Stefan Henryk

hrabia Blois

Stefan Henryk (ur. ok. 1045, zm. 19 maja 1102 pod Ramlą) – hrabia Blois od 1089 r., uczestnik I krucjaty, najstarszy syn hrabiego Tybalda III, jedyny z jego pierwszego małżeństwa z Gersendą, córką Herberta I, hrabiego Maine.

Stefan Henryk
ilustracja
ilustracja herbu
Hrabia Blois
Okres

od 1089
do 1102

Poprzednik

Tybald III

Następca

Tybald IV

Dane biograficzne
Data urodzenia

ok. 1045

Data śmierci

19 maja 1102

Ojciec

Tybald III

Matka

Gersenda

Żona

Adela z Normandii

Dzieci

Wilhelm
Tybald II z Szampanii
Odon
Lucia-Mahaut
Agnieszka
Eleonora
Alicja
Lithuise
Henryk z Blois
Humbert
Filip

Życie prywatne

edytuj

Między 1080 a 1084 r. poślubił Adelę z Normandii (ok. 1062 – 8 marca 1137), córkę króla Anglii Wilhelma I Zdobywcy i Matyldy, córki Baldwina V, hrabiego Flandrii. Stefan i Adela mieli razem dwanaścioro dzieci. Kolejność ich narodzin jest nieznana:

Hrabia miał również nieślubną córkę, Emmę, matkę Wilhelma, arcybiskupa Yorku.

Stefan był człowiekiem pozbawionym własnego zdania i zwykł czynić bez większego szemrania wszystko to, czego życzyła sobie żona[1]

Wyprawa krzyżowa

edytuj

Był jednym z przywódców I wyprawy krzyżowej. Wyruszył na nią za namową żony. W drogę do Ziemi Świętej udał się w towarzystwie Roberta II, hrabiego Flandrii, i swojego szwagra, Roberta II, księcia Normandii. Stefanowi towarzyszył również Fulcher z Chartres, kronikarz krucjaty. Krzyżowcy północnofrancuscy wybrali drogę przez Półwysep Apeniński i w Bari weszli na statki, które przewiozły ich do Dyrrachium. Stamtąd krzyżowcy udali się do Konstantynopola. Tam połączyli się z innymi oddziałami krzyżowców. Stefan towarzyszył armii krzyżowej aż do Antiochii. Po kilku miesiącach oblężenia twierdzy, w obliczu marnej sytuacji krzyżowców, Stefan opuścił ich szeregi i udał się do Konstantynopola, skąd powrócił do domu (1098 r.).

Takie postępowanie nie spodobało się żonie Stefana, hrabinie Adeli, która wymogła na mężu powrót na Wschód. Stefan przyłączył się do krzyżowców włoskich, jednej z grup krzyżowców, który wyruszyli na wieść o sukcesach I krucjaty (tzw. krucjaty 1101 roku). Podczas marszu przez Anatolię krzyżowcy (którym przewodził hrabia Rajmund z Tuluzy) zdecydowali się odbić jednego liderów I krucjaty, Boemunda z Tarentu, więzionego przez emirów daniszmendydzkich. Krzyżowcy ponieśli jednak ciężką klęskę z rąk Seldżuków pod Merzifon. Stefan i Rajmund uciekli do Synopy, a później do Konstantynopola. Stamtąd popłynęli w 1102 r. na Wschód i dotarli do Tarsu, a następnie do Antiochii.

Tam zostali uwięzieni przez regenta księstwa, Tankreda, który uwolnił ich po przysiędze, że nie będą walczyć na terytoriach między Antiochią a Akką. Stefan udał się następnie do Jerozolimy, gdzie przybył w 1102 r. W tym czasie Królestwo Jerozolimskie zaatakowali Egipcjanie. Król Baldwin I ruszył naprzeciw nim z 500 rycerzami. Dołączył do nich Stefan. Frankowie zostali okrążeni przez Egipcjan w twierdzy Ramla. Królowi udało się uciec. Stefan zginął podczas walk.

Przypisy

edytuj
  1. S. Leśniewski, Jerozolima 1099, s. 60

Bibliografia

edytuj
  NODES
INTERN 1