Wysokość dźwięku

Wysokość dźwięku – w muzyce, częstotliwość tonu podstawowego.

Instrumenty lub ich elementy (np. struny), podczas grania na nich, drgają z określoną częstotliwością zależną od rodzaju materiałów, z jakich zostały wykonane oraz od ich wymiarów fizycznych. Wysokość dźwięku zależna jest od ilości drgań wykonanych w jednostce czasu; im większa częstotliwość drgań, tym wyższy jest dźwięk

Częstotliwość drgań wszystkich dźwięków „a” na fortepianie, strojonych według obowiązującego obecnie stroju (a¹=440 drgań na sekundę) jest następująca:

Wysokość dźwięku	Częstotliwość (Hz)
A₂	27,5
A₁	55
A	110
a	220
a¹	440
a²	880
a³	1760
a⁴	3520

Różnice wysokości dwóch dźwięków określane są mianem interwału. Dany interwał odpowiada zawsze określonemu stosunkowi częstotliwości, np.:

2:1 = oktawa,
3:2 = kwinta itd.

W przeszłości obowiązywał tzw. strój paryski, w którym dźwięk a¹ posiadał częstotliwość drgań 435 Hz, ale w 1939 r. na mocy międzynarodowego porozumienia przyjęto, jako ogólnie obowiązujący, strój a¹=440 Hz.

^{[potrzebny przypis]}

Zobacz też

Bibliografia

Franciszek Wesołowski: Zasady muzyki. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2008. ISBN 978-83-224-0461-4.