Wikipedija

Edward Said

Edvard Vadi Said (Jerusalim, 1. novembar 1935 – Njujork, 25. septembar 2003) bio je profesor engleskog jezika i komparativne književnosti na Univerzitetu Kolumbija, književni teoretičar i intelektualac. Bio je jedan od osnivača kritičko-teoretske oblasti postkolonijalizma. Rođen je kao palestinski Arapin u Jerusalimu u Palestini, a po ocu je Amerikanac.[1] Bio je zagovornik političkih i ljudskih prava Palestinaca, a novinar Robert Fisk opisao ga je kao „najmoćniji politički glas Palestinaca".[2]

Edvard Said
Filozofija 20. vijeka
Zapadna filozofija
Edvard Said (desno)
Biografske informacije
RođenjeEdvard Vadi Said
(1935-11-01)1. 11. 1935.
Jerusalim, Palestina
Smrt25. 9. 2003. (dob: 67)
Njujork, SAD
Obrazovanje
Alma materUniverzitet Princeton
Zanimanjefilozof, pisac, profesor
Filozofija
Škola/Tradicijapostkolonijalizam, postmodernijalizam
Glavni interesiokcidentalizam, orijentalizam
Glavna djela
Orijentalizam (1978)
Inspiracija
Od
Na

Kulturni kritičar, akademik i pisac, Said je najpoznatiji po knjizi Orijentalizam (1978), analizi kulturnih simbola na kojima se temelji orijentalizam. Termin je kasnije redefinisan i danas označava zapadnjačko proučavanje istočnjačke kulture, odnosno, način na koji Zapad vidi i predstavlja Istok.[3][4][5][6] On je tvrdio da je orijentalna studija i dalje vezana za imperijalistička društva koja je proizvela, što čini veći deo posla inherentno političkim, pokornim vlasti, pa samim tim intelektualno sumnjiv. Orijentalizam je zasnovan na Saidovom znanju kolonijalne književnosti, književne teorije i poststrukturalističke teorije. Orijentalizam, i njegovi ostali radovi tematski su povezani, pokazali su se uticajnim u oblasti humanističkih nauka, posebno u književnoj teoriji i kritici.[7] Orijentalizam se pokazao posebno uticajan na području Bliskoistočnih studija, o tome kako oni ispituju, opisuju i definišu kulture na Bliskom istoku.[8] Kao kritičar, on je energično razgovarao i raspravljao kulturne predmete koji se sastoje od orijentalizma, posebno kada se primenjuju na i u oblasti istorije i domenu studija. Ipak, neki matični akademici se ne slažu sa tezom Saidovog Orijentalizma, pre svega anglo-američki orijentalista Bernard Luis.[9]

Kao javni intelektualac, Said je diskutovao savremenu politiku i kulturu, književnost i muziku u knjigama, predavanjima i člancima. Osvrćući se na svoje porodično iskustvo palestinskih hrišćana na Bliskom istoku u vreme osnivanja Izraela 1948. godine. Said se zalaže za osnivanje palestinske države, za ravnopravna politička i ljudska prava Palestinaca u Izraelu, uključujući i pravo na povratak i za povećanje američkog političkog pritiska na Izrael da priznaju i poštuju ustanovljena prava. Osim toga, on je kritikovao politiku i kulturnu politiku u arapskim i muslimanskim režimima koji su radili protiv interesa sopstvenog naroda. Intelektualno aktivan sve do poslednjih meseci svog života, on je umro od leukemije krajem 2003. godine.

Biografija

uredi

Detinjstvo i mladost

uredi
 
Edvard i njegova sestra Rozmari (1940)

Edvard Said je rođen 1. novembra 1935, od majke Hilde Said i njenog supruga, biznismena Vadie Saida, u Jerusalimu za vreme britanskog mandata nad Palestinom (1920-48).[10] Edvardov otac je bio palestinac koji je služio u američkoj komponenti savezničkih ekspedicionih snaga (1917-19), kojom je komandovao general Džon Dž. Peršing, u Prvom svetskom ratu; Vadia Said i njegova porodica su dobili državljanstvo SAD zbog služenja vojnog roka,[11] i nakon sticanja državljanstva seli se u Klivlend do povratka u Palestinu 1920. godine. Otac njegove majke Hilde, koja je rođena u Nazaretu, bio je palestinac, a majka libanka.[12] Posle rata, 1919. godine, Vadia Said preselio se u Kairo gde počinje kancelarijski posao sa rođakom. Iako su njegovi roditelji bili pripadnici Jerusalimske pravoslavne crkve, Edvard je bio agnostik. Imao je četiri mlađe sestre.[13] [14] [15][16]

U školi

uredi

Said je opisao svoje detinjstvo kao život „između svetova“, svetova Kaira i Jerusalima, dok mu je bilo dvanaest.[17] Tokom 1947, pohađa školu u anglikanskoj crkvi svetog Đorđa u Jerusalimu, o kojem iskustvu govori:

Sa neočekivanim arapskim prezimenom kao što je „Said“, povezano sa britanskim imenom (moja majka se mnogo divila princu od Velsa (Edvard VIII) u 1935, godini mog rođenja), bio sam neprijatna anomalija kao učenik sve vreme kroz moje rane godine: Palestinac koji pohađa školu u Egiptu, sa engleskim imenom, američkim pasošem, i bez određenog identiteta, uopšte. Da stvari budu gore, arapski, moj maternji jezik, a engleski, moj jezik obrazovanja, bili su neraskidivo pomešani: Ja nikada nisam znao koji je bio moj prvi jezik, i ni u jednom se nisam osećao potpuno slobodnim, mada sanjam u oba. Svaki put kada govorim englesku rečenicu, ja čujem odjek na arapskom, i obrnuto.

[17]

U kasnim 1940-im, u daljem obrazovanju navodi se pohađanje egipatskog ogranka Viktorijinog Koledža (VK), gde je jedan drug iz razreda bio Omar Šarif koji je upamćen kao sadistički i fizički zlostavljač; ostale kolege uključuju i kralja Huseina od Jordana, kao i egiptske, sirijske, jordanske, i saudijskih dečake čija je akademska karijera napredovala u pravcu da postanu ministri, premijeri, i vodeći privrednici svojih zemalja.[18] U tom kolonijalnom vremenu, škola Viktorijinog Koledža obrazovala je odabrane arapske i levantske momke da postanu anglicizovana vladajuća klasa, koji će, u dogledno vreme, da vladaju svojim zemljama, nakon britanske dekolonizacije. Viktorija Koledž je bila poslednja škola koju je Edvard Said pohađao odlaska u SAD:

Trenutak kada neko postane student na VK, on je dobija studentski priručnik, niz propisa koji regulišu sve aspekte školskog života, uniformu koju bismo nosili, opremu potrebnu za sport, datume školskih praznika, autobuski raspored, i tako dalje. Ali prvo pravilo škole, ukrašeno na prednjoj strani priručnika, glasi: „Engleski je jezik u školi, učenici uhvaćeni da govore drugim jezikom će biti kažnjeni“. Ipak, nije bilo onih sa engleskim kao maternjim među učenicima. Dok su predavači bili Britanci, mi smo bili šarena posada Arapa iz svih krajeva, Jermeni, Grci, Italijani, Jevreji, i Turci, od kojih su svi imali maternji jezik koji je škola izričito zabranila. Ipak svi, ili gotovo svi, smo govorili arapski - mnogi su govorili arapski i francuski - tako da smo bili u mogućnosti da pribegnemo zajedničkom jeziku, uprkos onome što smo doživljavali kao nepravedno kolonijalno ograničenje.[19]

Obrazovanje u Americi

uredi

Said se pokazao kao problematičan student, bio je izbačen iz Viktorija Koledža 1951. i završio je u Nortfild Mount Hermon školi u Masačusetsu, elitnom internatu za pripremu studija za univerziteta, gde je pretrpeo mizerne godine osećjući se izgubljeno. Ipak, istakao se svojim akademskim vrlinama i stekao čin kao prvi ili drugi u klasi od sto šezdeset učenika.[17] U retrospektivi, Said je rekao da to što je poslat daleko od bliskoistočne sredine bila roditeljska odluka na koju su su uticali „izgledi neukorenjenih ljudi, poput nas, su tako neizvesni da bi bilo najbolje da me pošalju što dalje moguće“.[17] Diplomirao je na Univerzitetu Prinston (1957), a zatim magistrirao (1960) i doktorirao (1964), englesku književnost, na univerzitetu Harvard.[20][21]

Akademska karijera

uredi

Godine 1963 Said se zaposlio na Univerzitetu Kolumbija kao član katedre na odseku za engleski jezik i odeljenja za uporednu književnost, gde je predavao i radio do 2003. (kada je tamo postao 1991.); u toku tog mandata je na koldežu Kolumbija jedan od njegovih studenata bio i Barak Obama. Godine 1974. bio je gostujući profesor komparativne književnosti na koledžu Harvard, a u periodu 1975-76 bio je saradnik Centra za napredne studije u ponašanju nauka na Univerzitetu Stanford. 1977. je postao vanredni profesor engleskog i komparativne književnost na Univerzitet Kolumbija, a potom je bio profesor humanističkih nauka na Fondaciju Stari Dominion, da bi 1979. bio gostujući profesor humanistike na Džons Hopkins Univerzitetu.[22] Nakon dobijanja mandata u Kolumbiji, rekao da će takođe nastaviti da predaje na Univerzitetu Jejl.[23]

Tvrdnje o biografskoj neiskrenosti prema Justusu Vajneru

uredi

Justus Rid Vajner, američki advokat i naučni saradnik Jerusalemskog centra za odnose sa javnošću, tvrdi da je Said bio nepošten o svojoj biografiji o detinjstvu.[24][25] U članku Moja divna stara kuća i druge izmišljotine po Edvardu Saidu, objavljen u časopisu Commentary 1999. godine, Vajner tvrdi da je Said lagao kada je rekao:„Ja sam rođen u Jerusalimu, i proveo većinu mojih godinama tamo; i, posle 1948, kada su svi članovi moje porodice postali izbeglice, u Egiptu“.[26] Uprkos tome što je priznao da je Edvard Said rođen u Jerusalimu (Palestina), Vajner je izvestio da je u krštenici Edvarda Saida naveden Kairo (Egipat) kao adresa stanovanja za Said porodicu, da Edvard kao dečak nije živeo u ranom detinjstvu u Jerusalimu sa svojom porodicom, već u Kairu, a da on nije bio redovan učenik u školi Svetog Đorđa, u Jerusalimu, jer registar škole nije sadržao evidenciju njegovog upisa u školu.

Vajnerov članak odmah je podlegao pod kritikama (Gardijan pozivajući se na njega kao „žestok napad ... u malog desničarskog časopisa“[27]), i rekao da Saida je brane novinari i istoričari. U članku u časopisu Counterpunch Aleksandar Kokburn i Džefri Kler izvestili su da je Vajner namerno falsifikovao biografski zapis kako bi napadao Saida. Kao dokaze, novinari su predstavili intervju za Hejg Bojadžijan, da je Vajneru eksplicitno rekao da je bio šolski drug Edvarda Saida u školi Svetog Đorđa, u Jerusalimu, a što je izostavljeno iz Vajnerove biografije Saida.[28]

U časopisu Nation, Kristofer Hičens opisuje Vajnerov članak kao rad „izuzetno kivan i lažljiv“, i objavio da su školski drugovi i nastavnici potvrdio da je Edvard Said bio student u školi Svetog Đorđa.[29] U The New York Review of Books, istoričar Amos Elon, naziva Vajnerov članak „kritičkim“, i optužio ga za vođenje „lične“ prljave kampae protiv Edvarda Saida, kao i da Vajner nije uspeo da opovrgne da je, u zimu 1947-48, kada je Arapska liga bila proglasila Arapsko-izraesli rat, da se Saidova porodica preselila iz Talbija, predgrađa Jerusalima, i vratila se u Kairo: „[Said] ​​i njegova porodica traži utočište od rata izvan Palestine, kao i stotine hiljada drugih Palestinaca u to vreme. Činjenica ostaje, da ubrzo posle toga, imovina porodice u Jerusalimu biva konfiskovana. Said i njegova porodica postali političke izbeglice kao rezultat odbijanja izraelske vlade da im dozvoli da se vrate u zemlju svog rođenja“.[30]

U odgovoru, Justus Vajner optužuje Elona za intelektualno nepoštenje i optužuje Hičensa da je napravio od sebe „dečaka na posteru Palestine“.[31] Na Hičensovu kritiku da on nije čak ni intervjuisao Saida, Vajner je odgovorio da su tri godine istraživanja učinile nepotrebnim da intervjuiše čoveka o njegovom detinjstvu u britanskoj Palestini, i rekao, u vezi sa Saidovim školskim danima na Bliskom istoku: „dokaz je postalo toliko veliki. To više nije bio problem neslaganja. To je bila provalija. Nije bilo svrhe da ga nazove i kaže: ‘Ti si lažov, ti si prevarant‘“.[31]

Sam Said, u odgovoru koji je objavljen u Al-Ahram Weekly i CounterPunch, rekao je da je Vajnerov članak treći takav napad koji je bio objavljen u Commentaryju, a da perspektiva autora samo proizvodi „klevete i neistine“ [32][33] i da je kredibilitet članaka je bio „potkopan desetinom grešaka i činjenica“.[34]

Kritika

uredi
 
Romanopisac iz 19. veka Džozef Konrad (1857–1924) je predmet Saidove prve knjige, Džozef Konrad i Fikcija autobiografije (1966).

Književna kritika

uredi

Saidova prva knjiga, Džozef Konrad i Fikcija autobiografije (1966), proširena je u doktorskoj disertaciji. U knjizi Edvard Said: Kritika i društvo (2010), Abd al Rahman Husejn je rekao da roman Srce tame (1899) anglo-poljskog pisca Džozefa Konrada, predstavlja knjigu koja čini temelj Saidove celekupne karijere i projekta.[35] Nakon toga, Said uređuje ideje prikupljene iz dela filozofa iz 17. veka Žambatista Vikoa, i drugih intelektualaca, u knjizi Počeci: Namera i metod (1974), o teorijskim osnovama književne kritike.[36] Dalja Saidova bibliografska produkcija sadrži knjige, kao što su Svet, tekst i kritičar (1983), Nacionalizam, kolonijalizam, i književnost: Jejts i dekolonizacija (1988), Kultura i imperijalizam (1993), Predstave intelektualnu: 1993. Rajt Predavanja (1994), Humanizam i demokratska kritika (2004 ), i Zakasneli Stil (2006).

Poput svojih postmodernih intelektualnih mentora, post-strukturalističkih filozofa Žaka Deride i Mišela Fukoa, Said je bio fasciniran kako ljudi zapadnog sveta doživljavaju narode i stvari iz drugačije kulture, i to pod uticajem društva, politike, i snage književnosti. Zato se Edvard V. Said smatra intelektualnim osnivačima intelektualac ​​postkolonijalne kritike. Iako je kritika orijentalizma kao njegov kulturni doprinos posebno važna, uz nju se navodi i kritička interpretacija dela Džozefa Konrada, Džejn Ostin, Radjarda Kiplinga, Vilijama Batler Jejtsa i drugih pisaca, kao temelj njegovog intelektualnog ugleda.[37][38]

Orijentalizam

uredi
 
Naslovna strana Saidove knjige Orijentalizam koja sadrži motive orijentalističkog slikarstva 19. veka Zmija otrovnica, od Žan - Leona Ženoma (1824–1904).

Said je najpoznatiji po svom opisu i analizi orijentalizma kao izvoru netačnog kulturnog predstavništava koji je temelj zapadne misli ka Bliskom istoku, kako Zapad vidi i predstavlja Istok. Teza Orijentalizam je postojanje „suptilnih i upornih evrocentričnih predrasuda protiv arapsko - islamskih naroda i njihove kulture,“ koja proističe iz zapadne kulture sa dugom tradicijom lažnih i romantičnih sviđenja Azije, uopšte, i na Bliski istok, posebno. Takve percepcije, i posledice kulturnih predstava, služile su, i nastavljaju da služe, kao implicitna opravdanja za kolonijalne i imperijalističke ambicije evropskih sila i SAD isto tako, Said takođe kritikuje i osuđuje političku i kulturnu lošu praksu režima vladajućih arapskih elita koje su internalizovale lažne, romantizirane predstave o arapskoj kulturi koje su osmislili i utvrdili anglo - američki orijentalisti :[39]

Što se tiče SAD, to je samo blago preterivanje reći da se muslimani i Arapi u suštini vide ili kao dobavljači nafte ili potencijalni teroristi. Mali deo arapske kulture i strast arapsko-muslimanskog života je ušao u svest čak onih ljudi čija je profesija da nadgleda arapski svet. Ono što imamo, umesto toga, je serija sirove karikature islamskog sveta predstavljen na takav način da je taj svet osetljiv na vojne agresije.[40]

 
Romantizovan Orijent: Prijem ambasadora u Damasku (1511)

U knjizi Orijentalizm, Said tvrdi da je dosta zapadnih proučavanja islamske civilizacije više bilo namenjeno za evropsko samopotvrđivanje, nego za objektivnu intelektualnu istragu i akademsko proučavanje istočnih kultura. Dakle, orijentalizam funkcioniše kao metod praktične, kulturne diskriminacije primenjujući se kao sredstvo imperijalističke dominacije, proizvodeći tvrdnju da zapadni orijentalisti znaju više o Orijentu nego orijentalci.[39][41] Said tvrdi da istorija evropske kolonijalne vladavine, i posledične političke dominacije nad civilizacijama Istoka, iskrivljuje pisanje čak najpametnijih, dobronamernih, i kulturno naklonjenih zapadnih orijentalista, čime je termin „orijentalizam“ izrečen u pogrdnom značenju:[42]

Orijentalizam zaključuje da zapadni tekstovi Orijent prikazuju kao iracionalne, slabe i feminizirane druge, u potpunoj suprotnosti sa racionalnim, jakim i mačo Zapadom. Ovaj binarni odnos proizilazi iz evropske psihološke potrebe da stvori razliku u kulturnoj nejednakosti između Zapada i Istoka; da se kulturna razlika pripisuje nepomenljivoj kulturnoj srži koja je svojstvena orijentalnim narodima i stvarima.[43] Knjiga Orijentalizam je izvršila veliki intelektualni uticaj na akademska polja književne teorije i studija kulture, ljudske geografije i istorije, kao i na orijentalne studije.

