korzec
korzec (język polski)
edytuj- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) daw. dawna jednostka objętości, stosowana przy ciałach sypkich; zob. też Korzec (jednostka objętości) w Wikipedii
- (1.2) daw. dawna miara ciężaru
- (1.3) daw. naczynie odmierzające korce (1.1)
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik korzec korce dopełniacz korca korców / korcy celownik korcowi korcom biernik korzec korce narzędnik korcem korcami miejscownik korcu korcach wołacz korcu korce
- przykłady:
- (1.1) W zaborze pruskim korzec nie był używany[1].
- (1.2) Zważ mi, proszę, pięć korcy owsa.
- (1.3) Nikt nie zapala światła i nie stawia go w ukryciu ani pod korcem, lecz na świeczniku, aby jego blask widzieli ci, którzy wchodzą[2].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) korzec amerykański / gdański / krakowski / nowopolski / rzymski / skarbowy / toruński / warszawski / wrocławski
- synonimy:
- antonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) modius; (1.3) bushel
- hiszpański: (1.3) almud m
- łaciński: (1.1) modius m; (1.3) modius m
- niemiecki: (1.1) Scheffel m; (1.3) Scheffel m
- portugalski: (1.1) alqueire m; (1.3) alqueire m
- ukraiński: (1.1) коре́ць m; (1.2) коре́ць m; (1.3) коре́ць m
- wilamowski: (1.1) sieffuł m, šeffuł m; (1.3) sieffuł m, šeffuł m
- włoski: (1.3) moggio m
- źródła: