USS Valley Forge (CV-45)

USS „Valley Forge” (CV-45)
	; USS „Valley Forge” podczas służby w 1963 r.
Klasa	Lotniskowiec
Typ	Essex
	Historia
Stocznia	Philadelphia Naval Shipyard
Położenie stępki	14 września 1943
Wodowanie	8 lipca 1945
	US Navy
Wejście do służby	3 listopada 1946
Wycofanie ze służby	16 stycznia 1970
Los okrętu	sprzedany na złomowanie w październiku 1971
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	po zbudowaniu: standardowa:; 27 100 długich ton
Długość	po zbudowaniu: pełna: 271 m
Szerokość	po zbudowaniu: na linii wodnej: 28 m
Zanurzenie	po zbudowaniu: lekkie: 8,71 m
	Napęd
	projektowany:; 8 kotłów; 4 turbiny parowe Westinghouse; 4 śruby; 150 000 shp
Prędkość	33 węzły
	Uzbrojenie
	po zbudowaniu:; 12 × Mk 12 127 mm; 24 × Bofors 40 mm; 46 × Oerlikon 20 mm
	Wyposażenie lotnicze
	90–100 samolotów
Załoga	3 448 ludzi
	Multimedia w Wikimedia Commons

USS Valley Forge (CV-45/CVA-45/CVS-45) – amerykański lotniskowiec typu Essex (podtyp długi kadłub), później śmigłowcowiec desantowy (LPH-8), z okresu II wojny światowej i zimnej wojny. Jego nazwa pochodzi od Valley Forge – doliny, w której generał George Washington i jego żołnierze obozowali zimą między 1777 a 1778 rokiem w czasie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych.

Stępkę okrętu położono 14 września 1943 roku w stoczni Philadelphia Naval Shipyard w Filadelfii^[1]. Zwodowano go 8 lipca 1945 roku, a matką chrzestną była żona Alexandra Vandegrifta, ówczesnego dowódcy Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych^[1]. Jednostka weszła do służby w US Navy 3 listopada 1946 roku. Pierwszym dowódcą był komandor John W. Harris^[1].

Służba

24 stycznia 1947 roku „Valley Forge” wyszedł w pierwszy rejs na Morze Karaibskie, trwający do 18 marca^[1]. Został przeznaczony do służby we Flocie Pacyfiku, wobec czego 14 lipca 1947 roku wyruszył przez Kanał Panamski do nowej bazy w San Diego^[2]. W początkowym okresie załoga i grupa lotnicza zajmowały się szkoleniem. 9 października przeszedł do Pearl Harbor. 16 stycznia 1948 roku okręt wyruszył w rejs do Australii, odwiedzając Sydney i ćwicząc z australijską marynarką^[2]. Został następnie skierowany w rejs powrotny do San Diego dookoła świata, przez Hongkong, Manilę, Singapur, Cejlon, Morze Śródziemne, Atlantyk i Kanał Panamski^[2]. Był przy tym największym lotniskowcem, jaki do tej pory przepłynął przez Kanał Sueski^[2].

1 maja 1950 roku „Valley Forge” został skierowany ponownie na Daleki Wschód. W chwili inwazji Korei Północnej na Koreę Południową znajdował się w Hongkongu, dzięki czemu mógł zostać szybko skierowany do udziału po stronie sił ONZ w wojnie koreańskiej^[2]. 3 lipca 1950 roku jego samoloty AD Skyraider i F4U Corsair pod osłoną F9F-2 Panther dokonały pierwszego ataku bombowego na lotnisko w Pjongjangu^[1]. Do 19 listopada 1950 roku jego samoloty wykonały ponad 5000 misji, zrzucając 2 tysiące ton bomb i niekierowanych rakiet^[1]. 1 grudnia okręt powrócił do bazy w San Diego na przegląd, lecz sytuacja militarna spowodowała, że już 6 grudnia, z nową grupą lotniczą, wypłynął ponownie do Korei^[1]. W składzie grupy TF 77, wznowił ataki lotnicze 23 grudnia 1950 roku. Do końca drugiej tury jego samoloty wykonały około 2580 misji, zrzucając około 1500 ton bomb^[1]. 29 marca 1951 roku okręt wyruszył do USA, gdzie przeszedł przegląd stoczniowy^[1]. Jesienią wyruszył ponownie do Korei, odbywając tam ogółem do 1953 roku jako jedyny amerykański lotniskowiec cztery tury bojowe^[3]. W październiku 1952 został przekalsyfikowany na lotniskowiec uderzeniowy (CVA-45)^[1]. Za służbę podczas wojny koreańskiej otrzymał 8 gwiazd bitewnych (battle stars)^[1].

Okręt był w służbie w czasie wojny wietnamskiej, za którą otrzymał trzy Navy Unit Commendation oraz 9 gwiazd bitewnych^[1].

W sierpniu 1953 został przeklasyfikowany na lotniskowiec zwalczania okrętów podwodnych, ze zmienionym oznaczeniem CVS-45, po czym do stycznia 1954 przeszedł remont i adaptację w Norfolk^[4].

W 1958 roku doznał uszkodzeń pokładu dziobowego przez sztorm, po czym wycięto z niego sekcję pokładu lotniczego na dziobie (o wymiarach 9,14 x 27,43 m) i zastąpiono taką sekcją z lotniskowca USS „Franklina”, co upamiętniono tablicą z brązu^[4]. Brał udział w programie Mercury, podnosząc 19 grudnia 1960 z oceanu kapsułę statku kosmicznego Mercury^[4]. 21 grudnia jego śmigłowce uratowały 28 osób z tonącego statku „Pine Ridge”^[4].

1 lipca 1961 przeklasyfikowany na śmigłowcowiec desantowy pod oznaczeniem LPH-8^[4]. W tym charakterze uczestniczył w wojnie w Wietnamie.

Wycofany ze służby w styczniu 1970 roku, został sprzedany na złom w październiku 1971 roku^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Naval History and Heritage Command – Valley Forge (CV-45). history.navy.mil. [dostęp 2015-04-17]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Lizakowski 2013 ↓, s. 68.
↑ Lizakowski 2013 ↓, s. 69-70.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Lizakowski 2013 ↓, s. 70-72

Bibliografia

Norman Friedman: U.S. Aircraft Carriers: An Illustrated Design History. Annapolis: Naval Institute, 1983. ISBN 0-87021-739-9.
Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships. Treści te są umieszczone tutaj.
Wojciech Lizakowski. Śmigłowcowce typu Boxer - drugie wcielenie Essexów. Część trzecia. „Okręty”. Nr 9(28)/2013, 2013. Lublin: Oficyna Wydawnicza Kagero. ISSN 1898-1518.

Linki zewnętrzne

Lista lotniskowców US Navy - CV/CVN. [dostęp 2016-06-08]. (ang.).

[Naval-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Naval History and Heritage Command – Valley Forge (CV-45). history.navy.mil. [dostęp 2015-04-17]. (ang.).

[CITEREFLizakowski201368-2] Lizakowski 2013 ↓, s. 68.

[CITEREFLizakowski201369-70-3] Lizakowski 2013 ↓, s. 69-70.

[boxer-4] Lizakowski 2013 ↓, s. 70-72

[1]

[2]

[3]

[4]