apokopa

apokopa (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌapɔˈkɔpa], AS: [apokopa], zjawiska fonetyczne: akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) fonet. skrócenie wyrazu w procesie zaniku głosek na jego końcu lub przez celowe ich opuszczenie; zob. też apokopa (proces fonetyczny) w Wikipedii

(1.2) muz. maniera muzyczna podczas śpiewu polegająca na opuszczaniu lub ściszaniu ostatniej głoski lub sylaby słowa; zob. też apokopa (muzyczna figura retoryczna) w Wikipedii

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) paragoga

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. apokopowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) p.łac. apocopē < gr. ἀποκοπή (→ „odcięcie”) < gr. ἀποκόπτω (→ „odcinać”) < gr. ἀπο- + κόπτω (→ „od-” + „ciąć”)

uwagi:

zob. też apokopa w Wikipedii

zob. też apokopa w Wikicytatach

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) apocope
• bułgarski: (1.1) апокопа ż
• francuski: (1.1) apocope ż
• hiszpański: (1.1) apócope ż
• niemiecki: (1.1) Apokope ż
• nowogrecki: (1.1) αποκοπή ż
• rosyjski: (1.1) апоко́па ż
• słowacki: (1.1) apokopa ż
• starogrecki: (1.1) ἀποκοπή ż
• włoski: (1.1) troncamento m

źródła:

apokopa (język słowacki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) fonet. apokopa

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: