Przełęcz Werecka

Przełęcz Werecka, Przełęcz Tucholska (ukr. (Середньо-)Верецький перевал, (Serednio-)Werećkyj perewał) – przełęcz na terenie Ukrainy, w łańcuchu Zewnętrznych Karpat Wschodnich, w paśmie Bieszczadów Wschodnich. Wysokość – 841 m n.p.m. (źródła ukraińskie podają 839 m n.p.m.).

Przełęcz Werecka

Przełęcz Werecka
Państwo	Ukraina
Wysokość	841 m n.p.m.
Pasmo	Bieszczady Wschodnie, Karpaty
Położenie na mapie Bieszczadów Wschodnich Przełęcz Werecka
Położenie na mapie Karpat Przełęcz Werecka
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich Przełęcz Werecka
48°48′52″N 23°10′11″E

Poprzednią (patrząc z zachodu na wschód) przełęczą w głównym łańcuchu Karpat jest Przełęcz Latorycka, a kolejną – Przełęcz Beskid.

Potoki po zakarpackiej stronie przełęczy zasilają górną Latoricę, zaś po stronie galicyjskiej – górny Stryj. Przez Przełęcz Werecką przebiega droga lokalna T1409, łącząca wieś Nyżni Worota w obwodzie zakarpackim z wsią Tucholka w obwodzie lwowskim. Przebiega tędy również rurociąg naftowy Przyjaźń.

Z Przełęczy Wereckiej rozciąga się piękna panorama. Miejsce to jest ważne dla narodowej tradycji węgierskiej, bowiem legenda głosi, że w 896 roku właśnie przez Przełęcz Werecką wtargnęli do Kotliny Panońskiej Węgrzy pod wodzą Arpada.

16 marca 1939 roku na przełęczy doszło do uroczystości spotkania wojsk polskich i węgierskich z okazji ustanowienia wspólnej granicy, stworzonej wskutek zajęcia Karpato-Ukrainy przez Królestwo Węgier.

18 października 1944 roku przekroczyła ją Armia Czerwona.

Pomnik na Przełęczy Wereckiej dla uczczenia 1100. rocznicy przejścia Węgrów przez Karpaty

Bibliografia

• W.W. Wdowenko, O.P. Homajonow (red.) Zakarpats'ka obłast'. Karta autoszliachiw 1:250 000, DNWP Kartohrafija, b.m.w., 2002-2004
• Piotr Kamiński (opr.) Ruś Zakarpacka. Mapa przeglądowa w skali 1:300 000, Pitr Kartografia, Warszawa 1996, ISBN 83-86240-18-0
• Kovács Sándor, Kárpátalja Térképe 1:250 000, III wydanie, Dimap Bt, Budapeszt 2004, ISBN 963-00-3124-9 CM
• Vereczke Also, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 224 .