Prozopografia

Prozopografia – metoda badań historycznych polegająca na zbiorczej analizie danych dotyczących przedstawicieli określonej grupy (przede wszystkim elit politycznych i społecznych); nauka pomocnicza historii zajmująca się identyfikacją człowieka w społeczeństwie, śledzeniem jego związków rodzinnych, rodowych, towarzyskich i społecznych w aspekcie kariery, prowadzącej do posiadania i wykonywania władzy w tymże społeczeństwie.

Definicja

Nazwa prozopografia wywodzi się z greckiego prósopon = osoba i grafe = piszę. Jest odrębną dyscypliną pomocniczą historii.

Przedmiot badań

Przedmiotem prozopografii jest identyfikacja człowieka w masie społeczeństwa, śledzenie jego związków rodzinnych, rodowych, towarzyskich i społecznych, zawsze w aspekcie kariery, prowadzącej do posiadania i wykonywania władzy w tymże społeczeństwie. Zatem niekiedy głównym celem tych badań staje się proces kreacji struktury władzy. Jednakże nie chodzi tutaj o badanie indywidualnych przypadków. Prozopografia bada ich określoną liczbę ludzi, zarówno jednostek, jak ich zbiorów, takich jak rodzina, ród, określeni urzędnicy, grup o określonym statusie społeczno-prawnym (np. profesorowie akademiccy), w celu uzyskania odpowiedzi na pytanie o wspólne prawidłowości postępowania. Prozopografia interesuje się także instytucjami władzy zarówno świeckiej, jak i kościelnej i ich personalną obsadą oraz osobami kontrolującymi te grupy lub ich kontrpartnerami. Prozopografia bowiem stwarza możliwości docierania do anonimowego społeczeństwa i w tej mierze rokuje poważne nadzieje dla genealogii.

Stosowana jest zwłaszcza przez badaczy historii politycznej (np. badania nad parlamentarzystami) i społecznej (studia poświęcone duchownym, przedstawicielom wybranych grup zawodowych), wiąże się też często z badaniami genealogicznymi. Metoda ta pozwala na opis wspólnych cech badanej grupy, powiązań między jej członkami, określenie modeli karier, wyróżnienie występujących w jej ramach podgrup. Cechami najczęściej branymi pod uwagę w analizie prozopograficznej są między innymi:

• pochodzenie,
• wykształcenie,
• stan majątkowy,
• kolejne szczeble kariery,
• zawierane związki małżeńskie.

Rozwój badań prozopograficznych

Prozopografia rozwinęła się na gruncie historii starożytnej i średniowiecznej. Ważną rolę odegrały ustalenia biograficzne, a tym samym metoda ma wiele cech wspólnych z badaniami genealogicznymi. W genealogii i jej metodach zdają się także tkwić inspiracje prozopografii. Skoro zasób źródeł, którymi zwykła dysponować genealogia dla okresów wcześniejszych, jest niepełny i wręcz szczątkowy, należało szukać takich rozwiązań metodycznych, które dawałyby odpowiedź na te pytania stawiane także w wyniku zastosowania metod z dziedziny genealogii. Duży wpływ na rozwój nauki miał kryzys genealogii po drugiej wojnie światowej jak również generalny zwrotu ku historii społecznej. W tym kontekście należy widzieć narodziny prozopografii jako metody. W historiografii niemieckiej zastąpiła ona tzw. Familienforschung czy Sippenforschung.

Bibliografia

• Dorna Maciej, Bracia zakonu krzyżackiego w Prusach w latach 1228–1309: studium prozopograficzne, Poznań 2004
• Górak Artur, Kancelaria Gubernatora i Rząd Gubernialny Lubelski (1867–1918). Studium administracyjne i prozopograficzne, Lublin – Radzyń Podlaski 2006
• Jujeczka Stanisław, Duchowni średniowiecznej Legnicy. Studium prozopograficzne nad klerem diecezjalnym, Legnica 2006
• Jan Szczepaniak, Duchowieństwo diecezji krakowskiej w XVIII wieku. Studium prozopograficzne, Kraków 2011
• Szybkowski Sobiesław, Studia z genealogii i prozopografii polskiej szlachty późnośredniowiecznej, Gdańsk 2003
• Józef Zając, Wyzwoleńcy w antycznej Brixii : studium prozopograficzne (I – 1. poł. III w.n.e.), Toruń 2000
• Mierzwa Janusz, Starostowie Polski międzywojennej. Portret zbiorowy, Kraków 2012
• Prosopographica, hrsg. von Leszek Mrozewicz, Kazimierz Ilski, Poznań: Wydawnictwo Wers 1993.
• Prosopographisches Lexikon der Palaiologenzeit, t. 1–15, ed. Erich Trapp, Wien 1976–.
• Prosopography of the Later Roman Empire, t. 1–3, ed. Arnold Hugh Martin Jones, John Robert Martindale i John Morris, Cambridge 1971–1992.
• Prosopographia Moesiaca, t. 1: Mezja niepodzielona. Cz. 3, Legioniści mezyjscy w I wieku po Chrystusie, napisał Leszek Mrozewicz, Poznań: „Vis” 1995.
• Prosopographia Moesiaca, t. 3: Biskupi Mezji i Scytii IV–VI w., napisał Kazimierz Ilski, Poznań: „Vis” 1995.
• Raphael Witkowski, Prosopographia polono-cartusiana, Salzburg: Inst. für Anglistik und Amerikanistik Univ. Salzburg 1997.
• Szymon Olszaniec, Prosopographical studies on the court elite in the Roman Empire (4th century AD), transl. by Jacek Wełniak and Małgorzata Stachowska-Wełniak, Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 2013.
• Anthony Kaldellis, Stephanos Efthymiadis, The prosopography of Byzantine Lesbos, 284-1355 A.D. A contribution to the social history of the Byzantine Province, Wien: Verlag der Österreichische Akademie der Wissenschaften 2010.