gonitwa

gonitwa (język polski)

gonitwa (1.2)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) uganianie się, ściganie

(1.2) jeźdz. bieg koni podczas wyścigów

(1.3) przen. natłok codziennych obowiązków

(1.4) przen. wytężony wysiłek w celu zdobycia dóbr materialnych

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	gonitwa	gonitwy
dopełniacz	gonitwy	gonitw
celownik	gonitwie	gonitwom
biernik	gonitwę	gonitwy
narzędnik	gonitwą	gonitwami
miejscownik	gonitwie	gonitwach
wołacz	gonitwo	gonitwy

przykłady:

(1.2) W pierwszej gonitwie ogier zajął drugie miejsce.

(1.3) W codziennej gonitwie całkowicie zapomniała o zwróceniu książek do biblioteki.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. goniec mzw/mos/mrz, pogonia ż

czas. wygonić dk.

związki frazeologiczne:

gonitwa myśli

etymologia:

prasł. *gonitva

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) chevy; (1.2) race
• esperanto: (1.2) ĉevalvetkuro
• rosyjski: (1.1) гон m (gon)
• włoski: (1.2) corsa ż

źródła: