nadawca

nadawca (język polski)

wymowa:

IPA: [naˈdaft͡sa], AS: [nadafca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ten, kto nadaje komunikat, wiadomość

(1.2) poczt. ktoś wysyłający list, przekaz, przesyłkę

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	nadawca	nadawcy
dopełniacz	nadawcy	nadawców
celownik	nadawcy	nadawcom
biernik	nadawcę	nadawców
narzędnik	nadawcą	nadawcami
miejscownik	nadawcy	nadawcach
wołacz	nadawco	nadawcy

przykłady:

(1.1) O 15:04 dostałem wiadomość, ale nadawca się nie zgadzał.

(1.2) Adres nadawcy był niestety nieczytelny.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) odbiorca, słuchacz, telewidz

(1.2) adresat, odbiorca

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. nadajnik m, nadawnictwo n, nadawacz m, nadanie n, nadawanie n

forma żeńska nadawczyni ż

czas. nadawać ndk., nadać dk.

przym. nadawczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. nadawać

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) sender; (1.2) sender
• białoruski: (1.2) адрасант m
• bułgarski: (1.1) адресант m; (1.2) адресант m
• czeski: (1.1) odesílatel m; (1.2) odesílatel m
• duński: (1.1) afsender w; (1.2) afsender w
• esperanto: (1.2) adresanto
• estoński: (1.1) saatja; (1.2) saatja
• fiński: (1.2) lähettäjä
• francuski: (1.1) émetteur m; (1.2) expéditeur m
• hiszpański: (1.1) emisor m; (1.2) remitente m
• kaszubski: (1.1) nadôwca m; (1.2) nadôwca m
• niemiecki: (1.2) Absender m
• nowogrecki: (1.1) πομπός m; (1.2) αποστολέας m, ż
• rosyjski: (1.2) адресант m

źródła: