Psychoterapia behawioralna
Psychoterapia behawioralna – rodzaj psychoterapii, metoda leczenia zaburzeń psychicznych opracowana na podstawie zasady behawioryzmu (uczenie się dzięki warunkowaniu).
Psychoterapia behawioralna skupia się wyłącznie na zachowaniu człowieka, jako jego naturalnej reakcji na bodźce z otoczenia (reakcje naturalne uważa się za efekt warunkowania). Ważne jest tu i teraz, natomiast mniej ważne są wydarzenia z przeszłości (przyczyny leczonych zaburzeń).
Pomoc w zmianie niepożądanego zachowania odbywa się bez analizy nieświadomych przyczyn, których istnienia behawioryzm nie uznaje. Terapeuta w tym rodzaju psychoterapii pełni funkcję aktywną i dyrektywną – wyjaśnia, proponuje, doradza, wspiera, motywuje i wyznacza zadania. Pacjent natomiast jest kimś w rodzaju ucznia – oczekuje się od niego przede wszystkim gotowości do aktywnych zmian.
Terapia opiera się na technikach treningowych, takich jak m.in. trening relaksacji, wykorzystywany w systematycznej desensytyzacji (odwrażliwianiu) pomocnej w leczeniu fobii czy trening asertywności i wielu innych.
W procesie terapii behawioralnej niezależnie od rodzaju leczonych zaburzeń wyodrębnia się cztery fazy:
- diagnostyczną – przeprowadzenie wywiadu, zidentyfikowanie zaburzenia, ustalenie sposobu ukształtowania się zaburzenia oraz poziomu motywacji pacjenta do zmiany;
- wzbudzania motywacji – wzbudzeniu w pacjencie pozytywnych oczekiwań wobec leczenia, a także doprowadzenie pacjenta do przejęcia odpowiedzialności za psychoterapię;
- zastosowania określonej procedury terapeutycznej;
- utrwalania zmian powstałych podczas psychoterapii – ustalenie zadań, które pacjent wykonuje sam bądź przy pomocy członków rodziny mające utrwalić pożądane zachowania.
Psychoterapia tego rodzaju zawsze ogranicza się do konkretnych problemów (np. klaustrofobia) i zwykle obejmuje 10 spotkań odbywających się raz w tygodniu.
Czasy współczesne
edytujPsychoterapia behawioralna, wraz z psychoterapią poznawczą dały początek stosowanej obecnie psychoterapii poznawczo-behawioralnej (CBT), łączącej techniki behawioralne z restrukturyzacją poznawczą oraz technikami tzw. „III fali CBT” nastawionymi na uważność (mindfulness), rolę relacji terapeutycznej, związków emocjonalnych oraz wartości[1][2].
Największą organizacją zrzeszającą psychoterapeutów poznawczo-behawioralnych w Polsce jest Polskie Towarzystwo Terapii Poznawczej i Behawioralnej.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Grzegorz Mączka , Fale CBT – ewolucja terapii poznawczo behawioralnej [online] .
- ↑ Agnieszka Popiel , Ewa Pragłowska , Psychoterapia poznawczo-behawioralna – praktyka oparta na badaniach empirycznych, „Psychiatria w Praktyce Klinicznej”, tom 2, nr 3, 146–155, 2009, ISSN 1899-5071 .
Bibliografia
edytuj- Bąbel Przemysław, Ostaszewski Paweł, Suchowierska Monika: Terapia behawioralna dzieci z autyzmem. Teoria, badania i praktyka stosowanej analizy zachowania. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne / GWP, 2014. ISBN 978-83-7489-386-2.
- Przemysław Bąbel, Monika Suchowierska, Paweł Ostaszewski: Analiza Zachowania od A do Z. [w:] serwis internetowy (prezentacja książki o tym samym tytule) [on-line]. 21 lipca 2010. [dostęp 2017-12-02].