Wikipedia

Ursula Andress

szwajcarska aktorka

Ursula Andress (ur. 19 marca 1936 w Ostermundigen w kantonie Berno) – szwajcarska aktorka, była modelka i symbol seksu, która pojawiła się w filmach amerykańskich, brytyjskich i włoskich[1].

Ursula Andress
Ilustracja
Ursula Andress (1974)
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1936
Ostermundigen (Szwajcaria)

Zawód

aktorka

Współmałżonek

John Derek
(1957–1966; rozwód)

Lata aktywności

1954–2005

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Ursula Andress, 2010

Jej przełomową rolą była dziewczyna Bonda Honey Ryder w pierwszym filmie o Jamesie Bondzie Doktor No (1962), za którą otrzymała Złoty Glob dla nowej gwiazdy roku[2]. Później wystąpiła jako Vesper Lynd w parodii Bonda Casino Royale (1967). Inne filmy z jej udziałem to: Zabawa w Acapulco (1963), Czworo z Teksasu (1963), Ona (1965), Błękitny Max (1966), Gwiazda Południa (1969), Góra boga kanibali (1979) i Zmierzch tytanów (1981).

Życiorys

edytuj

Wczesne lata

edytuj

Urodziła się w Ostermundigen w kantonie Berno w Szwajcarii jako trzecie z sześciorga dzieci Szwajcarki Anny i Rolfa Andressa, niemieckiego dyplomaty[3][4]. Jej ojciec został wydalony ze Szwajcarii z powodów politycznych, a jej dziadek, projektant ogrodów, przejął rolę jej opiekuna. Ojciec zaginął podczas II wojny światowej. Ma brata Heinza i cztery siostry: Erikę, Charlotte, Giselę i Kàtey.

Do 16 roku życia chodziła do szkoły w Bernie i opanowała kilka języków, w tym francuski, niemiecki, język angielski i włoski. Studiowała sztukę w Paryżu przez rok, a następnie wyjechała do Rzymu, gdzie zajmowała się takimi pracami, jak nianie dzieci.

Kariera

edytuj

Zaczynała jako modelka w Rzymie i tam dostała pierwsze role we włoskich filmach[5]. Zadebiutowała jako Astrid Sjöström w komedii Amerykanin w Rzymie (Un americano a Roma, 1954) u boku Alberta Sordiego. W komedii kostiumowej Przygody Casanovy (Le Avventure di Giacomo Casanova) z Gabriele Ferzettim w roli Casanovy pojawiła się jako pasażerka karety.

Stała się sławna po występie w pierwszym filmie o Jamesie Bondzie Doktor No (1962), gdzie zagrała dziewczynę Bonda Honey Ryder. Scena, kiedy jako Honey Ryder przy dźwiękach calypso wychodzi z morza w białym bikini, muszlami w rękach i zarzuca blond włosy na plecy, należy do najbardziej znanych w historii kina. Jej głos z powodu twardego akcentu dubbingowała w Doktorze No Monica Van Der Syl. Ten i następne filmy wykreowały ją na jeden z symboli seksu lat 60. W 1964 otrzymała Złoty Glob dla nowej gwiazdy roku - najbardziej obiecującej debiutantki. Do dzisiaj niektórzy uważają ją za pierwszą i najlepszą dziewczynę Bonda. W 1995 została umieszczona przez pismo „Empire” na liście „100 najseksowniejszych gwiazd filmu w historii”. W lutym 2008 została uznana za „Najlepszą dziewczynę Bonda wszech czasów” przez czytelników brytyjskiej gazety „Daily Mail”[6][7].

W komedii muzycznej Richarda Thorpe’a Zabawa w Acapulco (Fun in Acapulco, 1963) z Elvisem Presleyem wystąpiła jako dyrektorka hotelu Margarita Dauphin[8]. John Huston zaangażował ją do roli Vesper Lynd w parodii Bonda Casino Royale (1967). W Stanach Zjednoczonych nazywano ją nową Marleną Dietrich, chociaż inni twierdzili, że jedyne, co łączy ją z Dietrich, to niemieccy przodkowie i nogi[9].

