, nierezydenta czy też przygodnego podróżnego. W wiekach średnich powstały różne formy pielgrzymowania:

• pereginatio ad loca sancta – pielgrzymowanie do miejsc świętych,
• pereginatio ad limina sanctorum – nawiedzenie miejsc, w których znajdowały się groby męczenników.

Po upadku Konstantynopola pątnicy z Europy zmierzali zwłaszcza do Rzymu i do Santiago de Compostela do grobu Jakuba Apostoła.

Muszla z drogi św. Jakuba

Dante Alighieri w „Vita Nuova” dzieli pielgrzymów na trzy grupy:

• palmieri – zmierzających do Ziemi Świętej,
• romei – wędrujących do Rzymu,
• peregrini – pielgrzymujących do Santiago de Compostela.

Zdaniem Dantego tylko pielgrzymujący do grobu Świętego Jakuba w pełni zasługują na miano "pielgrzymów".

Znani starożytni pątnicy chrześcijańscy

• Egeria – IV w.
• Anonimus Piacentinus – VI w.

Zobacz też

• Opowieści pielgrzyma