Soho
Soho – centralna część dzielnicy West End w Londynie, w City of Westminster, zamykająca się między Oxford Street od północy, Charing Cross Road od wschodu, Shaftesbury Avenue od południa i Regent Street od zachodu.
Dzielnica Londynu | |
Carnaby Street w Soho | |
Państwo | |
---|---|
Kraj | |
Region | |
Miasto | |
Strefa numeracyjna |
020 |
Kod pocztowy |
W1 |
Położenie na mapie City of Westminster | |
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii | |
Położenie na mapie Anglii | |
Położenie na mapie Wielkiego Londynu | |
51°30′47″N 0°07′52″W/51,513000 -0,131000 |
W pobliżu Soho znajdują się cztery stacje metra:
Specyfika
edytujDzielnica znana jest z licznych klubów, dyskotek, restauracji, barów[1] i pubów[2]. Oprócz rozrywkowych lokali otwartych do nocy, są tu również kompleksy kin, teatry (przy Shaftesbury Avenue), księgarnie (na Charing Cross Road), modne sklepy (Trocadero Centre) oraz salony gier[3]. Wszystko to przyciąga rzesze turystów.
Soho uchodzi za miejsce w którym najwyraźniej widoczna jest wielokulturowość Londynu. Jest synonimem przemysłu, handlu, kultury i rozrywki, stanowi bowiem część artystycznego West Endu. Jest strefą zamieszkania zarówno bogaczy, jak i biedaków. Dzielnica przez wieki przygarniała imigrantów z różnych stron świata. Dziś Soho również nawiązuje do otwartości obyczajów, choćby dużą liczbą barów dla osób LGBT. Jest w tym samym stopniu dzielnicą chińską, historyczną, czerwonolatarnianą, jak i snobistyczną, a zamieszkanie w tym rejonie jest marzeniem wielu londyńskich nowobogackich[4]. Sąsiedztwo przybytków płatnego seksu bynajmniej nie obniża cen zakupu nieruchomości w Soho.
Z Soho związanych jest kilka znanych postaci:
- na Dean Street przez wiele lat mieszkał Karol Marks,
- na Beak Street miał swoje studio stanisławowski malarz Canaletto,
- 28 listopada 1757 r. na Marshall Street urodził się William Blake
- 16 września 1970 r. w klubie Ronniego Scotta w Soho, miał swój ostatni występ Jimi Hendrix[5].
Od poniedziałku do soboty w dzielnicy odbywa się targowisko, głównie przy Berwick Street. Można na nim dostać wszelkie towary: ryby, mięsa, sery, owoce, pamiątki, kubki z podobiznami idoli, T-shirty. Powszechnie uważa się, że to najlepszy i najtańszy targ West Endu[6].
Historia
edytujW średniowieczu na terenie obecnego Soho znajdowały się ogrody królewskie, a nazwa wzięła się z dawnego okrzyku angielskich myśliwych: so ho! (hajda! hajże!). Do XVII w. teren został w całości rozprzedany. Przez dwa kolejne stulecia chętnie osiedlali się na nim imigranci (stąd m.in. ulica Grecka), którzy tworzyli mieszankę kulturową – dobrą pożywkę dla bohemy i ekscentryków. W XVIII w. działały tu liczne manufaktury jedwabiu i filcu prowadzone przez francuskich hugenotów, których 60 tysięcy osiedliło się w Anglii po cofnięciu edyktu nantejskiego przez Ludwika XIV. Kościół na Soho Square był ich centralnym miejscem modlitwy.
Pod koniec XIX w. Soho stało się centrum londyńskiego życia nocnego. W wieku XX usadowiło się tam centrum medialne z redakcjami, biurami telewizji i wytwórni filmowych. Sexbiznes zaczął się tu rozwijać intensywnie od lat 60. XX wieku.
Chińska dzielnica
edytujChińczycy przenieśli się do Soho w połowie XIX stulecia. W centrum dzielnicy leży Chinatown, której główną arterią jest Gerrard Street – kulturalne i finansowe centrum chińskiej społeczności w Londynie. Ta część dzielnicy znana jest również z orientalnych restauracji. Pod koniec stycznia na ulicach odbywa się barwny festiwal witania chińskiego Nowego Roku.
Soho i przemysł erotyczny
edytujReputacja Soho jako „czerwonej dzielnicy” powstała 200 lat temu, jednak wyraźnie wzrosła w połowie XX stulecia. Już od lat 50. istniały tam domy publiczne, zaś od 1970 r. zaczęto notować prawdziwą falę powstawania nowych „przybytków rozkoszy” – doliczono się wtedy 250 sex-shopów, odnotowano porno-kina, kafejki i liczne uliczne prostytutki. Na przestrzeni lat władze z różnym skutkiem walczyły z płatną miłością. Po głośnej policyjnej pacyfikacji w 1991 r., sexbiznes w dzielnicy nieco zmalał, wzmocniły się za to sex shopy. Dziś dodatkowo problemem są niewątpliwie narkotyki, wszechobecne w ciemnych uliczkach Soho.
Dzielnica gejowska
edytujW Soho, już w latach 20. XIX w. birbantował William Thomas Beckford, wówczas najbogatszy Anglik i pierwszy jawny gej (zmuszony ostatecznie do ucieczki z Wielkiej Brytanii). Soho nie jest dzielnicą gejowską taką, jak amerykańskie gay villages, ale raczej popularnym gejowskim miejscem rozrywki i spotkań towarzyskich, które koncentrują się głównie przy Old Compton Street. Działa tu wiele gejowskich lokali i sklepów, spośród których wymienia się m.in. bar „Manto’s Soho” (nr 30), „Old Compton Café” (nr 34), pub „Compton’s of Soho” (nr 53), „Admiral Duncan Pub” (nr 54), galerię z księgarnią i kawiarnią „Kairos” (nr 56), restauracje „The Dome” (nr 57-59) i „Balans” (nr 60). Interesów gejowskich biznesów w dzielnicy i poza nią broni Gay Business Association, organizacja istniejąca od 1984. W Soho wychodzą cenione periodyki gejowskie „Gay Times” i „Attitude”. Jest też miejscem inicjatyw takich jak Gay and Lesbian Walking Tours of Soho – w każdą niedzielę po południu za drobną odpłatnością można zwiedzać dzielnicę z fachowym gejowskim przewodnikiem. Na Soho nie ma miejsca na duże gejowskie kluby dyskotekowe – te koncentrują się w innych punktach Londynu: King’s Cross-Central, Station-Wharfdale, Road-Vauxhall.
Dzielnica była również miejscem ekscesów o podłożu homofobicznym. 30 kwietnia 1999 r. w „Admiral Duncan Pub”, wybuchła bomba wypełniona gwoździami, podłożona przez neonazistę Davida Copelanda. W wyniku tego zdarzenia zginęły 3 osoby (2 z nich były heteroseksualne), a rannych zostało kolejnych 20 osób. Sprawcę skazano na sześciokrotne dożywocie. Po siedmiu latach od procesu, 2 marca 2007 High Court of Justice zdecydował, iż David Copeland może ubiegać się o przedterminowe zwolnienie po 50 latach odsiadki, będzie miał wtedy 79 lat.
Soho a kinematografia
edytujDzielnica doczekała się także debiutu w kinematografii. Akcja filmu "Ostatniej nocy w Soho" rozgrywa się właśnie w tej dzielnicy. Thriller ten przybliża obraz sceny artystycznej Soho i nocnego życia tej dzielnicy w latach 60. XX wieku.
-
Soho, knajpki i bary
-
Tęczowa flaga nad wejściem do gejowskiego pubu „Admiral Duncan”
-
Soho Square na grafice z 1816 r.
-
China Town
Przypisy
edytuj- ↑ Bary na Soho. Spacer podczas London Fashion Week, „I saw pictures blog”, 25 września 2015 [dostęp 2017-01-27] (pol.).
- ↑ Londyński clubbing – jak imprezować, to tylko w Londynie! – Życie i rodzina – Polorama [online], www.polorama.com [dostęp 2017-01-27] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-02] .
- ↑ Notatka o Soho w serwisie Londyn.webd.pl, dostęp 2008-10-24.
- ↑ Camden Market i Soho. [online], otolondyn.pl [dostęp 2017-01-27] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-02] .
- ↑ Jochan Embley: Remembering Jimi Hendrix’s last ever live performance, 50 years on. standard.co.uk, 2020-09-16. [dostęp 2021-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-02-28)]. (ang.).
- ↑ Londyńskie wariacje. Targowisko Londyn, serwis Gazeta.pl, przedruk gbritain.net, dostęp 2008-10-24.