równoleżnik

równoleżnik (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) geogr. umowny okrąg powstały wskutek przecięcia powierzchni kuli ziemskiej płaszczyzną prostopadłą do jej osi; zob. też równoleżnik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	równoleżnik	równoleżniki
dopełniacz	równoleżnika	równoleżników
celownik	równoleżnikowi	równoleżnikom
biernik	równoleżnik	równoleżniki
narzędnik	równoleżnikiem	równoleżnikami
miejscownik	równoleżniku	równoleżnikach
wołacz	równoleżniku	równoleżniki

przykłady:

(1.1) Najdłuższym równoleżnikiem jest równik.

składnia:

kolokacje:

(1.1) równoleżnik niebieski • równoleżnik ziemski

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) okrąg

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. równoległość ż

przym. równoległy

przysł. równolegle

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. równoległy + -nik

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) parallel
• asturyjski: (1.1) paralelu m
• baskijski: (1.1) paralelo
• białoruski: (1.1) паралель ż
• bułgarski: (1.1) паралел m
• duński: (1.1) breddegrad w, breddekreds w
• esperanto: (1.1) paralelo, paralelo de latitudo, cirklo de latitudo
• hiszpański: (1.1) paralelo m
• interlingua: (1.1) parallelo
• kaszubski: (1.1) równoleżnik m
• litewski: (1.1) lygiagretė ż
• niemiecki: (1.1) Breitenkreis m
• nowogrecki: (1.1) παράλληλος m
• portugalski: (1.1) paralelo m
• rosyjski: (1.1) параллель ż
• słowacki: (1.1) rovnobežka ż, paralela ż
• szwedzki: (1.1) parallel w
• ukraiński: (1.1) паралель ż, рівнолежник m
• włoski: (1.1) parallelo m

źródła: