dwa
dwa (język polski)
edytuj- znaczenia:
liczebnik główny (porządkowy: drugi • zbiorowy: dwoje)
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (2.1) cyfra 2
- (2.2) pot. eduk. ocena mierna
- (2.3) daw. pot. eduk. ocena niedostateczna (w skali czterostopniowej)
- odmiana:
- (1.1) por. uwagi;
- (2.1-3) nieodm.,
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dwa dwa dopełniacz dwa dwa celownik dwa dwa biernik dwa dwa narzędnik dwa dwa miejscownik dwa dwa wołacz dwa dwa
- przykłady:
- (1.1) Przy stole stoją dwa krzesła. Na tych krzesłach siedzi dwóch panów (= siedzą dwaj panowie).
- (1.1) Po jeziorze pływają dwie kaczki. Nakarmimy te dwie kaczki?
- (2.1) Dwadzieścia jest zapisywane jako dwa-zero.
- (2.2) Celina znowu otrzymała dwa z biologii.
- (2.3) Mirek ma dwa z chemii i geografii na świadectwie.
- składnia:
- kolokacje:
- (2.2) dwa z polskiego / z matmy • dostać / otrzymać / zarobić dwa • dwa minus / plus • dwa z plusem • dwa na szynach
- synonimy:
- (1.1) zapis arabski: 2; zapis rzymski: II
- (2.2) mierny; pot. dwója, dwójka,
- (2.3) niedostateczny; pot. dwója, dwójka, lufa, kosa, gała, gol, lacz, kapa, pała
- antonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- licz. dwanaście, dwadzieścia, dwieście
- zbiorowy: dwoje
- rzecz. druga ż, dwojaczki lm nmos, dwojenie n, dwójka ż, podwajanie n, zdwajanie n
- czas. dwoić ndk., dwoić się ndk., podwoić dk.
- przym. podwójny
- przedr. dwu-
- przysł. podwójnie
- związki frazeologiczne:
- bez dwóch zdań • druga strona medalu • dwa kroki • dwa kroki stąd • o dwa kroki stąd • dwa ognie • na dwoje babka wróżyła • trzymać dwie sroki za ogon • upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu • walczyć na dwa fronty
- przysłowia: co dwie głowy, to nie jedna • chytry dwa razy traci • skąpy dwa razy traci • mądrej głowie dość dwie słowie
- uwagi:
- W rodzaju męskoosobowym używa się formy mianownika „dwaj” (np. dwaj chłopcy) lub dopełniacza z czasownikiem lp „dwóch” (np. dwóch chłopców), a w bierniku „dwóch”.
- W rodzaju żeńskim używa się w mianowniku, bierniku i wołaczu „dwie”.
- W rodzaju niemęskoosobowym w mianowniku i w bierniku używa się „dwa”
- W celowniku dla wszystkich rodzajów formy „dwóm” i „dwom” są równorzędne.
- Forma „dwu” w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku obecnie zanika; podobnie jak „dwóch” w mianowniku, bierniku i wołaczu łączy się z biernikiem.
- Forma „dwu” jest dawną formą dopełniacza, natomiast forma „dwóch” powstała pod wpływem wyrazów trzech, czterech, a także dopełniacza zaimków i przymiotników typu tych, dobrych[1]
- Pierwotnie wyraz dwa był przymiotnikiem[2].
- Forma „dwóch” była niegdyś pisana jako dwuch (dwu + -ch). Obecna pisownia pochodzi od skojarzenia z wyrazami dwoje, dwoisty, dwojaki, dwoma, w których występuje litera o[1].
