strażnik

strażnik (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈstraʒʲɲik], AS: [stražʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba odpowiedzialna za pilnowanie mienia lub osób

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	strażnik	strażnicy
dopełniacz	strażnika	strażników
celownik	strażnikowi	strażnikom
biernik	strażnika	strażników
narzędnik	strażnikiem	strażnikami
miejscownik	strażniku	strażnikach
wołacz	strażniku	strażnicy

przykłady:

(1.1) Strażnicy pilnowali ostatnio wybudowanego pałacu.

(1.1) Judasz, otrzymawszy kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) wartownik, argus; gw. (Górny Śląsk) szucman

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) dozorca, klawisz, konwojent, ochroniarz, parkingowy, sokista, stróż, szyldwach, wachman

holonimy:

(1.1) straż

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. straż ż, strażnica ż

forma żeńska strażniczka ż

przym. strażniczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) guard
• duński: (1.1) vagt w
• esperanto: (1.1) gardisto
• hiszpański: (1.1) guarda m, vigilante m
• jidysz: (1.1) היטער m (hiter)
• litewski: (1.1) sargybinis m
• norweski (bokmål): (1.1) vakt m/ż
• norweski (nynorsk): (1.1) vakt ż
• rosyjski: (1.1) сторож m
• szwedzki: (1.1) vakt w
• włoski: (1.1) piantone m, secondino m (w więzieniu), sentinella m, vigile m

źródła: