caput

Yângâ tî Latêen

Pandôo

caput \ˈka.put\

1. (Sêndâ-saterê) li
   • damnare capitis.
   • caput operire ; caput aperire.
   • capita aut navia. (voir illustration)
   • supra caput esse (= imminere, impendere).
   • ire praecipitem in lutum per caput-que pedesque — (Cat. , -, 17, 9)
   • nec caput nec pedes — (Cicéron, Epistulae ad familiares [Lettres aux amis] , 7)
   1. • capita vitium (caput vitis).
      • caput arboris.
      • caput allii.
      • tête d’ail, gousse d’ail.
      • capita tignorum.
      • caput facere.
2. litënë
   • a primo capite legis usque ad extremum — (Cicéron, Agr. )
3. töngö-ndâ, ndâ
   • capita Rhodani.
   • caput amnis.
   • ego caput fui argento reperiundo — (Plaute, As. , 3, 3, 138)
   • sine capite manare res dicitur — (Cicéron, - )
4. (Tôngbi) zo; gbânyama
   • in capita.
   • o lepidum caput — (Tertullien, Ad. )
   • vae capiti tuo — (Plaute, Most. )
   • capita vilissima — (Live., - )
   • Tot capita, tot sensus.
5. finî
   • capite puniri ; capitis damnare.
   • reus capitis.
   • deminutio capitis.
   • capitis demunitio maxima — (Dig. )
   • capitis demunitio media — (Dig. )
6. (Sêndâ-saterê) sakpëli
   • incolumi capite es? — (Horace, - )
7. li, mokönzi
   • deducere de capite quod usuris pernumeratum esset — (Live., - )