Zyta z Lukki

Zyta z Lukki (ur. ok. 1218 w Monsagrati w Toskanii, zm. 27 kwietnia 1272 w Lukkce) – włoska dziewica, święta Kościoła katolickiego.

Święta
Zyta z Lukki

dziewica
Św. Zyta z Lukki, (mal. Arnould de Vuez, 1696)
Data i miejsce urodzenia	ok. 1218 Monsagrati (Toskania)
Data i miejsce śmierci	27 kwietnia 1272 Lukka
Czczona przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	1513-1521 przez Leona X
Kanonizacja	1696 (zatwierdzenie kultu) przez Innocentego XII
Wspomnienie	27 kwietnia
Atrybuty	dzban, fartuch pełen kwiatów
Patronka	Lukki, służby domowej, ubogich dziewcząt
Szczególne miejsca kultu	Lukka

Życiorys

Urodziła się w biednej rodzinie we wsi Monsagrati w Toskanii w dzis. Włoszech. Jej starsza siostra została zakonnicą, a brat pustelnikiem. W wieku 12 lat Zyta została służącą w domu tkaczy Fatinelli w Lukkce. Przez długi czas była tam źle traktowana, jednak jej cierpliwość i dobroć zjednały w końcu jej pracodawców oraz innych służących. Z czasem powierzono jej zarządzanie całym gospodarstwem. Każdego dnia, wcześnie rano, udawała się na mszę świętą do pobliskiego kościoła. Pomagała ubogim i potrzebującym. Często pościła o chlebie i wodzie. Po 42 latach sumiennej pracy w jednym domu zmarła 27 kwietnia 1272 roku.

Uważana już za życia świętą, Zyta została pochowana w bazylice św. Frediana, do którego tak często chodziła. Zarówno za życia, jak i po śmierci przypisywano jej liczne cuda.

W roku 1652, w czasie przeprowadzania jej procesu kanonizacyjnego, w kościele tym znaleziono jej ciało w nienaruszonym stanie. Do obecnej chwili znajdują się tu relikwie świętej.

Zatwierdzenia kultu Zyty i wpisania jej do katalogu świętych dokonał w 1696 roku Innocenty XII. Wcześniej na jej kult publiczny zezwolił Leon X (papież w latach 1513–1521).

Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci (27 kwietnia).

Kult

Relikwie św. Zyty w kościele św. Frediana w Lukce.

Patronat

Papież Pius XI ogłosił św. Zytę patronką miasta Lukka i służby domowej w 1935 roku.

Zyta jest czczona także w Zgromadzeniu Sióstr Oblatek, które powstało w 1882 w Lukce dla opieki nad ubogimi dziewczętami.

Patronuje również chrześcijańskim stowarzyszeniom służących (tzw. „Zytki”), ludziom wyśmiewanym z powodu ich pobożności, samotnym kobietom, kelnerom i kelnerkom. Jest też wzywana przy poszukiwaniu zgubionych kluczy. Za patronkę wybierały ją także liczne stowarzyszenia religijne i charytatywne.

Ikonografia

W ikonografii święta Zyta przedstawiana jest w wielu odsłonach: w ubraniu służącej z różańcem, torbą i kluczami, z samym różańcem, z trzema bochenkami chleba, z kluczami i książką, z koszem owoców, z torbą i książką oraz z książką i różańcem.
Najczęściej jednak przedstawiana jest z dzbanem, w którym woda przemieniła się w wino. Bywa ukazywana w fartuchu pełnym kwiatów, w które zamienił się chleb niesiony ubogim.

Święta Zyta w kulturze

Dante Alighieri umieścił wizerunek świętej w Boskiej komedii.

Zobacz też

• kult świętych
• święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
• wstawiennictwo świętych

Bibliografia

• Zbigniew Bauer, Adam Leszkiewicz: Wielka Księga Świętych T. 3, PINNEX, Kraków 2003, s. 302.
• Święta Zyta, dziewica. Internetowa Liturgia Godzin. [dostęp 2012-05-13].