Adolf von Baeyer
Johann Friedrich Wilhelm Adolf von Baeyer (Berlin, 31. listopada 1835. - Starnberg, 20. kolovoza 1917.), njemački kemičar, dobitnik Nobelove nagrade za kemiju 1905.
 Adolf von Baeyer
| |
 | |
| Rođenje | 31. listopada 1835. Berlin, Njemačka
|
|---|---|
| Smrt | 20. kolovoza 1917. Starnberg, Njemačka
|
| Narodnost | Nijemac
|
| Polje | Organska hemija |
| Institucija | Univerzitet u Berlinu Gewerbe-Akademie, Berlin Univerzitet u Strasbourgu Univerzitet u Münchenu |
| Alma mater | Univerzitet u Berlinu |
| Akademski mentor | Robert Wilhelm Bunsen Friedrich August Kekulé |
| Istaknuti studenti | Emil Fischer John Ulric Nef Victor Villiger Carl Theodore Liebermann Carl Gräbe |
| Poznat po | sinteza indiga |
Rođen je u Berlinu 31. listopada 1835., gdje je studirao matematiku i fiziku. Prelazi u Heidelberg i studira kemiju kod Roberta Bunsena. Uglavnom je radio u laboratoriju Friedricha Kekuléa. Doktorirao je 1858. Bio je profesor u Strasbourgu 1871., a 1875. postaje profesor kemije na Sveučilištu u Münchenu.
Njegovi glavni uspjesi su sinteza i opis indiga, otkriće ftaleinskih boja i istraživanje poliacetilena, oksonijumskih soli i nitroznih mješavina. Prvi je predložio 1869. ispravnu formulu indola. Doprinos teorijskoj kemiji uključuje teoriju istezanja trostrukih veza i teoriju istezanja za karbonske prstenove. Tijekom 1872. eksperimentirao je fenolima i formaldehidom. Nobelovu nagradu za kemiju je dobio zbog "priznanja za njegov doprinos napretku organske kemije i kemijske industrije kroz rad na organskim bojama i hidroaromatskim jedinjenjima".
