Typologia języków
Typologia języków – dziedzina językoznawstwa zajmująca się kategoryzowaniem języków ze względu na ich cechy systemowo-strukturalne[1]. Klasyfikacje typologiczne, w odróżnieniu od klasyfikacji genetycznych (genealogicznych), nie grupują języków według ich pokrewieństwa[1]. W klasyfikacji genetycznej (zob. językoznawstwo historyczne) języki grupuje się w rodziny, które łączy wspólny przodek, natomiast typologia łączy różne, niekoniecznie spokrewnione języki, w typy[2].
Typologia zajmuje się badaniem języków pod względem ich podobieństwa i identyczności. Typologicznie identyczne są te elementy, które pełnią tę samą funkcję językową w tekście oraz oznaczają się podobną częstotliwością, przy czym bada się elementy synchroniczne, a nie identyczne historycznie[2].
Istnieje kilka rodzajów typologii, w zależności od obranych kryteriów:
- typologia fonologiczna, badająca język pod względem fonologicznym i cech dystynktywnych głosek[3],
- typologia semantyczna, zajmująca się systemami słownikowymi[4],
- typologia syntaktyczna, badająca podobieństwo języków pod względem składniowym[5],
- typologia morfologiczna, zajmująca się ustalaniem podobieństw w zakresie budowy wyrazów[6].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Ondruš i Sabol 1987 ↓, s. 243.
- ↑ a b Milewski 1967 ↓, s. 204–205.
- ↑ Milewski 1967 ↓, s. 208.
- ↑ Milewski 1967 ↓, s. 221.
- ↑ Milewski 1967 ↓, s. 230.
- ↑ Majewicz 1989 ↓, s. 193.
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Milewski, Językoznawstwo, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.
- Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
- Šimon Ondruš, Ján Sabol, Úvod do štúdia jazykov, Bratislava: Slovenské pedagogické nakladateľstvo, 1987, OCLC 28427817 (słow.).