Trzy Dzieła
Trzy Dzieła lub Trzy Rozdziały (gr. Tría Kephálaia) – prace trzech teologów ze szkoły antiocheńskiej: Teodora z Mopsuestii, Teodoreta z Cyru i Ibasa z Edessy. Na temat ich doktrynalnej prawowierności toczył się jeden z największych sporów dogmatycznych VI wieku. Autorzy ci uważani byli za protoplastów nestorianizmu przez aleksandryjską tradycję interpretacji jedności dwóch natur w Chrystusie, wyrosłą z pism Cyryla Aleksandryjskiego oraz przez, powstały z niej, heterodoksyjny nurt monofizytów. Spór ten bezpośrednio wywołany został przez cesarza Justyniana, który, chcąc pozyskać poparcie monofizytów, wydał około roku 544 dekret potępiający wymienionych teologów i ich dzieła jako niezgodne z nauką Kościoła. Przeciw temu dekretowi wystąpili biskupi Zachodu, zyskując poparcie papieża Wigiliusza. Ostatecznie jednak, pod presją cesarza, papież ten podpisał akta Soboru konstantynopolitańskiego II, na którym dokonano potępienia Trzech Dzieł, jako zawierających błędne ujęcia. Stanowisko tego Soboru potwierdził papież Grzegorz Wielki, broniąc ujęcia unii hipostatycznej w Chrystusie nauczanego przez szkołę Cyryla Aleksandryjskiego[1].
Przypisy
edytuj- ↑ (...) Szanuję również piąty synod, na którym odrzucono tzw. list Ibasa, pełny błędów, potępiono Teodora, który rozdzielając osobę pośrednika między Bogiem a ludźmi na dwie subsystencje popadł, jak mu wykazano, w wiarołomną bezbożność, tam także [odrzucono] wydane w szale zapamiętania pisma Teodoreta, potępiające wiarę błogosławionego Cyryla. (Grzegorz Wielki, List do czterech patriarchów wschodu, cytat za: Ks. Marek Starowieyski, Sobory Kościoła niepodzielonego, Tarnów 1994, s. 154).
Bibliografia
edytuj- Emil Stanula, Trzy Dzieła [w:] César Vidal Manzanares, Pisarze wczesnochrześcijańscy I-VII w., wyd. Verbinum, Warszawa 2001.