Odgovor na Orijentalizam

uredi

Kada je izašla knjiga Orijentalizam (1978) je izazvala mnogo teorijske kritike njenog rada i teza, kao i ličnu polemiku o Edvardu Saidu, kao autoru i čoveku.[44]

Kritika orijentalista, kao što su Albert Hurani, Robert Grejm Irvin, Niki Kedi, Bernard Luis i Kanan Makija, odnose se na reči istoričarke Niki Kedi da je Orijentalizam izazvao „neke nesrećne posledice“ na percepciju i status njihovih studija.[45][46]

U knjizi Pristup istoriji Bliskog istoka, istoričarka Kedi je rekla da kao kritička teorija, Saidov rad na Orijentalizmu ima:

nesrećne posledice... Mislim da je došlo do tendencije na bliskoistočnim studijama da usvoje reč „orijentalizam“ kao opšteprihvaćenu psovku, u suštini odnoseći se na ljude koji zauzmu „pogrešnu“ stranu oko arapsko-izraelskog spora, ili na ljude za koje se smatra da su previše konzervativni. To nema nikakve veze sa tim da li su dobri ili nisu u svojim disciplinama. Stoga, „orijntalizam“, za mnoge ljude, je reč koja zamenjuje za razmišljanje i omogućava ljudima da odbace neke naučnike i njihove radove. Mislim da je to loše. To ne može da bude ono što je Edvard Said mislio, uopšte, ali termin je postao neka vrsta slogana.[47]

Štaviše, anglo-američki orijentalista Bernard Luis je bio protivnik, posebno sa tezom orijentalizma, gde je Said identifikuje Luisa kao:

... savršeno davanje primera jednog orijentaliste za čiji se rad tvrdi da je objektivna, liberalna studija, a koja je u stvarnosti veoma blizu da bude propaganda protiv njegove teme.[48] Za potpuni anti-intelektualizam, neobuzdan ili neopterećen ni najmanjim tragom kritičke samosvesti, niko, po mom iskustvu, nije postigao uzvišeno poverenje Bernarda Luisa, čiji gotovo čisto politički podvizi zahtevaju više pomena nego što vrede. U seriji članaka, i jedanoj posebno slaboj knjizi - Muslimani otkrivaju Evropu (1982)- Luis je bio zauzet reagovanju na moj argument, tvrdeći da zapadna potraga za znanjem o drugim društvima je jedinstvena, da je motivisana čistom radoznalošću, i da, nasuprot tome, muslimani niti su mogli niti su bili zainteresovani za sticanje znanja o Evropi, kao da je znanje o Evropi bio jedini prihvatljiv kriterijum istinskog znanja. Luisovi argumenti prezentovani su kao da proizilaze isključivo iz apolitične nepristrasnosti naučnika, dok je, u isto vreme, on postao autoritet iskorišćen za anti-islamski, anti-arapski, cionistički i Hladni rat, svi su potpisani od strane fanatizma, prekriveno glazurom urbanosti, koji ima vrlo malo zajedničkog sa „naukom“ i učenjem za koje Luis tvrdi da podržava.[49]

Luis je odgovorio da Saidove karakterizacije njegovog rada kao političke propagande, i njega kao anti-intelektualca, sa kritičkim esejima o Saidu kao akademcu, i njegovih radova; Luisu su se kasnije pridružili njegovim kritikama Saida naučnic Maksim Rodinson, Žak Berkue, Malkolm Ker, Aidžaz Ahmad i Vilijam Montgomeri Vat koji su rekli da je Orijentalizam(1978) pogrešan iskaz zapadne studije o „Orijentu“.[50]

Said je osetio posledice kao politički i javni intelektualac ​​1985. godine: po Saidu, Jevrejska liga odbrane (JDL) poredila je Saida sa nacistom zbog njegovog anti-cioonizma; piroman mu je zapalio kancelariju na Univerzitetu Kolumbija; on i njegova porodica su više puta bili meta pretnjama smrću.[51]

Uticaj

uredi

Edvard Said je bio harizmatičan intelektualac ​​i nešto kao „intelektualna superzvezda“ u Americi.[52] Njegova oblast istraživanja uključuje književnu teoriju i uporednu književnost, istoriju i političku analizu, kulturnu i muzičku kritiku, kao i druge oblasti.[53] Orijentalizam se pokazao kao intelektualni dokument od ključnog značaja za oblast post-kolonijalne studije, njegova teza se smatra kao istorijska činjenica, istinite, tačne, a posebno u vezi sa kulturnom predstavom „orijentalaca“ i Orijenta u medijima masovne komunikacije Zapada.[54] Ipak, Saidove pristalice su priznali da u poređenju sa nemačkim orijentalističkim studijama, obim orijentalizma je ograničen. Uprkos tome, u časopisu „Orientalism Reconsidered“ (1985), Said je rekao da nijedan protivnik nije pružio suštinsko obrazloženje za tvrdnju da nedostatak razgovora o nemačkim orijentalistima nužno ograničava naučnu vrednost i praktičnu primenu teze.[55] Osim toga, u pogovoru za izdanje Orijentalizma (1995), Said opovrgva kritike Bernarda Luisa protiv prvog izdanja knjige (1978).[56]

Pored toga, njegovi kritičari i pristalice priznaju transformativni uticaj Orijentalizma na studije u humanističkim naukama - prvi tvrde da intelektualno ograničavajuće utiče na naučnike, dok drugi kažu da je intelektualno oslobađajući uticaj na naučnike.[57][58] Post-kolonijalne studije, čiji je Said intelektualni ​​osnivač, je plodna i napredna oblast intelektualnog istraživanja koja pomaže da se objasni post-kolonijalnzam svetu, njen narod i njihovo nezadovoljstvo.[59][60] Otuda kontinuirana ispitivačka validnost i analitička efikasnost kritičnih predloga predstavljenih u Orijentalizmu (1978), a posebno u oblasti Bliskoistočnih studija.[53]

Saidova studija ostaje kritički značajna i intelektualno relevantna u oblasti književne kritike i kulturologije,[53] a posebno na naučnike koji studiraju o Indiji, kao što su Gian Prakaš („Writing Post-Orientalist Histories of the Third World: Perspectives from Indian Historiography“, 1990),[61] Nikolas Dirks („Castes of Mind“, 2001),[62] i Ronald Inden („Imagining India“, 1990).[63]

Politika

uredi

Pro-palestinski aktivizam

uredi

Said je postao politički aktivan 1967. godine, kako bi se suprotstavio stereotipnim tumačenjima sa kojima mediji SAD objašnjavaju arapsko-izraelski rat. Njegovo delo Portret Arapa („The Arab Portrayed“ 1968) je esej u kome je opisao viđenje o Arapima, kao što su predstavljeni u novinarstvu i nekim vrstama studija, koje on oseća da imaju za cilj da izbegnu konkretnu raspravu o istorijskim i kulturnim realnostima naroda koji su na Bliskom istoku.[64] Od tada, on je učestvao u političkim i diplomatskim naporima za uspostavljanje palestinske države.

Od 1977 do 1991, Said je nezavisni član palestinskog nacionalnog saveta (PNS).[52] Godine 1988, on je bio zagovornik za rešenje „dve države“ izraelsko-palestinskog sukoba (1948), a glasao je za osnivanje države Palestine na sastanku palestinskog nacionalnog saveta u Alžiru. Godine 1993. Said napušta članstvo u PNS-u u znak protesta zbog politike koja je dovele do potpisivanja sporazuma u Oslu, jer je mislio da su dogovoreni uslovi neprihvatljivi, i zato što su bili odbačeni na konferenciji u Madridu 1991.[65] Posebno problematično za Saida je njegovo verovanje da je Jaser Arafat izneverio pravo na povratak palestinskih izbeglica da se vrate u svoje kuće i imanja u zelenoj liniji teritorije Izraela pre 1967.; i da je Arafat ignorisao rastuće političke pretnje izraelskih naselja osnivanih na okupiranim teritorijama od osvajanja Palestine 1967. godine. Do 1995, kao odgovor na Saidove političke kritike, Palestinska uprava zabranila je prodaju Saidovih knjiga. Međutim, odnosi su poboljšani kada Said javno pohvalio Jasera Arafata za odbijanje ponude premijera Ehuda Baraka na bliskoistočnom mirovnom samitu u Kamp Dejvidu (2000) u SAD.[66][67]

U eseju „Cionizam sa stanovišta njegovih žrtava“ (1979), Edvard Said se zalagao u korist političkog legitimiteta i filozofske autentičnosti cionističkog potraživanja i prava na jevrejsku domovinu; i pravo na nacionalno samoopredeljenje palestinskog naroda.[68] Saidove knjige o pitanjima Izraela i Palestine uključuju knjige: „Pitanje Palestine“ (The Question of Palestine, 1979), „Politika lišavanja“ (The Politics of Dispossession 1994), i Kraj procesa mira (The End of the Peace Process 2000). Godine 1998, za Bi-Bi-Si, Said je snimio U potrazi za Palestinom (1998), dokumentarni film o palestinskoj prošlosti i palestinskoj sadašnjosti.[69] Sa svojim sinom, Said se vratio u Palestinu da se suprotstavi „izraelskoj nepravdi“. Uprkos društvenom i kulturnom prestižu koji uživa Bi-Bi-Si-jeva bioskopska proizvodnja, ovaj dokumentarni film nije emitovan od strane televizijskih kompanija u SAD-u.[70]

Godine 2003, Hajdar Abdel Šafi, Ibrahim Dakak, Mustafa Barguti i Edvard Said uspostavili su nezavisnu političku organizaciju Al-Mubadara (Palestinska acionalna inicijativa), na čelu sa Bargutijem, da bude reformistička i demokratska alternativa uobičajenom dvopartijskom sistemu Palestine, kao alternativu ekstremnoj politici socijaldemokratske organizacije Fataha i islamističkog Hamasa.

