trubadur

trubadur (język polski)

trubadur (1.1)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) hist. poeta dworski tworzący w XI–XIII wieku w południowej Francji, wędrowny poeta i śpiewak; zob. też trubadur w Wikipedii

(1.2) książk. przen. poeta, pieśniarz wędrowny

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	trubadur	trubadurzy / trubadurowie
dopełniacz	trubadura	trubadurów
celownik	trubadurowi	trubadurom
biernik	trubadura	trubadurów
narzędnik	trubadurem	trubadurami
miejscownik	trubadurze	trubadurach
wołacz	trubadurze	trubadurzy / trubadurowie
depr. M. i W. lm: (te) trubadury

przykłady:

(1.1) Uzdolnieni żonglerzy i ubodzy trubadurzy, szukając zarobku, przyszli do Włoch.

(1.1) Laura — jakby na wspomnienie swéj sławnéj imienniczki — kocha się w dawnych zwyczajach rycerskich: lubi słuchać śpiewu trubadura u nóg swoich.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) bard

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

forma żeńska trubadurka ż

przym. trubadurski

przysł. trubadursko

związki frazeologiczne:

etymologia:

franc. troubadour

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) troubadour
• baskijski: (1.1) trobadore
• czeski: (1.1) trubadúr m
• duński: (1.1) trubadur w, troubadour w; (1.2) trubadur w, troubadour w
• francuski: (1.1) troubadour m
• hiszpański: (1.1) trovador m
• interlingua: (1.1) troubadour
• niemiecki: (1.1) Troubadour m
• norweski (bokmål): (1.1) trubadur m; (1.2) trubadur m
• norweski (nynorsk): (1.1) trubadur m; (1.2) trubadur m
• portugalski: (1.1) trovador m
• rosyjski: (1.1) трубадур m (trubadur)
• słowacki: (1.1) trubadúr m
• szwedzki: (1.1) trubadur w
• ukraiński: (1.1) трубадур m (trubadur)
• węgierski: (1.1) trubadúr
• włoski: (1.1) trovatore m, trovadore m

źródła: