Przewód żylny
Przewód żylny, przewód Arancjusza[1] (łac. ductus venosus, ductus Arantii[2]) – krótkie naczynie krwionośne odchodzące od żyły pępowinowej tuż przed jej połączeniem z żyłą wrotną i uchodzące do żyły głównej dolnej, z ominięciem krążenia wrotnego. Występuje w życiu płodowym, a po narodzinach ulega w ciągu kilku dni obliteracji, tworząc więzadło żylne wątroby.
Nazwa eponimiczna przewodu upamiętnia włoskiego anatoma Giulio Cesare Aranzio[1], który go opisał po raz pierwszy.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Bogusław Gołąb, Słownik eponimów morfologicznych, Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1974, s. 11.
- ↑ Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom III. Układ naczyniowy, wyd. IX, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 353, ISBN 978-83-200-3257-4.
Bibliografia
edytuj- Uwe Gille: Herz-Kreislauf- und Abwehrsystem. Angiologia, [w:] Salomon, F.-V. u. a. (Hrsg.): Anatomie für die Tiermedizin. Enke-Verlag, Stuttgart 2004, s. 404–463. ISBN 3-8304-1007-7
Encyklopedie internetowe (klasa bytu anatomicznego):