Wcieliła się w postać Józefiny de Beauharnais w komediodramacie Miłosne przygody Scaramouche (Le Avventure e gli amori di Scaramouch, 1975) z Michaelem Sarrazinem. W filmie przygodowym Kena Annakina Piąty muszkieter (The Fifth Musketeer, 1979) na motywach powieści Wicehrabia de Bragelonne Aleksandra Dumasa zagrała Luizę de La Valliere. Była Afrodytą w przygodowym filmie fantasy Zmierzch tytanów (Clash of the Titans, 1981). W westernie Siergieja Bondarczuka Czerwone dzwony - Meksyk w ogniu (Krasnye kolokola, film pervyj – Meksika v ogne, 1982) z Franco Nero w roli dziennikarza Johna Reeda zagrała rolę Mabel Dodge, zamożnej amerykańskiej mecenas sztuki, szczególnie związanej z kolonią sztuki w Taos. Wystąpiła potem jako Maria Antonina Austriaczka w komedii Jeana Yanne Wolność, równość, kapusta kiszona (Liberté, égalité, choucroute, 1985)[10] z Michelem Serrault w roli Ludwika XVI. Powróciła na mały ekran jako Athalie w miniserialu NBC Piotr Wielki (1986), Madame Malec w operze mydlanej CBS Falcon Crest (1988) oraz jako czarownica Xellesia w telewizyjnym filmie przygodowym fantasy Fantaghiro 3 (1993) i Fantaghiro 4 (1994). W dramacie Matthew Barneya Cremaster 5 (1997) pojawiła się jako Królowa łańcuchów[11]. W niemieckiej komedii Kazanie ptaka lub krzyk mnichów (Die Vogelpredigt oder Das Schreien der Mönche, 2005) zagrała postać Madonny.

Była na okładkach magazynów takich jak „Esquire” (w styczniu 1966 i lipcu 1967), „Paris Match” (we wrześniu 1964), „Playboy” (w listopadzie 1975, wrześniu i grudniu 1981) i „Maxim” (we wrześniu 1995)[12].

Życie prywatne

edytuj

Andress stwierdziła, że ​​straciła dziewictwo z aktorem Danielem Gélinem w 1953, kiedy miała 17 lat, a on 32[13]. Spotykała się z Dennisem Hopperem i Jamesem Deanem po przeprowadzce do USA w 1955 i tego samego roku rozpoczęła romans z aktorem i reżyserem Johnym Derekiem, żonatym ojcem dwójki dzieci, który opuścił swoją żonę Pati Behrs i ich rodzinę, aby być z 19-letnią Andress[14]. Derek i Andress pobrali się 2 lutego 1957 w Las Vegas, ale rozstali się w 1964 z powodu jej romansu z Ronem Elym, oficjalnie doszło do rozwodu 25 kwietnia 1966. W międzyczasie, w separacji, ale wciąż poślubiona Andress publicznie spotykała się z Johnem Richardsonem, jej partnerem z filmu Ona (1965), i Marcello Mastroiannim, jej partnerem z filmu Dziesiąta ofiara (La decima vittima, 1965).

W latach 1965–1972 Andress mieszkała z Jean-Paulem Belmondo, partnerem komedii przygodowej Człowiek z Hongkongu ( Les tribulations d'un chinois en chine, 1965)[15]. W latach 1973–1977 jej partnerem był Fabio Testi. W latach 1979–1983 była związana z aktorem Harrym Hamlinem, odtwórcą roli Perseusza w filmie Zmierzch tytanów (1981)[16]. Mają syna Dmitrija Alexandre’a (ur. 19 maja 1980 w Los Angeles)[17].

Filmografia

edytuj

Nagrody

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Ursula Andress. Listal. [dostęp 2021-07-01]. (ang.).
  2. ↑ Ursula Andress Awards. AllMovie. [dostęp 2021-07-01]. (ang.).
  3. ↑ Ursula Andress - What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2021-07-01]. (ang.).
  4. ↑ Ursula Andress Biography (1936-). Film Reference. [dostęp 2021-07-01]. (ang.).
  5. ↑ Hal Erickson: Ursula Andress Biography. AllMovie. [dostęp 2021-07-01]. (ang.).
  6. ↑ Ursula Andress Trivia. FamousFix. [dostęp 2021-07-01]. (ang.).
  7. ↑ Deborah Arthurs: Ursula Andress voted best Bond girl of all time. „Daily Mail”, 20 lipca 2012. [dostęp 2021-07-01]. (ang.).
  8. ↑ Ursula Andress Biography. MYmovies. [dostęp 2021-07-02]. (wł.).
  9. ↑ Ursula Andress biografie. ČSFD.cz. [dostęp 2021-07-01]. (cz.).
  10. ↑ Ursula Andress biographie. AlloCiné. [dostęp 2021-07-02]. (fr.).
  11. ↑ Ursula Andress Biography. Rotten Tomatoes. [dostęp 2021-07-02]. (ang.).
  12. ↑ Ursula Andress Magazines. FamousFix. [dostęp 2021-07-01]. (ang.).
  13. ↑ Ursula Andress Relationships. FamousFix. [dostęp 2021-07-01]. (ang.).
  14. ↑ Sean Catherine Derek: Cast of Characters. Tower & Leisure Sales Co., 1982. ISBN 0-8439-1126-3.
  15. ↑ Earl Wilson (16 lipca 1972): It Happened Last Night. Sarasota Herald-Tribune. [dostęp 2021-07-01]. (ang.).
  16. ↑ Bond Girls: Where are they now?. „Entertainment Weekly”, 5 stycznia 2021. [dostęp 2021-07-01]. (ang.).
  17. ↑ Ursula Andress – Sztárlexikon. Starity.hu. [dostęp 2021-07-01]. (węg.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ursula_Andress&oldid=74379905”
  NODES
INTERN 1