Reference

uredi
  1. ↑ “Between Worlds”, Reflections on Exile, and Other Essays (2002), str. 556.
  2. ↑ Fisk, Robert (30 December 2008). "Robert Fisk: Why bombing Ashkelon is the most tragic irony". The Independent. Retrieved 6 June 2013.
  3. ↑ Ghazoul 290ff.
  4. ↑ Zamir 8031-32.
  5. ↑ Gentz 41ff.
  6. ↑ Gray et al. 212.
  7. ↑ "Between Worlds", Reflections on Exile, and Other Essays (2002), str. 561, 565.
  8. ↑ Stephen Howe, “Dangerous mind?”, New Humanist, Vol. 123, November/December 2008.
  9. ↑ Oleg Grabar, Edward Said, Bernard Lewis, “Orientalism: An Exchange”, New York Review of Books, Vol. 29, No. 13. 12 August 1982. Pristupljeno, 4. januara 2010
  10. ↑ Hughes, Robert (21 June 1993). "Envoy to Two Cultures". Time. Retrieved 2008-10-21.
  11. ↑ Turner and Rojek, str. 224.
  12. ↑ McCarthy: str. 10
  13. ↑ Edward Said's Out of Place: A Memoir Template:Http://literarystudies.wordpress.com/2007/11/07/edward-saids-out-of-place-a-memoir/ Arhivirano 2014-12-17 na Wayback Machine-u
  14. ↑ Corwell: str. 128
  15. ↑ Singh and Johnson, str. 19, 129
  16. ↑ Said, Edward (15 jun 1999). "Defamation, Revisionist Style". CounterPunch. Preuzeto 6 jun 2013.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 Said, Edward (7 May 1998). "Between Worlds: a memoir". London Review of Books. str. 3-7. Retrieved 6 June 2013
  18. ↑ Said, Edward W. (1999). Out of Place. Vintage Books, NY. str. 201.
  19. ↑ “Between Worlds”, Reflections on Exile, and Other Essays (2002), str. 556-57
  20. ↑ Edward Said, Out of Place, Vintage Books, 1999: str. 82-83
  21. ↑ Encyclopædia Britannica Online, Edward Said, pristupljeno 3. januara 2010.
  22. ↑ L.A. Jews For Peace, The Question of Palestine by Edward Said. (1997) Books on the Israel–Palestinian Conflict – Annotated Bibliography, pristupljeno 3 January 2010.
  23. ↑ European Graduate School, The. "Edward Said". The European Graduate School. preuzeto 23. avgusta 2013.
  24. ↑ Hitchens, Christopher (7 September 1999). Commentary's scurrilous attack on Edward Said. Salon. preuzeto 6. juna 2013.
  25. ↑ Offman, Craig (10 Septembar 1999). "Said critic blasts back at Hitchens". Salon. preuzeto 6. juna2013.
  26. ↑ “Between Worlds: Edward Said Makes Sense of His Life”, London Review of Books 7 Maj, 1998. str. 3
  27. ↑ Borger, Julian (23 Avgust 1999). "Friends Rally to Repulse Attack on Edward Said". The Guardian (London). preuzeto 1. maja 2010.
  28. ↑ Cockburn, Alexander; Jeffrey St. Clair (1 Septembar 1999). "Commentary 'Scholar' Deliberately Falsified Record in Attack on Said". CounterPunch. preuzeto 6. juna 2013.
  29. ↑ Hitchens, Christopher (2 Septembar 1999). "The Commentary School of Falsification". The Nation. preuzeto 6. jun 2013.
  30. ↑ "Exile's Return' by Justus Reid Weiner, reply by Amos Elon". The New York Review of Books. 24. februar 2000. preuzeto 7. juna 2013.
  31. ↑ 31,0 31,1 Offman, Craig (10. septembar 1999). "Said critic blasts back at Hitchens". Salon. preuzeto 6. juna 2013.
  32. ↑ Said, Edward (26 Avgust-1 Septembar 1999). "Defamation, Zionist-style". Al-Ahram Weekly. preuzeto 7. juna 2013.
  33. ↑ Said, Edward (15. juna 1999). "Defamation, Revisionist Style". CounterPunch. preuzeto 7. juna 2013.
  34. ↑ Singh and Johnson 19, 219.
  35. ↑ McCarthy: str. 16
  36. ↑ Edward Said, Power, Politics and Culture, Bloomsbury Publishing, 2001: str. 77-79.
  37. ↑ Harish Trivedi, “ ‘Arguing with the Himalayas’: Edward Said and Rudyard Kipling” Asia Pacific Reader archive. University of Toronto. Pristupljeno 4. januara 2010.
  38. ↑ Andy Morrison, “Theories of Post-Coloniality: Edward W. Said and W.B. Yeats”, MA studies, Queen's University of Belfast, 21 May 1998. Pristuljeno 4 Januara 2010.
  39. ↑ 39,0 39,1 Windschuttle, Keith (Januar 1999). "Edward Said's Orientalism revisited". The New Criterion. preuzeto 6. juna 2013.
  40. ↑ Said, Edward (26 April 1980). "Islam Through Western Eyes". The Nation. Preuzeto 6. juna 2013.
  41. ↑ Edvard Said, Orijentalizam str. 12.
  42. ↑ Buruma, Ijan (16. jun 2008). "Orientalism today is just another form of insult". Gardijan. preuzeto 6. juna 2013.
  43. ↑ Said, Orijentalizam str. 65-67
  44. ↑ Martin Kramer, "Enough Said (review of Dangerous Knowledge, by Robert Irwin)", mart 2007. godine, pristupljeno 28. jula 2014.
  45. ↑ Bernard Luis, "The Question of Orientalism", Islam and the West, London, 1993. st. 99, 118.
  46. ↑ Robert Irvin, For Lust of Knowing: The Orientalists and Their Enemies, London, Allen Lane, 2006.
  47. ↑ Approaches to the History of the Middle East, Nensi Elizabet Galager, Ed., London: Ithaca Press, 1994: str. 144-45.
  48. ↑ Edvard Said, Orijentalizam. str. 316
  49. ↑ Edvard Said, "Orientalism Reconsidered", Cultural Critique magazin, No. 1, jesen. 1985. str. 96
  50. ↑ Aidžaz Ahmad, In Theory: Classes, Natures, Literatures, London, Verso, 1992.
  51. ↑ Edvard Said, "Between Worlds". London Review of Books, Vol. 20. No. 9 (Maj 1998), str. 3-7.
  52. ↑ 52,0 52,1 Ruthven, Malisa (26 Septembar 2003) "Obituary: Edward Said". Gardijan. Pristupljeno 06.09.2014
  53. ↑ 53,0 53,1 53,2 Stephen Howe, "Dangerous mind?", New Humanist, Vol. 123, Novembar/Decembar 2008.
  54. ↑ Terry Eagleton, book review of For Lust of Knowing: The Orientalists and Their Enemies, by Robert Irwin. [1], New Statesman, 13 februar 2006.
  55. ↑ Orientalism str. 18-19.
  56. ↑ Orientalism str. 329-54.
  57. ↑ Martin Kramer. Ivory Towers on Sand: The Failure of Middle Eastern Studies in America (2001)
  58. ↑ Andrew N. Rubin, "Techniques of Trouble: Edward Said and the Dialectics of Cultural Philology", The South Atlantic Quarterly, 102.4 (2003): str. 862-76.
  59. ↑ Robert Young, White Mythologies: Writing History and the West, New York & London: Routledge, 1990.
  60. ↑ Emory University, Department of English, Uvod u post-kolonijalne studije Arhivirano 2013-01-26 na Wayback Machine-u
  61. ↑ Gyan Prakash, "Writing Post-Orientalist Histories of the Third World: Perspectives from Indian Historiography", Comparative Studies in Society and History 32.2 (1990): str. 383-408.
  62. ↑ Nikolas Dirks, Castes of Mind, Prinston: Princeton UP, 2001.
  63. ↑ Ronald Inden, Imagining India, New York: Oxford UP, 1990.
  64. ↑ "Between Worlds", Reflections on Exile, and Other Essays. 2002. str. 563
  65. ↑ Edward Said, "The Morning After". London Review of Books Vol. 15 No. 20. 21 Oktobar 1993.
  66. ↑ Michael Wood, "On Edward Said", London Review of Books, 23. oktobar 2003, Priszupljeno 06.09.2014
  67. ↑ Edward Said, "The price of Camp David", Al Ahram Weekly, 23. jul 2001. Pristupljeno 6. septembra 2014
  68. ↑ Edward Said, "Zionism from the Standpoint of its Victims" (1979), in The Edward Said Reader, Vintage Books. 2000. str. 114-68
  69. ↑ „In Search of Palestine (1998)”. British Film Institute. Arhivirano iz originala na datum 2012-08-02. Pristupljeno 12. 11. 2014. 
  70. ↑ Barsamian 57–58.

Vanjske veze

uredi
Izvor: https://sh.wikipedia.org/w/index.php?title=Edward_Said&oldid=42236511
  NODES
INTERN 2