starożytność (język polski)

edytuj
wymowa:
?/i, IPA[ˌstarɔˈʒɨtnɔɕt͡ɕ], AS[starožytność], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) hist. okres w dziejach ludzkości, który trwał od wynalezienia pisma do upadku imperium zachodniorzymskiego w 476 roku; zob. też starożytność w Wikipedii
(1.2) dawne, zamierzchłe czasy
(1.3) artefakty z epoki starożytnej
(1.4) dawność czegoś[1]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) W starożytności żyło wielu słynnych uczonych.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) antyk
antonimy:
(1.1) nowożytność
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. starożytnictwo n, starożytnik mos, starożytni mos, stary mos
przym. starożytny, stary
przysł. starożytnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. starożytny + -ość
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „starożytność” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  NODES