- por. duet • dwója • dwójka • dwójeczka • dwoisty • podwójny • dwojaki • para • parka • parować • dubel • dubler • dubeltowy
- tłumaczenia:
- abazyński: (1.1) гӏвба (ʿvba)
- abchaski: (1.1) ҩба
- alabama: (1.1) tòklo
- albański: (1.1) dy
- amharski: (1.1) ሁለት (hullät)
- angielski: (1.1) two
- arabski: (1.1) اِثْنَان (iṯnān), egip. arab. إتنين (itnēn)
- awarski: (1.1) кӏиго (k'igo)
- awestyjski: (1.1) 𐬛𐬎𐬎𐬀
- baskijski: (1.1) bi
- bhodźpuri: (1.1) दुई, दू
- białoruski: (1.1) два (dva)
- bretoński: (1.1) daou m, div ż
- bułgarski: (1.1) два (dva)
- cebuano: (1.1) duhá
- chiński standardowy: (1.1) 二 (èr), 两 (liăng)
- chorwacki: (1.1) dvȃ
- czeczeński: (1.1) шиъ (šiʔ)
- czeski: (1.1) dva
- dolnołużycki: (1.1) dwa
- duński: (1.1) to
- elfdalski: (1.1) twå
- esperanto: (1.1) du
- estoński: (1.1) kaks
- fidżyjski: (1.1) rua
- fiński: (1.1) kaksi
- francuski: (1.1) deux
- fryzyjski: (1.1) twa
- gocki: (1.1) 𐍄𐍅𐌰𐌹
- górnołużycki: (1.1) dwaj
- guarani: (1.1) mokõi
- hawajski: (1.1) lua, ʻelua, ʻalua
- hebrajski: (1.1) שְׁנַייִם (sh'náyim) m, שְׁתַּייִם (shtáyim)
- hindi: (1.1) दो (dō)
- hiszpański: (1.1) dos
- ilokano: (1.1) dua
- indonezyjski: (1.1) dua
- interlingua: (1.1) duo
- islandzki: (1.1) tveir
- jaćwieski: (1.1) duo
- japoński: (1.1) 二 (ni)
- jidysz: (1.1) צוויי (cwej)
- jugorusiński: (1.1) два (dva)
- karpatorusiński: (1.1) два (dva)
- kaszubski: (1.1) dwa
- kataloński: (1.1) dos m, dues ż
- kazachski: (1.1) екі (eki)
- khmerski: (1.1) ពីរ (pii)
- kirgiski: (1.1) эки (eki)
- klingoński: (1.1) cha'
- koreański: (1.1) 둘 (dul) / 두 (du) / 이 (二; i)
- lezgiński: (1.1) кьвед (q̇ved)
- litewski: (1.1) dù
- łaciński: (1.1) duo
- łatgalski: (1.1) div
- łotewski: (1.1) divi
- macedoński: (1.1) два (dva)
- mandżurski: (1.1) ᠵᡠᠸᡝ (juwe)
- manx: (1.1) daa
- nepalski: (1.1) दुई
- niderlandzki: (1.1) twee
- niemiecki: (1.1) zwei
- norweski (bokmål): (1.1) to
- nowogrecki: (1.1) δύο (dýo), δυο (dyo)
- ormiański: (1.1) երկու (erku)
- polski język migowy: (w zapisie SignWriting)
- połabski: (1.1) dåvo
- pontyjski: (1.1) δύο
- portugalski: (1.1) dois m, duas ż
- północnolapoński: (1.1) guokte
- rosyjski: (1.1) два
- rumuński: (1.1) doi m, două ż
- ruski: (1.1) два (dva)
- serbski: (1.1) два̑
- slovio: (1.1) dva / два
- słowacki: (1.1) dva
- słoweński: (1.1) dvȃ
- słowiński: (1.1) dvȧ̃
- staro-cerkiewno-słowiański: (1.1) дъва (dŭva)
- staroczeski: (1.1) dva
- starofryzyjski: (1.1) twēne
- staroirlandzki: (1.1) dá
- staroormiański: (1.1) երկու (erku)
- staroruski: (1.1) дъва (dŭva)
- starosłowacki: (1.1) dva
- suahili: (1.1) mbili
- szwabski: (1.1) zwåe, zwoi, zwoe
- szwedzki: (1.1) två, przest. tu, przest. żart. tvenne
- tajski: (1.1) สอง (sŏng)
- tetum: (1.1) rua
- tok pisin: (1.1) tu
- turecki: (1.1) iki
- tuvalu: (1.1) lua
- twi: (1.1) abieng
- tybetański: (1.1) གཉིས (gnyis)
- ukraiński: (1.1) два (dva)
- uzbecki: (1.1) ikki
- walijski: (1.1) dau
- waloński: (1.1) deûs
- wepski: (1.1) kaks
- węgierski: (1.1) kettő
- wietnamski: (1.1) hai
- wilamowski: (1.1) cwē, cwe
- włoski: (1.1) due
- wolof: (1.1) naar, yaar
- żmudzki: (1.1) do
- źródła:
dwa (język dolnołużycki)
edytuj- znaczenia:
liczebnik główny
- przykłady:
- (1.1) Tam stojtej dwa stoła. → Tam stoją dwa krzesła.
- (1.1) Na pólu źěłatej dwě źowći. → Na polu pracuje dwoje dziewcząt.
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) dla rzeczowników plurale tantum stosuje się liczebnik dwóje; zobacz też: Indeks:Dolnołużycki - Liczebniki
- źródła:
dwa (język kaszubski)
edytuj- wymowa:
- IPA: /dvɑ̈/
- znaczenia:
liczebnik główny
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- praindoeur. *du̯o-, praindoeur. *du̯i-
- uwagi:
- (1.1) używa się przy rzeczownikach męskich nieosobowych i nijakich
- (1.1) zobacz też: jeden • dwa • trzë • szterë • piãc • szesc • sétmë • òsmë • dzewiãc • dzesãc
- źródła:
- ↑ Roman Drzeżdżon, Grzegorz J. Schramke, Słowniczek polsko-kaszubski, Region, Gdynia 2003-2012, ISBN 978-83-7591-191-6.
dwa (język starofryzyjski)
edytuj- znaczenia:
czasownik
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pragerm. *dōną < praindoeur. *dʰeh₁-
- uwagi:
- źródła: