Saturnalije

Saturnalije su bile drevni rimski festival u čast boga Saturna koje su prvobitno održavane 17. decembra, a kasnije produžena nezvaničnim svečanostima do 23. decembra. Praznik je proslavljan prinošenjem žrtava u Saturnovom hramu na rimskom forumu i javnim gozbama, koje su pratile razmene poklona, stalne zabave i karnevalska atmosfera koja je ignorisala rimske društvene norme: kockanje je bilo dozvoljeno, a gospodari su služili svoje robove.^[1] Pesnik Katul je Saturnalije nazivao „najboljim od svih dana“.^[2]

U grčko-rimskoj mitologiji, Saturn je bio bog poljoprivrede koji je vladao celim svetom u zlatnom veku, kada ljudi od zemljinih plodova bez rada u državi društvene jednakosti. Gozbe i orgijanja za vreme Saturnalija je trebalo da odražavaju prilike u izgubljenom mitskom dobu. Grčki ekvivalent ovim svečanostima je bila Hronija.^[3]

Iako je verovatno najpoznatiji rimski praznik, Saturnalija kao celina nije opisana od početka do kraja u nekom drevnom izvoru. Današnje shvatanje festivala je sastavljeno iz nekoliko izvora koji se bave njegovim različitim apektima.^[4] Saturnalija je bila dramaski okvir istoimenog dela pisca Makrobija, rimskog pisca iz perioda pozne antike, koje je glavni izvor koji opisuje ovaj praznik. U jednoj interpreticiji Makrobijevog dela, Saturnalija je festival svetlosti koji obuhvata i zimski solsticij (kratkodnevnicu koja pada 21. decembra), dok prisustvo bilja sveća simbolizuje potragu za znanjem i istinom.^[5] Ponovna pojava svetlosti (tj. sve duže trajanje obdanice) i dolazak Nove godine su kasnije tokom Rimskog carstva slavljeni 25. decembra kao „rođendan nepobedivog Sunca“.^[6]

Popularnost Saturnalija se nastavilo u 3. i 4. veku, u vreme kad je Rimsko carstvo bilo pod hrišćanskom dominacijom, a moguće je da su neki od njegovih običaja utičali na proslavljanje Božića i Nove godine.^[7]

Istorijski kontekst

Saturnalije su doživele veliku reformu 217. p. n. e., posle bitke kod Trazimenskog jezera, u kojoj su Rimljani pretrpeli jedan od najtežih poraza od Kartagine tokom Drugog punskog rata. Do tada je ovaj praznik slavljen prema rimskom običaju Mos maiorum. Posle čitanja Sibilskih knjiga, Rimljani su odlučili da usvoje „grčke obrede“, uvevši žrtvovanja po grčkom običaju, javne gozbe i stalne uzvike „io Saturnalia“, što su postale odlike ovog praznika.^[8] Katon Stariji je takođe pisao da su grčki elementi pridodati rimskim Saturnalijama.^[9] Rimljanima nije bilo strano da obožavaju bogove drugih naroda u nadi da će preusmeriti njihovu naklonost na sebe, a Drugi punski rat je izazvao poseban pritisak na rimsko društvo, što je dovelo do brojnih verskih novina i reformi.^[10] Robert Palmer je tvrdio da je uvođenje novih običaja u to vreme bilo delom motivisano da se udovolji Baalu, kartaginskom bogu koji je smatran ekvivalentom rimskom Saturnu i grčkom Hronu.^[11] Gozbe u kojima su gospodari služili svoje robove bi po njemu poticalo od kartaginskih i afričkih zarobljenika.^[12]

Reference

↑ Džon F. Miler, "Roman Festivals," in The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome (Oxford University Press, 2010), p. 172.
↑ Catullus 14.15, as cited by Hans-Fridrih Mueller, "Saturn," in The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, p. 221.
↑ Vilijam F. Hansen, Ariadne's Thread: A Guide to International Tales Found in Classical Literature (Cornell University Press, 2002), p. 385.
↑ Fanny Dolansky, "Celebrating the Saturnalia: Religious Ritual and Roman Domestic Life," in A Companion to Families in the Greek and Roman Worlds (Wiley-Blekvel, 2011), p. 484.
↑ Macrobius, Saturnalia 1.1.8–9; Džejn Chance, Medieval Mythography: From Roman North Africa to the School of Chartres, A.D. 433–1177 (University Press of Florida, 1994), p. 71.
↑ Robert A. Kaster, Macrobius: Saturnalia, Books 1–2 (Loeb Classical Library, 2011), note on p. 16.
↑ Meri Beard, J.A. North, and S.R.F. Price, Religions of Rome: A Sourcebook (Kembridž University Press, 1998), vol. 2, p. 124; Craig A. Vilijams, Martial: Epigrams Book Two (Oxford University Press, 2004), p. 259 (on the custom of gift-giving). Many observers schooled in the classical tradition have noted similarities between the Saturnalia and historical revelry during the Twelve Days of Christmas and the Feast of Fools; see entry on "Bacchanalia and Saturnalia," in The Classical Tradition, edited by Entoni Grafton, Glen W. Most, and Salvatore Settis (Harvard University Press, 2010), p. 116. "The reciprocal influences of the Saturnalia, Germanic solstitial festivals, Christmas, and Chanukkah are familiar," notes C. Bennet Pascal, "October Horse," Harvard Studies in Classical Philology 85 (1981), p. 289.
↑ Livy 22.1.20; Macrobius, Saturnalia 1.10.18 (on the shout); Palmer, Rome and Carthage, pp. 63–64.
↑ Palmer, Rome and Carthage, p. 64, citing the implications of Cato, frg. 77 ORF⁴.
↑ Palmer, Rome and Carthage, passim.
↑ Palmer, Rome and Carthage, p. 64. For other scholars who have held this view, including those who precede Palmer, see Versnel, "Saturnus and the Saturnalia," pp. 141–142, especially note 32.
↑ Palmer, Rome and Carthage, pp. 63–64.

Povezano

Vanjske veze

Portal Antički Rim

Saturnalia, A longer article by Džejms Grout
The Catholic Encyclopedia, An extensive scholarly review of the origin of Christmas and possible contributions from other holidays

[1] Džon F. Miler, "Roman Festivals," in The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome (Oxford University Press, 2010), p. 172.

[2] Catullus 14.15, as cited by Hans-Fridrih Mueller, "Saturn," in The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, p. 221.

[3] Vilijam F. Hansen, Ariadne's Thread: A Guide to International Tales Found in Classical Literature (Cornell University Press, 2002), p. 385.

[4] Fanny Dolansky, "Celebrating the Saturnalia: Religious Ritual and Roman Domestic Life," in A Companion to Families in the Greek and Roman Worlds (Wiley-Blekvel, 2011), p. 484.

[5] Macrobius, Saturnalia 1.1.8–9; Džejn Chance, Medieval Mythography: From Roman North Africa to the School of Chartres, A.D. 433–1177 (University Press of Florida, 1994), p. 71.

[6] Robert A. Kaster, Macrobius: Saturnalia, Books 1–2 (Loeb Classical Library, 2011), note on p. 16.

[7] Meri Beard, J.A. North, and S.R.F. Price, Religions of Rome: A Sourcebook (Kembridž University Press, 1998), vol. 2, p. 124; Craig A. Vilijams, Martial: Epigrams Book Two (Oxford University Press, 2004), p. 259 (on the custom of gift-giving). Many observers schooled in the classical tradition have noted similarities between the Saturnalia and historical revelry during the Twelve Days of Christmas and the Feast of Fools; see entry on "Bacchanalia and Saturnalia," in The Classical Tradition, edited by Entoni Grafton, Glen W. Most, and Salvatore Settis (Harvard University Press, 2010), p. 116. "The reciprocal influences of the Saturnalia, Germanic solstitial festivals, Christmas, and Chanukkah are familiar," notes C. Bennet Pascal, "October Horse," Harvard Studies in Classical Philology 85 (1981), p. 289.

[8] Livy 22.1.20; Macrobius, Saturnalia 1.10.18 (on the shout); Palmer, Rome and Carthage, pp. 63–64.

[9] Palmer, Rome and Carthage, p. 64, citing the implications of Cato, frg. 77 ORF⁴.

[10] Palmer, Rome and Carthage, passim.

[11] Palmer, Rome and Carthage, p. 64. For other scholars who have held this view, including those who precede Palmer, see Versnel, "Saturnus and the Saturnalia," pp. 141–142, especially note 32.

[12] Palmer, Rome and Carthage, pp. 63–64.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]