Sedacja (uspokojenie) – obniżenie aktywności ośrodkowego układu nerwowego za pomocą środków farmakologicznych bez wyłączenia świadomości (możliwe jest jednak częściowe jej ograniczenie). Dochodzi wówczas do tak zwanego efektu sedatywnego polegającego na zmniejszeniu napięcia i niepokoju, często w połączeniu z sennością[1].

Stosowane niegdyś w tym celu leki uspokajające (sedativa), np. barbiturany, straciły obecnie na znaczeniu na rzecz małych dawek anksjolityków działających bardziej specyficznie, np. benzodiazepiny. Osobną grupę, nadal będącą w powszechnym użyciu, stanowią roślinne leki uspokajające, otrzymywane z takich roślin, jak kozłek lekarski (Valeriana officinalis) – waleriana, a także chmiel zwyczajny (Humulus lupulus) czy miłek wiosenny (Adonis vernalis).

W szczególnie uzasadnionych przypadkach, w celu ulżenia chorym w stanach terminalnych, bywa stosowana tzw. sedacja paliatywna(inne języki)[2][3][4].

Przypisy

edytuj
  1. Krzysztof Dymura, Jarosław Woroń, Andrzej Skowroński, Leki a prowadzenie pojazdów, „Bezpieczeństwo teoria i praktyka”, 2013.
  2. N.I. Cherny, on behalf of the ESMO Guidelines Working Group, ESMO Clinical Practice Guidelines for the management of refractory symptoms at the end of life and the use of palliative sedation, „Annals of Oncology”, 25 Suppl 3, 2014, iii143–iii152, DOI10.1093/annonc/mdu238, PMID25210083 (ang.).
  3. Trudne do opanowania objawy towarzyszące umieraniu. Omówienie zaleceń ESMO 2014 - strona 2 [online], Medycyna Praktyczna [dostęp 2022-11-14].
  4. Martyna Tomczyk i inni, Sedacja paliatywna u dorosłych – wybrane aspekty etyczne, „Medycyna Paliatywna”, 6 (2), 2014, s. 76–80 [dostęp 2022-11-14].

Bibliografia

edytuj
  • Bogdan Kamiński, Andrzej Kübler, Janusz Andres: Anestezjologia i intensywna terapia: podręcznik dla studentów medycyny. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2000, s. 28-29, 149-156. ISBN 83-200-2399-8.
  NODES
INTERN 1